Το ανύπαρκτο έλαβε το λόγο

Κ΄είπε

«Είμαι αυθύπαρκτο»

Κ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας.

Οι μορφές πάλης δεν είναι ολίγον νόμιμες (και δίκαιες) και ολίγον παράνομες (και άδικες). Δεν είναι ολίγον αντιπολιτευτικές και ολίγον συμπολιτευτικές. Και δεν αναφέρομαι στις δυναμικές κινητοποιήσεις ή στις συμβολικές καταλήψεις. Ούτε καν στο Κίνημα Δεν Πληρώνω σήμερα (αλλά χρεώνομαι αύριο).

Δεν προσεγγίζω το θέμα από την πλευρά των διαμαρτυρόμενων αλλά από την πλευρά των κυβερνώντων.

Αυτών που έχουν ταχθεί στο να διαφυλάττουν το Σύνταγμα, τους Νόμους, την Κοινωνική Ειρήνη αλλά για λόγους «επαναστατικών φαντασιώσεων» συμπαρίστανται με αυτούς που τους αμφισβητούν ή τους καταγγέλουν.

Με αυτή την παράνοια έχουμε το παράδοξο ή και δύο πλευρές να έχουν άδικο ή και οι δύο πλευρές  να έχουν δίκιο. Έτσι καταργείται η πάλη των τάξεων, έτσι καταργείται η σχέση Κράτους – Πολιτών, έτσι γινόμαστε «όλοι αδέλφια»;

Και το ανάθεμα πού  το ρίχνουμε; Στους αφανείς τρίτους; Στο κακό μας ριζικό; Στην κακούργα μετανάστευση; Στον καπιταλισμό (τον οποίο  υπηρετούν και οι μεν και οι δε);

Ζήσαμε το παγκόσμιο φαινόμενο της Διπλής Κυβέρνησης (μια προς τα μέσα με ταξική συνείδηση και μία προς τα έξω με ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό στυλάκι) το οποίο τώρα μετεξελίχθη σε φαινόμενο Ακυβέρνητης Κυβέρνησης όπου ο καθείς έχει το δικαίωμα να αναιρεί τους άλλους υπουργούς και εντέλει τον εαυτό του. Ένα είδος ΠαραΚυβέρνησης δηλαδή.

Αν σ΄αυτό προσθέσουμε το υβριδικό στοιχείο (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) το οποίο  επιθυμεί να γίνει Τετραπολικό (Δημοκρατική Συμπαράταξη + Ένωση Κεντρώων) αντιλαμβανόμαστε ότι έληξε η περίοδος της Ιδεολογίας (και Ηγεμονίας) της Αριστεράς και άρχισε η νέα Εποχή της Συμψηφιστικής και Συναλλακτικής Εξουσίας των Αριστερών.

Ως που νομίζουν άραγε ότι θα πάνε έτσι;

That’ s the question.