Το 2004 πήγα στην Πορτογαλία και παρακολούθησα από κοντά μερικούς αγώνες της Εθνικής μας ομάδας. Ενθουσιάστηκα, φώναξα, τραγούδησα. Και στο τέλος πανηγύρισα μαζί με τον Ζαγοράκη, τον Κατσουράνη, τον Χαριστέα και τ? άλλα παιδιά τον ανέλπιστο θρίαμβο. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο! Το ίδιο είχα συγκινηθεί, μερικά χρόνια νωρίτερα, με το χρυσό της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, αν και ύστερα από εκείνο το «για την Ελλάδα, ρε γαμώ το» άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…
Το 2014, δέκα χρόνια μετά το Euro 2004, η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης που δοκιμάζει, εδώ και καιρό, τα όρια της κοινωνίας και τις αντοχές των πολιτών της. Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή η Ελλάδα καλείται, σε μερικές μέρες, να εκλέξει τους εκπροσώπους της στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και τους νέους αυτοδιοικητικούς της παράγοντες.
Φαίνεται ωστόσο ότι πολλοί και κυρίως οι ηγεσίες του νέου δικομματισμού μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία αυτών των εκλογών και το μόνο που τους απασχολεί είναι η κατάκτηση της πρώτης θέσης!
Ακολουθείται και πάλι η προ κρίσης δοκιμασμένη -και αποτυχημένη- συνταγή, αθλητής, τραγουδιστής, ηθοποιός, εθνικός διασκεδαστής, θύμα βίας, συγγενής θύματος τρομοκρατίας κ.λπ. Ολα, ματαιοδοξίες, εγωισμοί, υπερφίαλες επιδιώξεις αλλά και ο ανθρώπινος πόνος, γίνονται για μια ακόμη φορά θυσία στον βωμό της πρώτης θέσης! Υπάρχουν λοιπόν κατηγορίες ή ομάδες πολιτών που αποκλείονται από το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι» λόγω της δουλειάς ή του ταλέντου ή ενός τραγικού γεγονότος της ζωής τους;
Σε καμιά περίπτωση φυσικά. Αρκεί όλα αυτά να μην υποκαθιστούν το διακύβευμα της εκλογής στην οποία συμμετέχουν διεκδικώντας την ψήφο των πολιτών.
Γιατί σ? αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται το ποιος έδινε τις καλύτερες πάσες ή το ποιος έτρεχε γρηγορότερα, αλλά το ποιος έχει άποψη και πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης και για την πορεία της ενοποίησής της ή συγκεκριμένο σχέδιο για το νοικοκύρεμα και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων του δήμου του ή της περιφέρειάς του.
Είναι στο χέρι των πολιτών να απαξιώσουν τις τακτικές που συνέβαλαν αποφασιστικά στο να φτάσουμε ως εδώ και να αποδοκιμάσουν την καρικατούρα δικομματικού σκηνικού που πάει να στηθεί στα ερείπια της κρίσης που βιώνουμε με δραματικό τρόπο.
Να πουν ένα μεγάλο «όχι» στις… συγκινητικές ιστορίες (απ)ανθρωπιάς που δείχνουμε στους άστεγους συμπολίτες μας αλλά και στους νέους… Μητσικώστες παλιών «αλλαγών» που πέρασαν οριστικά στην Ιστορία!