Για να είναι αξιόπιστος στις παρούσες συνθήκες, ο πολιτικός λόγος, δεν μπορεί παρά να προτάσσει το προγραμματικό χαρακτήρα του. Εάν επιλέγει δομική αντιπαράθεση, νομοτελειακά, γίνεται λαϊκιστικός… Παλαιάς ή και νέας κοπής…
Έχει αξία και πολύ μεγάλη σημασία σήμερα να συνεχίσει κανείς την πολιτική της αλήθειας και του προγραμματικού λόγου, απέναντι σε μία κοινωνία που αντιδρά ακόμη, δυστυχώς, να ακούει την αλήθεια και προτάσεις στο δια ταύτα και επί του συγκεκριμένου. Γι’ αυτό θέλει επιμονή, υπομονή, αντοχή, κάλεσμα για συναινέσεις και ηπιότητα στον πολιτικό λόγο…
Επαναλαμβάνοντας πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης, στην ουσία συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε την κοινωνία στο πολιτικό αυτισμό του λαϊκίστικου λόγου και στη πραγματικότητα απονομιμοποιούμε την ανάγκη για παρουσία του ορθού λόγου στην πολιτική ζωή της επόμενης μέρας…
Άρα να ξαναμιλήσουμε για τα θεμελιώδη και προφανή…
Να μιλήσουμε συγκεκριμένα… Απέναντι , παράλληλα ή συμπληρωματικά στα “χαμηλής” πολιτικής θέματα που ανοίγει η κυβέρνηση και να ανοίξουμε θέματα βάζοντας την δική μας χρήσιμη ατζέντα…
Να μιλήσουμε για το πώς μπορεί πράγματι η χώρα, εννέα χρόνια μετά το 2008, με την ύφεση και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας, να κερδίσει το χαμένο χρόνο, το χαμένο έδαφος και πώς η Ελλάδα θα γίνει αυτό που δικαιούται ιστορικά, γεωγραφικά, να γίνει…
Σε αυτή τη λογική, από τους ψηφιακούς αλλά και πραγματικούς μου φίλους και φίλες, άλλοι/ες θα συμφωνήσουν και άλλοι/ες θα διαφωνήσουν … Όμως:
Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που αντιτάχθηκαν με μένος στη μοναδική (μέχρι σήμερα) στρατηγική, που χαράχθηκε επί Γ.Α.Π., και υλοποιήθηκε, με το δικό τους τρόπο, από την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, να κατανοούν την δύσκολη πραγματικότητα και να αντιλαμβάνονται την ανάγκη συναίνεσης. Η βίαιη προσαρμογή και η ωρίμανση…
Και από την άλλη πάλι χαίρομαι όταν βλέπω όσους σήμερα πλέον αντιλαμβάνονται την σημασία και την αξία για τη χώρα του ενδιάμεσου χώρου, ενώ σφύριξαν αδιάφορα στη προσπάθεια της κίνησης των ’58, αντιτάχθηκαν στην Ελιά, υπονόμευσαν την πρωτοβουλία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και ενθάρρυναν αν δεν εξέφρασαν τον άκρατο υποκειμενισμό (ως συμπεριφορά και πολιτική έκφραση) στη παρούσα τελευταία φάση…
Δεν αναφέρομαι, γιατί δεν θέλω να το δεχτώ, σε όσους/ες κρίνουν εκείνους/ες που συνειδητά ή ασυνείδητα στρώνουν το δρόμο προς Μητσοτάκη, χρησιμοποιώντας Βενιζέλο, αφού δεν τον επέλεξαν το 2015 προκρίνοντας την σχέση τους με το Ποτάμι και τον κο Θεοδωράκη τον οποίο στη πορεία εξετίμησαν ως «ανεπαρκή»… Ας τους πληρώσει όποιος τους λουστεί…
Η καθαρή επιλογή συμπόρευσης με τον κο Μητσοτάκη είναι μια πολιτική απόφαση και στάση, κατανοητή και θεμιτή. Η ευθεία όμως επιλογή και όχι «γιαμαμότο», «εξαναγκαστική», «μη υπαρχούσης άλλης καλύτερης» και άλλες σχετικές δικαιολογίες…
Με ψυχή…Καθαρή επιλογή και να τη χρεωθούν ως πολίτες και πολίτιδες…
Εγώ απλώς θα διαφωνώ και θα προκρίνω την πρώτη προτεινόμενη επιλογή…