Χωρίς δισταγμούς και δήθεν ορθολογισμούς…
Στην Τουρκία δουλεύω από το χειμώνα του 92…
Μάλιστα τότε προσπαθούσα, επειδή ήμουν εγκατεστημένος και στη Βουλγαρία, από το Γενάρη του 90, να συνδυάσω την επικοινωνία και των τριών χωρών μαζί…
Οι αθλιότητες του Ζίφκωφ, όμως και η προσπάθεια βίαιου εκβουλγαρισμού των τούρκων του νότου, και η θριαμβική τους επιστροφή, με εκείνο το εκπληκτικό 10% του Ντογάν, δεν επέτρεπαν τις συνεργασίες…
Από την άλλη, εκ καταγωγής είμαι εκατό τα εκατό, από εκεί…Ο πατέρας μου γεννημένος στην Πόλη, στο κουρτουλούς και η καταγωγή της μανούλας μου, από τον Πόντο…
Η μεν γιαγιά, από τα χωρία της Άρδεσας, πάνω από την Γκιουμουσχανά, Χαβίανα το ευλογημένο γενέθλιο χωριό και ο παππούς μου από τα Σούρμενα…
Μεγαλωμένος έτσι, σε προσφυγικό κλίμα και μάλιστα σε γειτονιά, τόσο κλειστή και ομοιογενή, που με πότισε μέχρι το μεδούλι, με το ήθος του πρόσφυγα δευτερότριτης γενιάς τι θα περίμενε κάποιος να βγω…διαφορετικός;;;
Γίνεται επομένως, εύκολα αντιληπτό, το πως αισθάνομαι για την Τουρκία, στην οποία ζω και κινούμαι, 25 περίπου χρόνια, ασταμάτητα…
Από την έξοδο των αναχωρήσεων, έφευγα την προηγούμενη Πέμπτη… από κει που έδειξαν οι τηλεοράσεις, να πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, πέρασα την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ… Περίμενα μάλιστα, πάνω από μισή ώρα, με τη Λευκοθέα, για να έρθει να μας παραλάβει το αυτοκίνητο που μας περίμενε…
Ο πόνος αβάσταχτος φυσικά, για το κακό που συνέβη…
Οι αντιδράσεις χλιαρές όμως έως παντελώς απούσες…
τι έγινε ρε παιδιά;;;
Μήπως το συνηθίσαμε και δε μας κάνει πλέον καμιάν αίσθηση;;;
Είχα γράψει πριν καιρό, ότι καλό θα ήταν, να ζυγίζουμε τα συναισθήματα και τις αξίες, που υποτίθεται πρεσβεύουμε…οι Νεκροί της Άγκυρας, τον Αύγουστο πέρσι και το φετεινό Μάρτιο, δεν ήταν καθόλου, υποδεέστεροι, των βέλγων, των γάλλων και όποιων άλλων φυλών…
Το ίδιο ήτανε….άνθρωποι, πολίτες μιας άλλης χώρας…
Φτάσανε κάποιοι να χαρακτηρίζουν τον Μίλτο Κύρκο, για μια λιτή τελείως ανακοίνωση συμπαράστασης και πόνου, ότι είναι προδότης και ντροπή και αίσχος…
Είναι βέβαια και αντιπρόεδρος της επιτροπής, της αρμόδιας για τις σχέσεις της ευρωβουλής με το τουρκικό κοινοβούλιο και δίνει μάχες ατελείωτες για τη συνεργασία και τη συνεννόηση…
Και το χειρότερο…
Είδα και ανοιχτές ή και συγκαλυμμένες ευχές, άιντε να έρθουνε σε μας όλοι που θα τους φύγουν τώρα, από κει…
Άιντε ο δικός μας τουρισμός να ωφεληθεί κι ας πάνε να καμπουριαστούνε και να θαφτούνε οι γειτόνοι…
Αυτό προσφέρει με τρόπο ασυλλόγιστο, το άθλιο εθνολαϊκιστικο καθεστώς, σήμερα στους πολίτες, που εθισμένοι κατά πως ήταν, από το βυθίσατε το χώρα και μετά, ρουφάνε τον εθνικισμό, σα χαρμάνια άκαπνα για μήνες…
Θέλει πολύ κόπο ακόμη και θυσίες, για να καταλάβουμε τι μας γίνεται και που βρίσκεται το όφελος το δικό μας…