Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται συστηματικά με την πολιτική και τα κόμματα ότι εκεί που διαχρονικά διακρίθηκαν στη χώρα μας οι ηγεσίες και τα στελέχη της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς» είναι στην ασαφή διακήρυξη για «άλλη πολιτική», για «άλλη λύση» και γενικά για κάτι άλλο και διαφορετικό, που ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να το συγκεκριμενοποιήσουν. Και ήταν φυσικό, μια και ποτέ δεν είχαν κάτι σοβαρό και συγκεκριμένο να πουν.
Ηταν μια πρακτική που ομολογώ ότι μέχρι κάποια στιγμή με διασκέδαζε. Και ως ένα βαθμό την καταλάβαινα. Ενα κόμμα που είχε για ταβάνι το 5% ως 6% και πάτο το όριο μεταξύ κοινοβουλευτικής ύπαρξης ή ανυπαρξίας έχει το δικαίωμα να μην αναλύει λεπτομερώς τα όσα δεν πρόκειται να κληθεί να εφαρμόσει.
Αλλά από το καλοκαίρι του 2012 τα πράγματα άλλαξαν. Το απότομο γιγάντωμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξωφρενικές απόψεις με τις οποίες πάσχιζε να προσελκύσει ψηφοφόρους καθιστούσαν υποχρεωτικό τον προβληματισμό σε σχέση με τις εξαγγελίες του. Και ειδικότερα μ’ εκείνη την κωμικοτραγική διαβεβαίωση της ηγεσίας του και των στελεχών του ότι και το Μνημόνιο μπορούν να καταργήσουν από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά και χρήματα να βρουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η πρακτική τους μ’ εκνεύριζε.
Και φτάσαμε στο σήμερα, στο διαπραγματευτικό αδιέξοδο, στην εφιαλτική απειλή της αποπομπής από την Ευρωζώνη, στην αγωνιώδη προσπάθεια να διασωθεί η παρτίδα έστω και την τελευταία στιγμή και εν μέσω όλων αυτών και στην απίστευτη μεγαλοστομία του Π. Λαφαζάνη ότι «δεν πρέπει να κάνουμε πίσω γιατί η Ελλάδα έχει πολλές λύσεις». Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μια θρασύτατη ανευθυνότητα που με εξοργίζει.
Είναι βαρύ το τίμημα που καταβάλαμε στο πεντάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη βαρύτερο θα είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτό που θα καταβάλουμε προκειμένου ν’ αποφύγουμε τον κίνδυνο τη χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Αρα δεν είναι ώρα για μικροκομματικές σαχλαμάρες. Εκτός κι αν ο Λαφαζάνης ή ο όποιος παρατρεχάμενός του δείξει αυτήν τη φορά τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα να μας παραθέσει όχι όλες τις λύσεις που υπαινίσσεται αλλά έστω μία. Μόνο μία.