Αν παρακολουθεί κανείς τις τηλεοπτικές αναμετρήσεις, τις διαδικτυακές αναρτήσεις την αρθρογραφία στον τύπο αλλά και τον δημόσιο διάλογο γενικότερα, δύσκολα θα πιστέψει ότι σε λιγότερο από δύο μήνες θα γίνουν στη χώρα μας ευρωεκλογές. Το μόνο που τις φέρνει τελευταία στο προσκήνιο είναι οι ανακοινώσεις των ονομάτων των υποψηφίων με τα οποία τα κομματικά επιτελεία προσπαθούν να κερδίσουν επικοινωνιακά τις προεκλογικές εντυπώσεις. Αρκετά από τα ονόματα αυτά εκφράζουν άλλωστε από μόνα τους και το επίπεδο της εκτίμησης που τρέφουν τα κόμματα για τη σημασία της ευρωπαϊκής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα μετά από μια μεγάλη και κρίσιμη για την διάσωση και την πορεία της χώρας μνημονιακή περίοδο – που συνεχίζεται ως «ενισχυμένη παρακολούθηση» – να υπάρξει ένας ουσιαστικός πολιτικός διάλογος για την κατάσταση στην Ευρώπη και την πορεία της προς την ολοκλήρωση. Τίποτε τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το αντίθετο μάλιστα. Η επιδιωκόμενη δικομματική πόλωση έχουν πλήρως εργαλειοποιήσει και υποτάξει τις ευρωεκλογές στις κομματικές σκοπιμότητες. Το μόνο που ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει ότι παραμένει ζωντανός και την ΝΔ να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα εν όψει των βουλευτικών εκλογών.
Η Ευρώπη βρίσκεται ωστόσο σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Η οικονομία της δεν βρίσκεται στα καλύτερά της, η διαρκής λιτότητα έχει εξαντλήσει και περιθωριοποιήσει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας που γίνονται καθημερινά όλο και πιο ευάλωτα στις ακροδεξιές, ρατσιστικές και λαϊκιστικές διαθέσεις. Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ήδη πέσει στα χέρια του λαϊκισμού, ενώ μια σειρά από ευρωφοβικά κινήματα βλέπουν την απήχησή τους να αυξάνεται καθημερινά. Η μάχη του Μαΐου θα κρίνει πολλά για το μέλλον της Ευρώπης. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες πολίτες τόσο πιο ενεργά θα κινητοποιηθούν και θα συμμετάσχουν στην κρίσιμη αυτή, για τη χώρα μας και για την Ευρώπη, αναμέτρηση.