Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας. Κι όσο απομακρυνόμαστε από την εξέγερση, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε κι από το πραγματικό της περιεχόμενο, τόσο περισσότερο αρνούμαστε το ουσιαστικό μήνυμά της. Ας μην γελιόμαστε. Η μεγάλη παθογένεια της μεταπολίτευσης, η προσπάθεια πολιτικής και κυρίως κομματικής εκμετάλλευσης του Πολυτεχνείου, ευθύνεται για την παραχάραξη του νοήματός του. Η Αριστερά που συμμετείχε επιχείρησε να το οικειοποιηθεί διαχρονικά για την εξυπηρέτηση των «επαναστατικών» της διακηρύξεων, η Δεξιά, που δεν συμμετείχε, όταν δεν μπόρεσε να το αμφισβητήσει, επιχείρησε να  υποβαθμίσει τη σημασία του και να το απαξιώσει σταδιακά.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο ανιστόρητο σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» που αποτελεί, στην πράξη, την πλήρη άρνηση του «Πολυτεχνείου» αφού ακυρώνει την μεγάλη συμβολή της εξέγερσης στην πτώση της δικτατορίας που ακολούθησε μερικούς μήνες μετά. Κυρίως όμως, το σύνθημα αυτό αμφισβητεί την μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολίτευσης, την μακροβιότερη και σταθερότερη περίοδο Δημοκρατίας στη νεότερη ιστορία της χώρας. Την ευθύνη γι αυτό δεν την έχουν οι γενιές που δεν γνώρισαν τι σημαίνει «χούντα». Την έχουν τα διάφορα κομματικά επιτελεία και οργανώσεις που, με τις διαχρονικές ανακοινώσεις και δράσεις τους, προσαρμόζουν το «πάντα επίκαιρο μήνυμα» στα μέτρα των μικροπολιτικών τους στόχων και αναγκών, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις.

Ο ακραίος λαϊκισμός, κάθε μορφής και χρώματος, συνιστά σήμερα τον μεγαλύτερο εχθρό για τη χώρα μας και τον κόσμο. Στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα κινήματα των κάθε λογής αρνητών αποτελούν τη νέα μεγάλη απειλή για τον πλανήτη. Ιδού πεδίο αγώνα λαμπρό για τις νέες γενιές που μπορούν να στήσουν τα δικά τους «Πολυτεχνεία» με όπλο τις αξίες της Δημοκρατίας που κατακτήσαμε τότε.