Δεν είμαστε τίποτε άλλο

παρά λάθη

κρεμασμένα στο παράθυρο του κόσμου

Σταύρος Σταυρόπουλος,Κατά τον δαίμονα εαυτού

Αρχίζω από τα αυτονόητα

Πέραν των δικαιικών[εθνικών και διεθνών]κανόνων δεν καθ-ορίζουν οι ‘όποιοι άλλοι’ πόσους και ποιούς μετανάστες χωράει κι αντέχει μία χώρα,αλλά η ίδια η Πολιτεία θέτει τους περι-ορισμούς της[η Βουλή,η κοινωνία,ο πολιτισμός,η οικονομία κλπ]

Τόσο δύσκολο είναι να κατανοηθεί αυτή η κοινή σε όλα τα κράτη παραδοχή;Δεν είναι επιτρεπτό να μπαίνει σε μία επικράτεια όποιος θέλει,όποτε θέλει,όπως θέλει, παραβιάζοντας τα σύνορά της.

Πού είναι γραμμένο ότι η Παγκοσμιοποίηση ή η Διεθνιστική αλληλεγγύη[sic] μπορούν να υπερβαίνουν αυτόματα,αυτοδίκαια κι αυθαίρετα τις οριοθετήσεις ενός Κράτους;Η βίαιη και παράνομη είσοδος στο έδαφος μιάς χώρας δεν ακυρώνει μία διάταξη νόμου αλλά καταλύει το Κράτος δικαίου,το οποίο πολλοί επικαλούνται σε άλλες υποθέσεις

Σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν να συμφωνούσαν τα κόμματα για τον αριθμό των μεταναστών που μπορεί η Πατρίδα,όχι μόνο να υποδεχτεί αλλά και να θρέψει,να στεγάσει,ν’ασφαλίσει,να εκπαιδεύσει,να εντάξει κοινωνικά

Δεν θα ορίζουν οι κάθε λογής δουλέμποροι ή δικτάτορες τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας.

Ανοσία στον πόλεμο και στη μοίρα των κατατρεγμένων δεν νοείται στο σύγχρονο Ανθρωπισμό.Δεν συγχωρείται όμως και η Ανοησία σε ζητήματα που θίγουν τον πυρήνα της εθνικής πολιτικής και ‘ασυλοποιούν’περιοχές και πληθυσμούς

ΥΓ.Η Ανθρωπιά δεν είναι μία στιγμιαία λεκτική υποστήριξη,αλλά μία διαρκής στήριξη των πασχόντων με ίδιον προσωπικό κόστος των διαλαλούντων την ηθική πλευρά του δράματος

ΥΓ2.’Οσοι ζήσανε στη Θράκη, και δη στον Έβρο, είναι περισσότερο ‘αριστεροί’[όποιο κόμμα κι αν ψηφίζουν] από εκείνους που φλυαρούν στο Κολωνάκι ή μηρυκάζουν ανούσια συνθήματα στο Σύνταγμα.