Επειδή και ο ίδιος προφανώς δεν θέλει να παραδεχθεί την αδυναμία του υφιστάμενου καθεστώτος να αντέξει το βάρος της σχέσης εργαζομένων-συνταξιούχων μικρότερης του 2:1, θα προσπαθήσω, κάνοντας χρήση επίσημων στοιχείων, να τον επαναφέρω στη -σκληρή- πραγματικότητα:
Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων «ΗΛΙΟΣ» του υπουργείου Εργασίας, στο τελευταίο τρίμηνο (Νοέμβριος 2014 – Ιανουάριος 2015) προστέθηκαν στην ομάδα των συνταξιούχων άλλοι 30.633, στην πλειοψηφία τους (57,5%) μικρότεροι των 65 ετών. Το μεγαλύτερο τμήμα αφορά σε απασχολούμενους στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Λαμβάνοντας εξάλλου υπόψη ότι π.χ. οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέβαλαν (μόλις από 20ετίας) μικρό μέρος των -τακτικών- τους αποδοχών (σήμερα 6,67%) ως ασφάλιστρο κύριας σύνταξης, ενώ το προσδόκιμο ζωής τους υπερβαίνει στην πλειοψηφία τους την 20ετία, ποιος θα πληρώσει σε βάθος χρόνου το «μάρμαρο», αν όχι η γενική φορολογία;
Με ποια ακριβώς λογική και επίκληση «δημοκρατικά κατακτημένων δικαιωμάτων» και άλλα σχετικά επιχειρήματα, ο συνήθης ανυπεράσπιστος φορολογούμενος πολίτης είναι αναγκασμένος να υποστεί τις εγκληματικές συνέπειες της διατήρησης του παλαιού ασφαλιστικού status quo;
Μήπως πριν να εξαγγελθεί οτιδήποτε πρέπει να εντρυφούμε π.χ. στις αναλογιστικές μελέτες και τις αναλύσεις των επί μέρους ασφαλιστικών φορέων και δεδομένων;
Τολμώ να υποβάλω το ερώτημα στον κ. αναπληρωτή υπουργό περί της τραγικής κατάστασης του οικείου ασφαλιστικού του τομέα και της επιδείνωσής του, ακριβώς εξαιτίας της αιμορραγίας του μέσω των προσφιλέστατων μεθόδων της «εθελουσίας» εξόδου (με αυξημένες αποζημιώσεις κτλ).
Κατά τα άλλα, πάντοτε στη διάθεσή σας…