Για την οικονομία του λόγου ας εκτιμήσουμε ως ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των ορισμών για τους οργανωμένους ολοκληρωτισμούς την απουσία δημοκρατικών εκλογών αστικού τύπου και την εμπεριστατωμένη καταγραφή της δίωξης ή και του θανάτου αντιφρονούντων, μειονοτήτων, κατηγοριοποιημένων πολιτών καθ΄υπέρβασιν των Αρχών Δικαίου ρωμαϊκής καταγωγής και του διακριτού των εξουσιών κατά τον Μοντεσκιέ.
Τούτων δοθέντων σταχυολογούνται παραδείγματα παλιότερα και πρόσφατα για την αξιολόγηση του ολοκληρωτισμού και την συσχέτισή του με παράλληλες επιτυχίες αστικού τύπου, που δολίως χρησιμοποιεί για την μακροημερευσή του.
Στο στρατοκρατικό δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά καθιερώθηκαν τα σκληρότερα και απεχθέστερα βασανιστήρια αντιφρονούντων από τον Υφυπουργό Ασφάλειας Κ. Μανιαδάκη . Εκτοπίστηκαν όλοι οι πολιτικοί – ενώ εξαιτίας των κακουχιών πέθανε εκτοπισμένος ο ασθενής διακεκριμένος πολιτικός Ι. Μιχαλακόπουλος – , φυλακίστηκαν όσοι αυθαίρετα κρίνονταν πως δεν ταιριάζουν με τα οράματα του 3ου Ελληνικού Πολιτισμού της 4ης Αυγούστου, μεγάλος αριθμός αντιφρονούντων θανατώθηκε κατά μόνας ή ομαδικά από τους περίφημους επιστράτους – που μερικώς επανασυστάθηκαν, κάτι σαν λάιτ μελανοχίτωνες – , ενώ παρά το ΟΧΙ πάμπολλοι κρατούμενοι παρεδόθησαν στον Άξονα και στάλθηκαν κυρίως στο Νταχάου.
Τους ίδιους καιρούς με την πραγμάτωση των παραπάνω, ο Μεταξάς επικαιροποιούσε το ΙΚΑ και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, εξορθολόγιζε τις Ένοπλες Δυνάμεις, αναγνώριζε τον ρόλο της γυναίκας ως απολύτως ισότιμο με αυτό του άνδρα, ενώ επιπλέον προχώρησε σε ένα πρωτόλειο Πρόγραμμα εκτεταμένων Δημοσίων Επενδύσεων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Ι.Μεταξάς εγκαθίδρυσε την πρώτη οργανωμένη σκληρή δικτατορία στην Ελλάδα με αμέτρητα θύματα, παρά τις επιμέρους επιτυχίες του σε σε παρενθετικές αστικές παρεμβάσεις. Ήταν κατ΄εξοχήν ολοκληρωτικός και πεπεισμένος αντικοινοβουλευτικός.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών είχε το περίφημο μότο : «Κάθε πόλις και στάδιον, κάθε χωριό και γυμναστήριον». Κατ΄επέκτασιν της προπαγάνδας, ακολούθησε μια φιλοαγροτική πολιτική που στην αρχή συντέλεσε σε αυξήσεις μικρές του κατά κεφαλήν εισοδήματος σε συνδυασμό με μια επεκτατική πολιτική στην κατασκευή υποδομών. Περί ανθρωπίνων – βεβαίως – δικαιωμάτων δεν γίνεται λόγος, νεκροί υπήρξαν, αντιφρονούντες διώχτηκαν και η ΕΣΑ καθώς και η Ασφάλεια, μετεξέλιξαν τον Μανιαδάκη σε φόρμες ανατριχιαστικές και σαδιστικές.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Έχουμε να κάνουμε με ένα σκληρότατο εξουσιασιαστικό δικτατορικό μόρφωμα, με επιμέρους μικροεπιτυχίες τουλάχιστον ως την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση, που καταστρατήγησε στο όνομα της αντιπαλότητας με το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος – το κομμουνιστικό σταλινικό μοντέλο – και την παραμικρή ικμάδα προσωπικής, δικαιϊκής και συλλογικής ελευθερίας. Μία εθνικιστική στρατοκρατική δικτατορία, επιτομή του ολοκληρωτισμού.
Στην Ισπανία του Φράνκο τα πράγματα ήταν σαφώς πιο φριχτά, όπως και στην δικτατορία του Πορτογάλου Οικονομολόγου Σαλαζάρ, παρά τα κάποια επιτεύγματα στον τομέα των επενδύσεων.
Αναφέρθηκα σε εκδοχές ολοκληρωτισμού, που εμπεριείχαν και τον φόβο του αντίπαλου δέους, μα ταυτόχρονα εξάγνιζαν ιδεοληπτικά τον στόχο, το αποτέλεσμα.
Η μήτρα των σύγχρονων – κι ως τις μέρες μας – πολιτικών ολοκληρωτισμών είναι το θεώρημα του φασισμού – μουσολινισμού, η μεθόδευση των κορπορατιστικών συντεχνιών – facio, η ισχυροποίηση μιας κρατικής δικτατορίας ανάμεικτης από εντεταλμένους θεσμούς, βία, συνδικάτα, αντικοινοβουλευτισμό, ιμπεριαλισμό, εξάλλαξη του αστισμού.
Τον πυρήνα του μουσολινισμού ως προς τα συνδικάτα και τις απαλλοτριώσεις των θεσμών χρησιμοποίησαν τόσον ο ναζισμός όσο και υπαρκτός σοσιαλισμός. Η λεκτική εκφορά διέφερε καθώς και ο ορισμός του αντίπαλου δέους. Από την μια ήταν οι μειονότητες και οι Εβραίοι παραχαράσσοντας την ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ του Δαρβίνου και τον ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ του Νίτσε, από την άλλη οι κουλάκοι, οι σοσιαλεπαναστάτες, οι Λευκοί και στο τέλος όλοι όσοι δεν πίστευαν. Από δώ ήταν η δικτατορία των Αρίων ως νέων εκλεκτών, αποκεί η μεταβατική δικτατορία των εκεί εκλεκτών προλεταρίων. Οι πληθυσμοί, ο ήσυχος κόσμος της κάθε ενδοχώρας υπέφεραν τα πάνδεινα στην ΕΣΣΔ και στην Γερμανία, στην πρώτη με τον λεγόμενο «πολεμικό κομμουνισμό», που αφορούσε στην εξοντωτική ένταση παραγωγής κεφαλαιουχικού εξοπλισμού τους καιρούς της σιτοδείας, στην δεύτερη με την μεγιστοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας. Και οι δύο – με διαφορετικές χροιές σκληρότητας – εξολόθρευσαν τους διαφωνούντες έως ενός, ο Τρότσκι και ο Κάμενεφ στην Ρωσία, ο Ρέμ στον Χίτλερ.
Φυσικά το ότι ο Κόκκινος Στρατός – κάτι που και ο Τσώρτσιλ παραδέχτηκε – πήρε τον πόλεμο με τις κυκλότροπες κινήσεις αρχικά στον Βόλγα ισοπεδώνει την αβελτηρία και τις συνεχιζόμενες εκκαθαρίσεις του Στάλιν στα πρώτα χρόνια του Πολέμου. Όταν ο δικτάτορας υιοθέτησε απρόθυμα τις εισηγήσεις των στρατηγών και μια πιο οργανωμένη δυτικότροπη πολεμική στρατηγική, τότε και μόνον τότε κρίθηκε ο πόλεμος κι αυτό δεν αλλάζει ως προσφορά στην ανθρωπότητα.
Παρόλα ταύτα οι νεκροί είναι περισσότεροι στα ανά την γη κομμουνιστικά καθεστώτα, από όσους έχασαν την ζωή τους εξαιτίας του ναζισμού. Η χρονική πυκνότητα διαφέρει σάμπως να μετράμε ανθροποώρες θανάτων. Ο ναζισμός διήρκεσε λιγότερο από τον εφαρμοσμένο κομμουνισμό.
Σήμερα ο μουσολινισμός διακονείται μέσω του κοινοβουλευτικού εθνολαϊκισμού, με αποκορύφωμα την περίπτωση της Βενεζουέλας και ορισμένες ευρωπαϊκές περιπτώσεις, όπου αγγίζονται τα όρια της εκτροπής χωρίς να επιτυγχάνεται αυτή χάρη στο Δυτικό μοντέλο στην Ευρώπη. Στην Λ. Αμερική τα καθεστώτα είναι δυνάμει δικτατορικά.
Η ΕΤΕΡΟΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ του Αριστοτέλη δεν αφήνει περιθώρια να διαλέξουμε την γκιγιοτίνα ή την ηλεκτρική καρέκλα. Η έφοδος στους ουρανούς των προλεταρίων – αγγέλων βλάπτει την Συρίαν, όπως και ο φαντασιακός Άριος. Ο Πολ Ποτ, ο Τσαουσέσκου, ο Τσάβες, ο Όρμπαν, ο Μεταξάς και όλοι τους, παραπαίδια του Στάλιν και του Χίτλερ είναι, γεννήματα της πιο καρποφόρας μήτρας, που υπάρχει: του μουσολινισμού.
Η μόνη διαφορά είναι στην λυρικότητα – μικρή ή μεγάλη – των λόγων πριν τον θάνατο, στην ετερογονία των σκοπών μα δεν ενδιαφέρει. Μιλάμε για φονικές δικτατορίες ερήμην της ανθρωπότητας και της νοημοσύνης.
Η περίπτωση Κοντονή για την Εσθονία αγγίζει τα όρια της σχέσης μεταφυσικού πλαστού φαντασιακού και αντίληψης του ολοκληρωτισμού ως προόδου.
Κι ακόμα το γεγονός πως την τιμή των κομμάτων της μικρής Αντιπολίτευσης – του ΠΟΤΑΜΙΟΥ εξαιρουμένου, της ΔΗΣΥΜ περιλαμβανομένης – διέσωσε κατά μόνας ο Ευ.Βενιζέλος, φανερώνει την διαρκή στρέβλωση του όρου προοδευτικός, ταυτίζοντάς τον μερικώς και εκ των πραγμάτων με ιδεολεογήματα κατ΄όψιν παραδεισένια, κατ ‘ ουσίαν ολοκληρωτικά, φονικώς ολοκληρωτικά, χωρίς χρώμα και περιτομές.