Οι αγρότες και το κίνημα της γραβάτας έχουν κάτι το διαφορετικό από προηγούμενες κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Πρώτον, o κύριος όγκος των διαδηλωτών είναι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες και δεύτερον δεν υπάρχει εμφανής τουλάχιστον παρουσία κομμάτων. Κεντρικό αίτημα η δουλειά και η ανάπτυξη και όχι το ύψος των συντάξεων, όπως θα αναμενόταν. Η γενιά της κρίσης, η πιο μορφωμένη γενιά της ελληνικής ιστορίας, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολιτική πρόταση που απευθύνεται πάλι στις προηγούμενες γενιές. Σήμερα στην Ελλάδα 3.630.000 εργαζόμενοι πληρώνουν τις συντάξεις 2.650.000 συνταξιούχων που μάλιστα ο μέσος όρος τους είναι μεγαλύτερος από το μέσο εισόδημα των εργαζομένων. Και φυσικά είναι αδύνατον να συνεχίσουμε έτσι όσο κι αν αυξήσουμε την κρατική συμμετοχή. Ηδη ξοδεύουμε το 16,2% του ΑΕΠ στις συντάξεις, ενώ στην Παιδεία μόλις το 2,8%. Χωρίς πολιτικές για την Παιδεία και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, ποτέ δεν θα έχουμε το Ασφαλιστικό που θέλουμε.

Η πρόταση που συζητείται κλείνει το μάτι για δύο χρόνια στους σημερινούς συνταξιούχους και με φορολογική λογική διαλύει τους σημερινούς εργαζομένους – και μάλιστα αυτούς που πρωτογενώς συνεισφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Για μια ακόμη φορά -τώρα με Αριστερά- μιλάμε πάλι για τις απαιτήσεις των δανειστών για το αν θα περικοπούν άμεσα ή όχι οι συντάξεις, χωρίς να απαντάμε στο τεράστιο ζήτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης μέσα από ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Εχουμε χρέος απέναντι στους σημερινούς αιμοδότες του συστήματος, αλλά και στις επόμενες γενιές, να προχωρήσουμε σε μία ριζική ασφαλιστική μεταρρύθμιση με βασικό στόχο το συμφέρον (μόρφωση – εργασία – σύνταξη) των νέων γενεών. Αφού συμφωνήσουμε τη νέα δομή, μετά να προχωρήσουμε στις μεταβατικές διατάξεις με τρόπο που να βοηθά αντί να αποκλείει τους νέους από την εργασία.

Πρέπει να ξεφύγουμε από τη δραματοποίηση των «πρωινάδικων» και την απλοϊκή αναζήτηση 1,8 δισ. Μία ανατρεπτική μεταρρύθμιση που θα εξηγούσε, θα διεκδικούσε και θα εξασφάλιζε τη συμμαχία της νέας γενιάς, θα μπορούσε να έχει τη συναίνεση όλων των κομμάτων και κατά την εκτίμησή μου μία έμπρακτη υποστήριξη των εταίρων για το δύσκολο μεταβατικό στάδιο. Μια τέτοια ριζική αλλαγή του σημερινού μοντέλου συζητήθηκε στο Δίκτυο με Ελληνες και ξένους ειδικούς στις 18/1. Ο κ. Μιλτιάδης Νεκτάριος παρουσίασε την πρόταση αξιοποιώντας τη δουλειά της ομάδας σοφών του 2015, που η κυβέρνηση συνέστησε και μετά παντελώς αγνόησε. Μήπως δεν είναι αργά να τεθεί αυτή η πρόταση σ/ ένα κοινό τραπέζι των κομμάτων και να επιχειρηθεί συναίνεση; Μήπως οι πρόεδροι της ΝΔ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, του Ποταμιού, της Ενωσης Κεντρώων καλέσουν αυτοί την κυβέρνηση για κάτι μεγάλο και διαχρονικό; Ποτέ δεν είναι αργά για εθνική συνεννόηση όταν αφορά την πατρίδα.