Το δημοψήφισμα, δυστυχώς, δεν απετράπη. Ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας είναι εν όψει. Αύριο όλοι θα προσέλθουμε στις κάλπες και θα ψηφίσουμε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Προσωπικά, έχω δώσει αγώνα για το ΝΑΙ, γιατί πιστεύω ότι είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον. Ο δρόμος της Ευρώπης. Ο δρόμος της παραμονής μας σε όλους ανεξαιρέτως τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, από την Ευρωζώνη έως τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης. Και έχω την πεποίθηση ότι η πλειονότητα των πολιτών θα αντιληφθούν ότι είναι ο μόνος δρόμος, που μπορεί να μας οδηγήσει σε μία λύση.

Όμως, τη Δευτέρα, ασχέτως αποτελέσματος, θα συνεχίσουμε και οι μεν και οι δε να είμαστε πολίτες της ίδιας χώρας. Να είμαστε πολίτες της Ελλάδας είτε ως φίλοι, συγγενείς και γείτονες είτε ως άγνωστοι ή πολιτικά αντίπαλοι. Όλοι θα έχουμε τα ίδια προβλήματα και θα κληθούμε να λύσουμε το μέγιστο πολιτισμικό, ηθικό και οικονομικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα. Όλοι θα έχουμε την ίδια κακή ή καλή μοίρα.

Τα δύο άρθρα, που δημοσιοποίησα στις 23 και 29 Ιουνίου στη Μεταρρύθμιση και τα οποία είχαν ως τίτλο «Η Εθνική μας Τύφλωση» δεν γράφτηκαν τυχαίως.
Από τη Δευτέρα θα κληθούμε όλοι, παραμερίζοντας τις διαφορές μας, να εργαστούμε για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα πρέπει να ισοπεδώσουμε τις διαφορετικές εκτιμήσεις μας. Δεν θα σας συμβουλεύσω να πούμε όλοι μαζί το ανεπανάληπτο «είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα». Όχι. Αντιθέτως, η ατμόσφαιρα θα είναι μολυσμένη. Και εμείς θα κληθούμε να την καθαρίσουμε, να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας, προκειμένου να κάνουμε μία καινούργια αρχή για να χτίσουμε επιτέλους την Ελλάδα από τα συντρίμμια της.
Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο. Γνωρίζω ότι ίσως δεν τα καταφέρουμε. Όμως, οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στην ιστορία μας, στα παιδιά μας. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους την κατάρα που κατατρέχει την φυλή μας. Ας δώσουμε ένα τέλος στην Εθνική μας Τύφλωση.