Θα προτιμούσα, βέβαια, να μην κρυβόμασταν πίσω από το δάκτυλό μας, αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος αν γίνει κι αυτό. Η ουσία είναι που μετράει. Αν θα βγούμε ή όχι από το αδιέξοδο και όχι αν την επερχόμενη τρόικα δεν θα τη λέμε «τρόικα», αλλά τριάδα ή τριπλέτα ή θεσμικό τρίο ή όπως αλλιώς βολεύει την κυβερνητική επικοινωνιακή πολιτική.

Κι επίσης λίγο μ’ ενδιαφέρει αν η συμφωνία που θα επιτευχθεί και οι ρυθμίσεις που θα προβλέπονται θα λέγεται «μνημόνιο» ή σχέδιο, πρόγραμμα, φόρμουλα, γέφυρα ή θεσμική ρύθμιση. Το περιεχόμενο είναι εκείνο που θα μ’ απασχολήσει. Να μάθω ποιες θα είναι οι μεταρρυθμίσεις που αυτήν τη φορά δεν θα μείνουν στο χαρτί, αλλά θα γίνουν πράξη. Βλέπετε, η πείρα μού έχει διδάξει ότι η ίδια λέξη δεν έχει για όλους το ίδιο περιεχόμενο.

Οι μεταρρυθμίσεις έχουν ένα κακό. Ξεβολεύουν τους βολεμένους. Κι όταν, για παράδειγμα, οι βολεμένοι είναι οι 31 χιλιάδες φορολογούμενοι με έσοδα άνω των 80 χιλιάδων ευρώ δεν υπάρχει πρόβλημα. Ακόμη κι αν τους πάρεις κάτι παραπάνω από το περίσσευμά τους, δεν θα χαθεί ο κόσμος. Το πρόβλημα είναι τι θα κάνεις με τους πολλούς βολεμένους, εκείνους που «τα κρύβουν».

Δεν διαφωνώ με τον πρωθυπουργό για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, πριν ξεσπάσει η κρίση το 64% των φορολογουμένων δήλωναν εισοδήματα μέχρι 12 χιλιάδες ευρώ. Δηλαδή, λιγότερα ή και πολύ λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα. Που σημαίνει ότι φορολογικά τουλάχιστον η «ανθρωπιστική κρίση» προϋπήρχε.

Και σημαίνει και κάτι άλλο. Πως, αν και όταν μια κυβέρνηση αποφασίσει να βάλει χέρι στα «κακώς κείμενα», μπαίνει σ’ έναν δρόμο που δεν την περιμένουν προβλέψιμες μόνο καταστάσεις. Εκτός κι αν οι επιτελείς της ζουν με την ψευδαίσθηση ότι οι προσερχόμενοι στις λαοσυνάξεις είναι φανατικοί ευρωπαϊστές που έχουν για μοναδικό όνειρο της ζωής τους να δουν κάποια στιγμή τον τόπο μας να βαδίζει σε ευρωπαϊκούς δρόμους αγκαζέ με… εκβιαστές και τοκογλύφους.