Στο διανεμητικό σύστημα ασφάλισης κάθε γενιά εργαζομένων χρηματοδοτεί με τις εισφορές της τα εισοδήματα των συνταξιούχων. Όταν συμφωνήθηκε, ήταν ένα κοινωνικό συμβόλαιο συμφέρον για όλα τα συμβαλλόμενα μέρη: οι συνταξιούχοι ελάμβαναν περισσότερα απ΄ όσα είχαν εισφέρει και οι εργαζόμενοι είχαν τη βεβαιότητα ότι στο μέλλον θα λάβουν κι εκείνοι περισσότερα απ΄ όσα θα έχουν εισφέρει. Αυτή η αλυσίδα υψηλής ανταποδοτικότητας έχει διαρραγεί εξαιτίας της δημογραφικής γήρανσης. Σήμερα λειτουργεί εις βάρος των νεότερων και το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο δυσοίωνο.

Γι΄αυτό η μετατροπή της επικουρικής ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητική είναι και δικαιολογημένη και δίκαιη. Και είναι λυπηρή και υποκριτική η συνεχής επίκληση της διαγενεακής αλληλεγγύης του διανεμητικού συστήματος εκ μέρους εκείνων που γνωρίζουν καλά πώς λειτουργεί το Ασφαλιστικό. Την αδράνεια υποστηρίζουν και την τακτική «άστο για αργότερα» που διευρύνει και διαιωνίζει ένα δομικά άδικο ασφαλιστικό σύστημα εις βάρος των νέων. Κι αυτό δεν έχει ίχνος δικαιοσύνης.

Ας απαντήσουμε, λοιπόν, με συντομία τα γιατί και τα πώς της μεταρρύθμισης της επικουρικής ασφάλισης, ξεκινώντας από το θεμελιώδες: γιατί είναι δίκαιη και διαγενεακά αλληλέγγυα η κεφαλαιοποιητική σε αντίθεση με την υφιστάμενη διανεμητική επικουρική. Γιατί αυτό το χαρακτηριστικό, η κοινωνική και διαγενεακή δικαιοσύνη,  νομιμοποιεί το επόμενο βήμα: τον σχεδιασμό, την παραμετροποίηση και την υλοποίηση, που θα εξετάσουμε σε επόμενα άρθρα.

Υπενθυμίζω ορισμένες έννοιες/αρχές πάνω στις οποίες αναπτύχθηκε η δομή της κοινωνικής ασφάλισης.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.protagon.gr