Όταν το 2005 βγήκε πρώτη η Έλενα Παπαρίζου με το Μy Number One όλοι χαρήκαμε. Όχι γιατί το τραγούδι ήταν σπουδαίο (μια πιασάρικη χορευτική μπούρδα ήταν) αλλά γιατί ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε πρώτοι κι επειδή η Έλενα ήταν ένα όμορφο χαρούμενο κορίτσι. Μας άρεσε που για λίγο ήμασταν "αυτό".
Μας αρέσει να βγαίνουμε πρώτοι, δεν βγαίνουμε και συχνά πρώτοι, οπότε χαλάμε τον κόσμο όταν γίνεται αυτό. Άλλοι λαοί που είναι όχι απλά πρώτοι αλλά πρωτοπόροι στη μουσική, μπορεί και να μη δινουνε δεκάρα. Η Αγγλία είναι η πατρίδα του ροκ, και στέλνει κάθε χρονο ένα άθλιο τραγούδι, καμια φορά βγαίνουν και τελευταίοι, αλλά δεν ασχολείται κανείς. Άλλες νεότευκτες χώρες, κάτι Αζερμπαϊτζαν κλπ πασχίζουν να βγούνε πρώτες και χαλάνε του κόσμου τα λεφτά για να δείξουν ποιες είναι: δείτε μας κι εμάς λένε, κάτι αξίζουμε κι εμείς.
Η επιτυχία της Έλενας Παπαρίζου δεν είχε καμία σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό ή με την μουσική που γράφεται και τραγουδιέται εδώ στην Ελλάδα. Η δε Έλενα είχε μεγαλώσει στη Σουηδία.
Τα επόμενα χρόνια η Παπαρίζου έκανε μεγάλη επιτυχία εδώ στην Ελλάδα, και ο λόγος ήταν διότι είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, που τους αγκαλιάζει και τους δέχεται όλους, χωρίς να ακκίζεται και χωρίς να παριστάνει. Ο κόσμος την αγαπάει για το γαργαρο γέλιο, την ομορφιά της και κυρίως την προσωπικότητά της. Δεν έχει τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, τα τραγούδια της δεν έχουνε στίχους ποιητικούς, είναι ποπ, που πα να πει απλά, ξεσηκωτικά, χαρούμενα, ελαφρά. Ε και;
Η Μαρίνα Σάττι είναι ομοίως ένα όμορφο χαρούμενο κορίτσι, μισή Ελληνίδα και μισή Σουδανή, με την τσαχπινιά της, την παιδικοτητα της, τα χίλια βραχιόλια της, και μια σπάνια φωνή και κάνει εδώ και χρόνια αυτό ακριβώς το είδος μουσικής: ένα χαρμάνι από ανατολικά και δυτικά στοιχεία.
Η Eurovision είναι ένας τηλεοπτικός θεσμός που μετράει πολλές δεκαετίες και εξακολουθεί να μας αρέσει γιατί απλά μαζευόμαστε με φίλους τρώγοντας πίτσα και πετάει ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, εμένα μ αρέσει το ένα, μου τη δίνει το άλλο κλπ. Είναι άλλη μια ωραία αφορμή για κουβέντα και για να γελάμε, όπως είναι πχ το Μουντιάλ.
Που και που μαθαίνουμε εξαιρετικά συγκροτήματα όπως προσφατα τους Maneskin, άλλες φορές ακούμε τις ίδιες βλακείες-τραγούδια το ένα πίσω από το άλλο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονο το στοιχείο της έκπληξης και της πρόκλησης, βγαίνουν και τραγουδάνε τα "τέρατα" (όπως κάποτε οι Lordi και φέτος ο ξεβράκωτος και οι σατανιστές της Ιρλανδίας), προβάλλεται έντονα η τάση της εποχής για την αποδοχή του διαφορετικού, αυτό άλλους τους θυμώνει και άλλους τους γεμίζει ελπίδα. Δεν είμαστε ίδιοι, δεν έχουμε όλοι μια άποψη.
Η Eurovision δεν είναι ο δείκτης πολιτισμου μιας χώρας. Είναι ένα διεθνές ποπ πανηγύρι, όπου προφανώς και πέρα από τη διασκέδαση, αναδεικνύονται και πρότυπα, περνάνε και μηνύματα κλπ. Είναι και χαζό και σοβαρό, όλα μαζί και όσο πρέπει.
Θα μπορούσαμε να είχαμε στείλει ένα παραδοσιακό τραγούδι με ένα κορίτσι να τραγουδάει α καπελα και να μας πιάσουνε τα κλάματα (ακόμα και η ίδια η Σάττι θα μπορούσε να το κάνει εξαιρετικά αυτό), θα μπορούσαμε να είχαμε στείλει ένα ελληνόφωνο ροκ να ξεσηκώσουμε τον κόσμο (φαντάσου πχ να παιζανε οι Τρύπες...καμία περίπτωση βέβαια, αλλά για φαντάσου). Κάποτε στείλαμε το Ρακιντζή με το SAGAPO και πέσαμε να τονε φάμε, σήμερα κάποιοι λένε "ήταν πρωτοπόρος τελικά..."
Συνήθως στέλνουμε ποπ μπούρδες και τις ξεχνάνε όλοι μέσα σε δέκα λεπτά, και το Ζάρι μια μπούρδα είναι, αλλά σου κολλάει άμα το ακούσεις 2-3 φορές, η ίδια η Σάττι μας έκανε να το αγαπήσουμε. Αν το είχε πει η Καλομοίρα θα είχε πάει άπατο.
Ας χαλαρώσουμε λίγο...