Η χειρότερη συνέπεια της πολύχρονης και πολύπλευρης κρίσης, παρά τα οικονομικά χάλια που διαπιστώνονται καθημερινά στην «μεταμνημονιακή» Ελλάδα, είναι η ηθική απαξίωση αρχών και κανόνων λειτουργίας μιας ευνομούμενης πολιτείας. Δεν πέφτει κανείς από τα σύννεφα φυσικά, αλλά θα περίμενε ότι η συλλογική συνειδητοποίηση των αιτίων που μας έσπρωξαν στον πάτο του βαρελιού θα οδηγούσε σε απόρριψη παλιού του τρόπου σκέψης και των «γνωστών» πρακτικών μεθόδων.
Συνέβη δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Το πελατειακό κράτος βελτιώνει εντυπωσιακά – και ξεδιάντροπα – τις προηγούμενες επιδόσεις του, «ημέτεροι» αλεξιπτωτιστές, όπως έγινε πρόσφατα στη μονάδα τεχνητού νεφρού του νοσοκομείου της Καλαμάτας, προσγειώνονται στα δημόσια ιδρύματα, η κριτική της κακοδιαχείρισης ποινικοποιείται, όπως έγινε με τον συνεργάτη του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής, η δημόσια ΕΡΤ βρίσκεται στα χέρια μιας παραδιοικητικής ομάδας «ιδιοτελών συμφερόντων», σύμφωνα με τον Νίκο Φίλη, που βάλθηκε να δικαιώσει τους εμπνευστές του «μαύρου».
Την ίδια στιγμή, η εικόνα σήψης και διαφθοράς μεταδίδεται με ταχύτητα στο εξωτερικό, καθώς διεθνείς οργανισμοί έχουν βάλει τα παραρτήματά τους στη χώρα κυριολεκτικά στο μικροσκόπιο. Δεν μπορεί να προδικάσει κανείς τα αποτελέσματα των ερευνών για απάτες και κακοδιαχείριση που έχουν ξεκινήσει, αλλά η ταυτόχρονη διενέργειά τους σε μια σειρά από αυτά και πιο συγκεκριμένα στη UNICEF, στον Ερυθρό Σταυρό, στο γραφείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο Υπουργείο Άμυνας για τα κονδύλια του προσφυγικού κ.λπ. δημιουργούν μια αφόρητη κατάσταση δυσοσμίας.
Το κακό είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι πραγματική έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα τέτοιο αρρωστημένο και παρακμιακό περιβάλλον.