Ο Ιούλιος κάποτε σημαδεύτηκε από ανεξίτηλα συμβάντα , εντός του πολιτικού και κοινωνικού πεδίου, τα οποία, ακόμα και τώρα που τελειώνουν το έμβιο κομμάτι τους- και – οι τελευταίοι κομπάρσοι εκείνων των καιρών, είναι ζητήματα μελέτης των Θεωρητικών Επιστημών μα και των αντιλήψεων της Αισθητικής του Πολιτεύεσθαι.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τακτικότητες , απλώς διαφέρουν τα επιγενόμενα όχι όμως η Ουσία τους. Τότε, λέω για το 1965 , μια αλληλουχία αμφιλεγόμενων αποφάσεων θεσμικού χαρακτήρα , που άγγιζαν την ουσία του Πολιτεύματος αντιμετωπίστηκαν από τους πρωταγωνιστές είτε με την ωμότητα της ιδιοτέλειας είτε με την απολυτότητα της ρήξης – στο όνομα μιας απροσδιόριστης ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας. Η Ιστορία και οι αφηγήσεις των γνωριζόντων , κατέληξαν σ΄έναν κοινό τόπο χαρακτηρισμού ..χρόνια μετά. Είπαν πως ήταν μια τελική μορφή της μετεμφυλιοπολεμικής πολιτικής αστάθειας και ενός ΄΄ νεωτεριστικού΄΄ – ας τον πούμε έτσι- διχασμού , ενός ακόμα γύρου του αέναου κύκλου των διχασμών του 19ου και του 20ου αιώνα.
Λίγο πριν, ο ευπατρίδης πεζογράφος Γιώργος Θεοτοκάς είχε γράψει το βιβλίο του «Ασθενείς και Οδοιπόροι» – απόπου και η επικεφαλίδα του κειμένου – με διάχυτη την ανησυχία και τις πικρίες για όσα ακραία διαρκώς συνέβαιναν , μέσα πάντα από τους συμβολισμούς της συγγραφής. Και κατά διαβολική σύμπτωση , θαρρώ πως απεβίωσε ξαφνικά το 1965.
Η ορατή παρακμή των πραγμάτων της χώρας μας άρχισε χρόνια πρίν , κι από τότε μέχρι σήμερα έχει αναλυθεί τόσον επαρκώς , που δεν έχω να προσθέσω κάτι..πλην ίσως ενός: του θεσμικού και οικονομικού ευτελισμού , που κατακλύζει σαν υπερχειλίζουσα ροή τις ώρες και τις μέρες αυτού του καλοκαιριού. Έχει ήδη συντελεστεί μια μεγάλη καταστροφή της οποίας οι επιρροές τρυπανίζουν τα θεμέλια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , άλλοτε με ευθείες απειλές παλιομοδίτικων ολοκληρωτισμών όπως το 2015 και την επιχειρηθείσα νομισματική και δυνητικά πολιτική εκτροπή , όπως τώρα όπου παλιά και καινούργια συμπυκνώνονται για να ολοκληρώσουν το πρώτο μεγάλο αφήγημα του ελληνικού εθνολαϊκισμού.
Ο διχαστικός λόγος της εξουσίας αλλοτρίωσε έως μυελού των οστέων κόμματα , κινήσεις , πρόσωπα , φορείς ενώ ιδέες πατριωτικού περιεχομένου , που άπτονται της λεπτής διπλωματίας αντιμετωπίζονται ως αλυτρωτισμοί του παλαιού ποδοσφαιρικού ΠΟΚ.
Ο σκεπτόμενος περί το Μακεδονικό θετικά καταλήγει φανατισμένος ενώ ο οπαδός της ΄΄ ξακουστής Μακεδονίας ΄΄ είναι φαντασιακά έτοιμος για το ξεκαθάρισμα του υποτιθέμενου αντεθνικόφρονος. Ετούτος ο καινοφανής διχασμός , που αν τον καλοσκεφτείς είναι βαθύτατα πρωτόγονος , είναι δείγμα μιάς χύδην πλαστής ενότητας , που επιβλήθηκε ερήμην του Συντάγματος ανάμεσα σε δύο αντίθετους μα τόσο όμοιους τελικά πόλους.
Οι ηγέτες του Συνασπισμού εξουσίας όμως είναι ένας δικέφαλος ενιαίος φορέας που στο όνομα ολοκληρωτικών απολιθωμάτων – κομμουνιστικού και εθνικιστικού χαρακτήρα – επικαιροποιούν τα φάτσιο του θεωρητικού μουσολινισμού έχοντας συντρίψει κάθε γράμμα του Συντάγματος το οποίο εργαλειοποιούν κατά το δοκούν.
Εγκαταβιώνουν σ΄έναν κόσμο ασθενών και οδοιπόρων σαν τον Μεγάλο Ιερεξεταστή του Ντοστογιέβσκη καθορίζοντας κι όχι εκπροσωπώντας τον καθένα μας και την ελευθερία μας.
Δυστυχώς ανέδειξαν περισσότερον από ποτέ την ιδιοτέλεια – απροκάλυπτη ή κρυμμένη – και των πολλών άλλων από μας , που με τον τρόπο τους και τις απλουστεύσεις τους στην βάση δογμάτων πολιτικής δημοκρατίας του παρελθόντος κατήντησαν να κοιμούνται πολιτικώς πότε εδώ , πότε εκεί.
Να βλέπεις ανθρώπους μηδενικής κοινωνικής ανάδειξης πλήν της κομματικής ή ασήμαντης αντικειμενικής πολιτικής μετριότητας να χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια εργαλεία νομής και αναδιανομής του εθνολαϊκισμού για να ορίσουν την δική τους θέση ευτελίζοντας πρωτίστως τους εαυτούς τους.
Δυστυχώς η μετριοπαθής, νουνεχής μα και εμπροσθοβαρής μηχανή του ρεφορμισμού εγκλωβίστηκε απαρχής σε ανύπαρκτα άλυτα ζητήματα – κάποτε τα είπαν αποστάσεις – , προσπάθησε να τα υπερβεί και αυτή κατά πλειοψηφία μηχανιστικά, χωρίς αρμούς διαστολής και πραγματικά πολιτικά ερείσματα για να γυρίσει εκούσα άκουσα – όπως και η Κυβέρνηση – στο επάρατο πανταχόθεν 2014..με την όπισθεν όμως , ηττημένη .
Μέσα στα σανατόρια των ασθενών και οδοιπόρων , έχουμε τους καθ΄έξιν μπαινοβγαίνοντες επισκέπτες, μόνο που ανεπαισθήτως αρρωσταίνουν και οι ίδιοι περιπίπτοντες στην αρρώστια του μείγματος ιδιοτέλειας – ανυπαρξίας.
Παρόλα ταύτα η απόλαυση της μάχης κατά του εθνολαϊκισμού ημών των ασθενών και οδοιπόρων θα είναι μοναδική και μοναχική για τον καθένα και την επίγνωσή του .
Ο ασθενής ενίοτε ιαίνεται , ο αρρωστημένα ιδιοτελής ποτέ.
Ο φετινός Ιούλιος είναι η επιτομή μιας πολιτικής και κολοσσιαίας αστάθειας , την οποία οι οικονομικές ελίτ θέλησαν κάποτε – πάλι από κυνική ιδιοτέλεια – και οι διαιρεμένοι Ευρωπαίοι υποδύονται πως δεν την βλέπουν.
Όμως οι όροι της κανονικότητας κοντοζυγώνουν και πολλοί θα μετρήσουν το μπόι τους , ασθενείς και οδοιπόροι.
Η αστάθεια όλο και θα θυμίζει 65 όχι ως συμβάν , μα ως ποιότητα και μάλιστα ποιότητα πολύ χειρότερη αν σκεφτεί κάποιος πως ο Στεφανόπουλος του 65 προσομοιάζεται με τον Καμμένο του 18 , και ο Κ/νος των Ελλήνων με τον ΠΘ, αν και στην τελευταία περίπτωση οι ομοιότητες είναι πολλές.