Μεγάλη η λαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη.

Ο λαός έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει. Αυτό σημαίνει Δημοκρατία.

Συνήθως για δίκαιους λόγους.

Αλλά τα αποτελέσματα δεν έχουν πάντα σχέση με το «δίκαιο».

Εξαρτάται από το ποιος μας οδηγεί κι ας αφήσουμε τις αυτοκολακείες περί λαϊκής σοφίας…

Και να…

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο μεγάλος κερδισμένος είναι η Ακροδεξιά.

Ουδεμία έκπληξις, συμβαίνει και εις τας Ευρώπας.

Τοκ, τοκ…μας χτυπά την πόρτα.

«Άσε το κακό να μπει» ψιθυρίζουν οι καλοθελητές…

«Μα εμείς έχουμε καλές προθέσεις.»

Βεβαίως μόνο που συχνά, πίσω από τις κραυγές για λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες, κρύβεται ο επερχόμενος αυταρχισμός. Δεξιός, αριστερός, αντισυστημικός. Υπάρχουν εκδοχές για κάθε γούστο.

Μα τι υπαινίσσεστε κύριε;

Δηλαδή οι κακοί χειρισμοί των κυβερνώντων, διαχειριστικοί ή ουσιαστικοί, μένουν στο απυρόβλητο;

Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου…

Καθόλου! Κι ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για το βάρος και τη σημασία τους.

Αλλά το μοναδικό όπλο μιας Δημοκρατίας είναι το Σύνταγμα και οι θεσμοί.

Με τα συν και πλην τους, τις αδυναμίες και τις δυσλειτουργίες τους.

Αυτό έχουμε και αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε.

Και εν προκειμένω τη Δικαιοσύνη.

Η μόνη αρμόδια να κρίνει, να αποφανθεί. Και να φωτίσει τα τραγικά γεγονότα με την αλήθεια που μπορεί να αποδειχτεί. Κι όχι με την αλήθεια που έχει προδικάσει ο καθένας ανάλογα με την προκατάληψη, την πολιτική στράτευση ή την πεποίθηση του.

Μπορούμε να ελέγχουμε ή να σχολιάζουμε αλλά όχι να επιβάλλουμε την επιθυμητή για εμάς  κρίση.

Εύχομαι ότι μια αφίσα που καλεί σε συγκέντρωση ζητώντας την παραίτηση της Βουλής, εκλογές κλπ  να είναι fake. Γιατί αλλιώς, αν έχει απήχηση, οδηγούμαστε σε δυσάρεστες εξελίξεις που πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω. Θα θυμόσαστε την περίοδο όπου ο κάθε επιτήδειος λαοπλάνος εξαργύρωνε την οργή για να αρπάξει κάποιο μερίδιο εξουσίας. Όπου η διαφορά ανάμεσα στο ψεύδος και την αλήθεια ήταν δυσδιάκριτη.

Πάντα στο όνομα της λαϊκής οργής και απαίτησης.

Το φαινόμενο απειλεί και πάλι. Παίρνει φτερά και αναβαπτίζεται από την πέραν του Ατλαντικού Δημοκρατία. Αμφιλεγόμενη πλέον. Ως Τραμπισμός.

Κι εκεί λαός κινητοποιήθηκε εισβάλλοντας στο Καπιτώλιο κι έδωσε μια γεύση από αυτό που θα επακολουθούσε.

Δεν παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εγχώριους εκπροσώπους αλλά αυτοί όλο και κερδίζουν έδαφος.

Υπερβάλλων φόβος; Μακάρι.

Και δύο μικρές παρατηρήσεις.

- Ο τραγική μάνα, ο δυστυχής πατέρας, δικαίως κατέχουν το μονοπώλιο του πόνου. Αλλά η γνώμη τους για την πολιτική πορεία του τόπου έχει το ίδιο βάρος και την ίδια σημασία με τη γνώμη του κάθε απλού πολίτη.

- Το τραγικό δυστύχημα οφείλεται κυρίως στη δυσλειτουργία του βαθέος πελατειακού κράτους.

Το οποίο απαξάπαντες τάισαν πλουσιοπάροχα, με ρουσφετολογικούς διορισμούς, απουσία αξιολόγησης και ολύμπια ακινησία. Με αντάλλαγμα την ψήφο.

Και που βέβαια δεν αποτελείται μόνο από το «κράτος» αλλά και από τους «πελάτες».

Διάβασα σε ένα πανό ότι «ο σταθμάρχης είναι αθώος».

Ακριβώς αυτό.

Όσο  χαϊδεύουμε τον «πελάτη» το πρόβλημα γιγαντώνεται..

Απλώς αλλάζει ο επιβήτορας.