…δεξιός μέχρι να υποστείς αποκλεισμό
—της Μαρίλυς Αργυροκαστρίτη—
Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο με τίτλο «Η υποκρισία των αριστερών καλλιτεχνών και κριτικών» όπου αναφερόταν ότι στον κόσμο της τέχνης η ιστορία του αποκλεισμού λόγω φύλου ή λόγω χρώματος είναι αρκετά κραταιά, παρότι μιλάμε για χώρο ο οποίος εξ ορισμού τάσσεται υπέρ της πρωτοπορίας, της εξέλιξης και της ανατροπής. Τα συμπεράσματα του άρθρου βασίστηκαν σε έρευνα του Πανεπιστημίου του Warwick. Μιλούσε με ποσοστά για την περιορισμένη διείσδυση των γυναικών και των εγχρώμων στην κορυφή των καλλιτεχνικών θεσμών ή ακόμα και στην —υλική ή ηθική— καλλιτεχνική ανταμοιβή (ως παράδειγμα δινόταν ο λόγος του Neil Patrick Harris στα Όσκαρ όπου καλωσόρισε τους «καλύτερους και λευκότερους», κάνοντας έτσι μια νύξη για την έλλειψη έγχρωμων υποψηφιοτήτων). Και καλύτερα ας μην μιλήσουμε για τη διοίκηση μουσείων, π.χ., από γυναίκες (το άρθρο κάνει λόγο για ένα 9,3% στην Αγγλία) ή την οικονομική αποτίμηση του έργου των γυναικών καλλιτεχνών σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους.

Το άρθρο βέβαια δεν κομίζει γλαύκας εις Αθήνας, όλα τα παραπάνω τα γνωρίζουμε· σκοπός του, ωστόσο, είναι να κατηγορήσει ευθέως τους θεωρητικούς και τους κριτικούς, και τον αβάσταχτο βερμπαλισμό τους σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ενεργειών προς την αλλαγή αυτού του καθεστώτος άπαξ και αποκτήσουν τη δύναμη να το κάνουν. Όσο πιο μαρξιστής ο θεωρητικός, τόσο πιο ισχυρή κάλυψη δίνει στην αγορά τέχνης, αποφαίνεται το κείμενο και μιλάει για ριζοσπάστες αριστερούς που μόνο γαβγίζουν μα δεν δαγκώνουν ποτέ!

Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art