Το γέλιο είναι στιγμιαία συμπαραδήλωση ευτυχίας.

Με ένα γέλιο τα βάσανα της ζωής ξεχνιούνται για λίγο παραχωρώντας τη θέση τους στη διασκέδαση και τη σχόλη.

Όμως και στο γέλιο υπάρχουν βαθμοί ποιότητας ανάλογα με την πηγή που το προκαλεί.

Μια από τις ποιοτικότερες πηγές γέλιου ήταν αυτές τις ημέρες οι συντρόφισσες Σκούφα και Παπανάτσιου του κόμματος του αστείρευτου γέλιου.

Η πρώτη δηλώνοντας ότι υπάρχει σκοτεινό ιμπεριαλιστικό σχέδιο άλωσης της ευαίσθητης νηπιακής ψυχής μέσω της διδαχής των Αγγλικών στα νηπιαγωγεία και η δεύτερη (εκ του λογιστηρίου του συνεταιρισμού Ζαγοράς ορμώμενη) δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία (μα καμία λέμε) εμπιστοσύνη στον νομπελίστα οικονομολόγο που κάλεσε η κυβέρνηση επειδή είναι νεοφιλελεύθερος (σα δε ντρέπεται).

Οι δύο συντρόφισσες αποδείξανε ότι βρίσκονται στις κορυφές του ποιοτικού γέλιου.

Οι δηλώσεις τους απείχαν συνειδητά τόσο από τις προσβολές της politically incorrect Αριστοφανικής βωμολοχίας όσο και από την χωριάτικη τραχύτητα του σκωπτικού  σχολίου, καθώς με ανάλαφρα ευτράπελη μαεστρία, με σχεδόν εκκεντρική αβρότητα μας έτρεψαν προς την ίδια την πρωτογενή, την αυθεντική γελοιότητα που συνιστά τόσο η θορυβώδης άρνηση της πραγματικότητας, όσο και η πλήρης αδυναμία χρήσης ορισμών (definitions).

Ακούγοντας την δήλωση της  Μπέττυς του ΣΥΡΙΖΑ είμασταν όλοι σίγουροι ότι η αδυναμία της να συνδεθεί με την πραγματικότητα, ότι δηλαδή τα νήπια στην σημερινή Ελλάδα μαθαίνουν Αγγλικά πολύ πριν το νηπιαγωγείο, αφού από δύο ετών τους λέει η μαμά «πήγαινε φέρε το latop να σου βάλλω youtube να δεις skylanders γιατί έχω ένα βουνό σίδερο» αποτελεί διακεκριμένη επίδοση ποιοτικού χιούμορ.

Ήρθε όμως καπάκι η δήλωση της Κατερίνας του ΣΥΡΙΖΑ για να ανατρέψει τα δεδομένα αποδεικνύοντας ότι η αδυναμία κατανόησης των βασικών ιδιοτήτων μιας οντότητας (εν προκειμένω ενός νομπελίστα οικονομολόγου) την οδήγησε σε συγκρίσεις ασύγκριτων μεταξύ τους μεγεθών (όπως το Νόμπελ Οικονομίας και η μακρόχρονη εμπειρία τήρησης λογιστικών βιβλίων του αγροτικού συνεταιρισμού Ζαγοράς) με αποτέλεσμα την παραγωγή ακόμη υψηλότερης ποιότητας χιούμορ.

Ας είναι καλά οι συντρόφισσες.

Γελάσαμε πάλι!

Έλα όμως που μετά το γέλιο έρχονται πάλι τα βάσανα.

Εν προκειμένω τα βάσανα που μας φόρτωσε κείνος ο Αριστοτέλης χιλιάδες χρόνια πριν όταν ανακάλυψε πως για να βρούμε τις βασικές ιδιότητες μιας οντότητας, πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε το προσεχές γένος, κείνο δηλαδή το σύνολο, υποσύνολα του οποίου είναι οι οντότητες που θέλουμε να προσδιορίσουμε.

Στην περίπτωση λoιπόν των δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μας διασκέδασαν είναι φανερό ότι ο  ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τo υπερσύνολο του υποσυνόλου Μπέττυ-Κατερίνα, δηλαδή το προσεχές γένος του γελοίου.

Και φτάνουμε έτσι στο κρισιμότερο σημείο, να πρέπει δηλαδή να καταλάβουμε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το υπερσύνολο του γελοίου.

Εδώ τα πράματα θα ήταν πολύ δυσκολότερα για έναν συνταξιούχο καφετζή σαν εμένα, αν τα τελευταία πέντε χρόνια δεν μου έδινε την ευκαιρία να γελάω συνεχώς, βλέποντας το χειρότερο να μοιάζει με το καλύτερο, το ασυνάρτητο με το τεκμηριωμένο, τους λεκτικούς βαρβαρισμούς να ανταγωνίζονται τα λάθη προφοράς,  το απίθανο να γίνεται πιθανό, την πολυλογία να απαλλοτριώνει την ακριβολογία, το ψέμα να γίνεται αλήθεια.

Αν δεν άκουγα επί πέντε χρόνια να αναπαράγονται μέσα από τις πιο χυδαίες μιμήσεις των χειρότερων πολιτικών στιγμών της μεταπολίτευσης, όλα τα χαρακτηριστικά ενός νεοσταλινισμού που όταν ακούει τις λέξεις γνώση, αριστεία, προσπάθεια, επιχειρηματικότητα, αγορά, φιλελευθερισμός παίρνει το όπλο του.

Υπάρχει τίποτα πιο γελοίο;