Ιωνάς Καρούσης.
Ένα νέο παιδί, γεμάτο ομορφιά κι ελπίδες, δολοφονήθηκε από τρομοκράτες της Χαμάς στο Τέλ Αβίβ.
Θα μου πείτε…τόσα παιδιά, τόσοι αθώοι, πεθαίνουν σε αυτό τον άγριο αδιέξοδο πόλεμο.
Αλλά να, όταν το κακό συμβαίνει σε κάποιον κοντινό μας, ήταν Ελληνόπουλο βλεπετε, μας αγγίζει περισσότερο.
Με σόκαρε η ανακοίνωση της Παλαιστινιακής Κοινότητας Ελλάδας.
Λυπούμαστε αλλά καλά να πάθει, είχε υπηρετήσει στον Ισραηλινό στρατό, τη θητεία του δηλαδή, σπούδαζε και στο Ισραήλ, ήταν ένοχος…
Αφού ήταν ένοχος γιατί λυπούνται;
Δηλαδή βγήκαν οι τζιχαντιστες με τα καλάζνικοφ, συγνώμη κύριε υπηρετήσατε στο στρατό; Δυστυχώς ναι…δεν τοθελα, φίλε ας πρόσεχες, και μπαμ και πάρτον κάτω.
Δεν έγινε έτσι όμως, χτύπησαν τυφλά, κι όποιον πάρει ο χάρος.
Εκδίκηση και επιδοκιμασία.
Ο πόλεμος γεννά μίσος χωρίς τέλος.
Παρατηρώ τον δημόσιο διάλογο.
Θελουμε να έχουμε γνώμη, όχι ότι έχει ιδιαίτερη βαρύτητα η γνώμη μου, η γνώμη σας. Κι έξω από τον χορό δυσκολο να έχουμε ορθή κρίση περί του δικαίου ή των ορίων,
Δεν είμαστε κι Εβραίοι, ούτε Παλαιστίνιοι για να νιώσουμε την απειλή στο πετσί μας.
Προφανώς υπάρχει αγωνία, θλίψη και αγανάκτηση για όσα συμβαίνουν.
Πως να συμβιβαστείς με τον θάνατο…
Συνήθως κρίνουμε προσαρμόζοντας ή επιλέγοντας την πληροφορία που ταιριάζει στις πολιτικές κι ιδεολογικές καταβολές μας ή, για να είμαι πιο ακριβής, στις ιδεοληψίες μας.
Οι συζητήσεις για αυτό τον πόλεμο δεν είναι εξαιρεση, καταλαβαίνεις αμέσως την στράτευση του καθένα όχι μόνο από το ποιον υποστηρίζει αλλά κι από αυτά που παραλείπει να πει.
Δύσκολο να έχεις το μυαλό σου ανοικτό.
Δεν ξέρω κι εγώ αν το καταφέρνω αλλά ας πω δυο σκέψεις πάνω στην ανακοίνωση της Παλιστινιακης κοινότητας.
Οργή για την εισβολή και τα χιλιάδες θύματα στη Γάζα.
Ανθρωπινο συναίσθημα αλλά το Ισραήλ δεν διέλυσε την Γάζα επειδή απλώς μισεί τους Παλαιστινίους.
Δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν εξ άλλου μέσα στο Ισραήλ.
Αλλά γιατί προσπαθεί να διαλύσει τις υποδομές της Χαμάς, υπαρξιακή απειλή για τους πολίτες του που χρησιμοποιεί τους άμοιρους κατοίκους της Γάζας και τα σπίτια τους σαν ασπίδα.
Οργη για την εισβολή και τους βομβαρδισμούς στον Λίβανο
Ανθρώπινο συναίσθημα αλλά το Ισραήλ δεν εισέβαλε για να κατακτήσει.
Αλλά για να εξαρθρώσει την Χεσμπολά, μία ισχυρή παραστρατιωτική οργάνωση ισλαμοφασιστών που ορκίζεται στην εξαφάνιση του από προσώπου γης…
Που ρίχνει εκατό ρουκέτες την ημέρα, εδώ και καιρο, σπέρνοντας τον τρόμο στους Ισραηλινούς κατοίκους της παραμεθορίου και απειλεί να εισβάλλει.
Από τη μια ο πόνος, ο κατατρεγμός, ο θάνατος, των Παλαιστίνιων κι από την άλλη η υπαρξιακή αγωνία επιβίωσης του περικυκλωμένου Ισραήλ που απειλείται και από το θεοκρατικό ισλαμοφασιστικο Ιράν που κινεί τα νήματα.
Μπορεί η συμπαράσταση στα αθώα θύματα να συμπορεύται με τον λεγόμενο « άξονα της αντίστασης» που καθοδηγείται από τους μουλάδες και τα βάρβαρα σκοτεινά καθεστώτα που επαγγέλλονται, υποσχόμενοι την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ;
Έχει το Ισραήλ δικαίωμα ύπαρξης και πως παλεύει για αυτό;
Ο καθένας και κυρίως οι εμπλεκόμενοι δίνουν τις δικές τους απαντήσεις, όχι δεν ανταλάσσουν επιστολές… κι όπως διδάσκει η ιστορία, σε αυτά τα διλήμματα τα ανθρωπιστικά όρια εξαφανίζονται.
Ο φανατισμός χλευάζει τον διάλογο και το μίσος μας γνέφει χαμογελώντας χαιρέκακα.
Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ