Αφού λοιπόν συνεχίζεται η αγωνία για την έκβαση της Εθνικής Υπόθεσης, κοινώς για την πολιτική διάσωση της Ομάδας Τσίπρα, ας αφήσουμε λίγο την ψυχοφθόρα καθημερινότητα, κι ας σκεφτούμε λίγο ευρύτερα, λίγο έξω από τα δικά μας σημερινά μικροσυμφέροντα και μικροκολλήματα.
Κάτι λοιπόν που πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί είναι πως η επανάστασή του ’21 δεν είναι ένα ξεκάρφωτο, αυτόνομο γεγονός, και πως η επιτυχία της είχε παγκόσμιο αντίκτυπο. Ήδη από την Ηπειρωτική εξέγερση του 1611 είχαν πραγματοποιηθεί πολυάριθμοι ξεσηκωμοί των Ελλήνων για να ξεφορτωθούν τους Τούρκους, με κορυφαίο τα τραγικά αποτυχημένα Ορλωφικά του 1778, όταν μας φιτίλιασαν-ποιοί άλλοι-οι Ρώσοι. Η επανάσταση του 1821 πέτυχε ακριβώς επειδή συνέβη στην κατάλληλη στιγμή. Υπήρχε μεν η Ιερά συμμαχία, όμως το μένος των νικητών κατά του διαφωτισμού και του εθνικισμού είχε σαφώς κοπάσει, οι δε μεγάλες δυνάμεις είδαν πως το ξήλωμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας θα ήταν τελικά συμφέρον γι αυτές. Κι έτσι, τολμώντας με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, μας απελευθέρωσαν με το στανιό.
Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου ο νεαρός Αλέξης εξήγγειλε πως ξεκινά μια νέα επανάσταση, η οποία, όπως ήλπιζε, θα σάρωνε όλη την Ευρώπη. Κι αυτός, όπως ο άτυχος Υψηλάντης, προσδοκούσε αφελώς την σωτήρια επέμβαση του Ξανθού Γένους. Δεν είχε καταλάβει όμως που έχει μπλέξει, και πολλοί σύντροφοι του επιμένουν να μην καταλαβαίνουν. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως το όλο ζήτημα δεν αφορά ούτε τη Μέρκελ, ούτε το Ευρώ, ούτε το ΔΝΤ, ούτε την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Το ριζικό, διαχρονικό, επίμονο πρόβλημα της Ελλάδας είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Αυτό διόγκωσε το χρέος, αυτό οδήγησε σε μια παρασιτική εσωστρεφή οικονομία, αυτό δημιούργησε το εμπορικό έλλειμμα, αυτό συνευθύνεται για τις αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο, αυτό επέβαλε διαχρονική αναιμική ανάπτυξη. Είναι αλήθεια πως δεν έγιναν και πολλά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, μάλλον το αντίθετο. Δεν αναπτύξαμε τομείς όπως τα πάσης φύσεως logistics και τον τουρισμό, δεν ανοίξαμε την πανεπιστημιακή έρευνα στον διεθνή ανταγωνισμό, παραμείναμε θλιβερά εξαρτημένοι από τους υδρογονάνθρακες για να καλύπτουμε τις ενεργειακές μας ανάγκες. Δηλαδή, δεν εκμεταλλευτήκαμε το όποια γεωγραφικά και λειτουργικά πλεονεκτήματα μας όταν ξεκινούσε η άνευ ορίων έκρηξη του παγκόσμιου εμπορίου. Όμως, ακόμη κι αν είχαμε κάνει όλες τις σωστές κινήσεις, πολύ αμφιβάλλω πως αυτό το παιχνίδι θα μπορούσε να κερδηθεί σε βάθος χρόνου. Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, ασιατικές και υποσαχάριες, βρίσκονται συνεχώς ένα βήμα μπροστά, κι η Ελλάδα, βρισκόμενη στα σύνορα της Ευρώπης, περιτριγυρισμένη από κράτη με αβυσσαλέα χαμηλότερους μισθούς, είναι πολύ απλά το πρώτο πλακάκι του ντόμινο. Σταδιακά, ο ελληνικός καρκίνος θα μετασταθεί σε όλη την Ευρωζώνη. Και τότε τι? Τότε, μάλλον θα ξαναδούμε τον οικονομικό προστατευτισμό του χθες, σαν έσχατο ανάχωμα προστασίας των θέσεων εργασίας. Κι αυτό θα σημαίνει το τέλος της Παγκοσμιοποίησης, τουλάχιστον όπως λειτουργεί από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ μέχρι σήμερα.
Κι εδώ είναι που την πατάνε οι απαίδευτοι κυβερνώντες. Το διεθνές οικονομικό σύστημα ξέρει πως αργά ή γρήγορα εκεί θα πάει το πράγμα, όμως προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, είτε ελπίζοντας να αλλάξουν οι όροι, είτε προσπαθώντας να συσσωρεύσει όσα περισσότερα κέρδη προλάβει. Αν όμως οι απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ περάσουν, η αποδόμηση της παγκόσμιας οικονομικής τάξης θα επιταχυνθεί, κι αυτό είναι ανεπιθύμητο στους πάντες, Ευρωπαίους, Αμερικανούς, Κινέζους, Ρώσους. Κινήσεις όπως η υπό διαπραγμάτευση διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου θα πρέπει να μας προϊδεάζουν γι αυτό μέλλον που έρχεται. Είναι ειρωνεία της τύχης το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται αρνητικά (και) σε αυτή την εξέλιξη.
Κάποια μέρα, στο μέλλον, κάτω από καταλληλότερες συνθήκες, κάποιος άλλος δυτικός ηγέτης, μάλλον μεγαλύτερης και οργανωμένης χώρας, θα ξεκινήσει μια αντίστοιχη τιτάνια προσπάθεια κατά των αρνητικών στοιχείων της σύγχρονης μεταβιομηχανικής κοινωνίας, και θα τα καταφέρει, όπως οι Φιλικοί το 1821. Αυτός ίσως θα έχει στο νου του και την ιστορία του Τσίπρα. Έως τότε, εμείς ας κοιτάξουμε να στρώσουμε τη χώρα μας , ώστε να είμαστε στο κλαμπ των ισχυρών όταν θα έρθουν οι ιστορικά αναπόφευκτες αλλαγές….