Η συζήτηση σχετικά με κατηγορίες για βιασμό και ξυλοδαρμό που φέρεται να έχει διαπράξει ο διαγραμμένος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Γεωργούλης εστίασε στο ποιες προσωπικότητες επιλέγουν τα κόμματα για να «κατεβάσουν» ως υποψηφίους και όχι τι κόμματα είναι αυτά που επιλέγουν τέτοιους, εμφανώς ανίκανους για την πολιτική υποψηφίους. Υποψηφίους της τηλεοπτικής εικόνας και γκλαμουριάς, οι οποίοι πριν κατέβουν με το ένα ή το άλλο κόμμα διαπραγματεύονται κανονικά την «πώλησή» τους σε διαφορετικά κόμματα σούπερ μάρκετ.
Πολλές είναι οι φωνές που υποστηρίζουν πως η κατάργηση του σταυρού, τουλάχιστον για τα δύο τρίτα των βουλευτών, θα ήταν μια λύση. Αυτό όμως θα ήταν σωστό, αν τα κόμματά μας ακολουθούσαν στοιχειώδεις δημοκρατικές λειτουργίες στο εσωτερικό τους. Αυτά όμως καθόλου δεν φημίζονται πως σέβονται ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες. Αν δεν δώσεις «γη και ύδωρ» στον εκάστοτε ηγέτη, δεν πρόκειται να έχεις την εύνοια και τη στήριξη των κομματικών μηχανισμών. Και χωρίς αυτήν, ακόμη κι αν έχεις τη στήριξη άλλων παραγόντων, τα εμπόδια για την εκλογή είναι ανυπέρβλητα. Τυχαίο που τα στελέχη των κομμάτων νιώθουν την ανάγκη σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους να λένε συνεχώς «όπως λέει ο ηγέτης μας…»;
Στη σταλινική Σοβιετική Ενωση υπήρχε ειδική υπηρεσία στην Κρατική Ασφάλεια που μετρούσε πόσες φορές κάποιο στέλεχος ανέφερε στους δημόσιους λόγους και τα γραπτά του τους Στάλιν, Λένιν, Μαρξ. Με αυτή τη σειρά προτεραιότητας. Σίγουρα στα κόμματά μας δεν υπάρχει πλέον τέτοια υπηρεσία. Υπάρχει κάτι χειρότερο. Η υποταγή στον «ηγέτη» έχει γίνει εσωτερικός νόμος. Η άγνοια αυτού του νόμου τιμωρείται και από τους ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν κάποιος «θίγει» τον ηγέτη, γιατί έτσι θέτει σε αμφισβήτηση την άνοδο του κόμματος. Σ’ αυτό το πλαίσιο κάποιοι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν ακόμη και ότι «πετάει ο γάιδαρος», αν το ζητάει ο ηγέτης. Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η ανάρτηση ενός προερχόμενου από την Ανανεωτική Αριστερά και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά ζητούσε να ξεχαστεί το γεγονός της καταγγελίας του θύματος βιασμού και ξυλοδαρμού, ζητώντας ψυχραιμία, σοβαρότητα και προσήλωση για τη νίκη.
Η τεχνοκρατικοποίηση της πολιτικής, η απολιτική διοίκηση, το επιτελικό κράτος, που είναι το άλλο όνομα κάθε πρωθυπουργοκεντρικού αυταρχικού κράτους, η μείωση του ρόλου της νομοθετικής εξουσίας, η πολιτική της ατάκας και της ενημερωδιασκέδασης, το μάρκετινγκ, η κατάργηση των διακρίσεων Αριστερά – Δεξιά, πρόοδος – συντήρηση, η κυριαρχία της μετριότητας του «Κέντρου», η μέτρηση της πολιτικής δράσης με γνώμονα την αποτελεσματικότητά της και όχι τον δημόσιο ή μη χαρακτήρα της, «θέλουν» αντιπροσώπους σαν τον κ. Γεωργούλη. Πού καιρός για αντιπροσώπους σαν τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, που πέρασε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν «ακούμπησε». Οι εκπρόσωποι της γκλαμουριάς και του lifestyle αποτυπώνουν τη μετάβαση στα κόμματα σούπερ μάρκετ, τα οποία ανεβάζουν στα ράφια τους τα ίδια προϊόντα και για να διαφέρουν μεταξύ τους εστιάζουν μόνο στη λαμπερή και χαμογελαστή συσκευασία. Το ζήτημα αφορά τη μάχη ανάμεσα στην αντιπολιτική και την πολιτική.
Πηγή: www.kathimerini.gr