Από το πρωί ως το βράδυ βρίζεις και απειλείς. Ξερνάς μίσος και κατάρες, διψάς για αίμα. Φυσικά, αν κάποιος σου απαντήσει σε ανάλογο τόνο μυξοκλαίς και «καταγγέλλεις». Βρίζεις νεκρούς, χλευάζεις συγγενείς νεκρών. Χαίρεσαι ακόμα και στους θανάτους συγγενικών προσώπων ατόμων με τα οποία διαφωνείς πολιτικά. Θεωρείς πως είσαι προοδευτικός, «ψαγμένος». Στην πραγματικότητα όμως είσαι ultra συντηρητικός, σκλαβωμένος από μικροαστικές αγκυλώσεις που θυμίζουν δεξιό της δεκαετίας του ’60. Πιστεύεις στην οικογένεια, θεωρείς τη δουλειά αρετή και απαραίτητο στοιχείο για να είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής.

Πουλάς διεθνισμό, αλλά κατά βάθος είσαι εθνίκι του κερατά. Διαλαλείς πως οι Έλληνες έχουν πέσει θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας επειδή είναι ο μόνος λαός με φιλότιμο. Εννοείται πως είσαι αντισημίτης μέχρι το κόκαλο.

Στηρίζεις ανοιχτά φριχτούς ακροδεξιούς πολιτικάντηδες, όπως ο υπερεθνικιστής και ρατσιστής Νάιτζελ Φάρατζ και ο γραφικός κρυφοφασίστας Μπέπε Γκρίλο. Στην Ελλάδα δεν κρύβεις τη συμπάθειά σου για τον καραδεξιό πρώην υπουργό του Κώστα Καραμανλή, Πάνο Καμμένο.

Ο λόγος σου είναι ξύλινος, βαρετός, αφόρητα προβλέψιμος. Ένα κράμα από παλαιοκομμουνιστικά τσιτάτα διανθισμένα από κάποιες μοδάτες λέξεις όπως «αλληλεγγύη», των οποίων την έννοια έχεις εκφυλίσει.

Έχεις έτοιμη την καραμέλα του «σεξιστή» ή του «ρατσιστή» για όποιον διαφωνεί μαζί σου, εσύ όμως παραχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να χρησιμοποιείς σεξιστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όποιου κρίνεις «εχθρό της επανάστασης».

Χαρακτηρίζεις «χρυσαυγίτη» και «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί σου. Δεν διστάζεις να αποκαλέσεις «προδότη» όποιον «ομοϊδεάτη» δεν ασπάζεται τις μηδενιστικές και μανιχαϊστικές απόψεις σου. Στα δύσκολα, βγάζεις το αριστερόμετρο και τοποθετείς τον εαυτό σου πλάι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα.

Επικροτείς καταστροφές περιουσιών, ακόμα και δολοφονίες αθώων. Ωστόσο, αν η κατάσταση ξεφύγει (βλέπε Marfin) παίζεις το χαρτί της προβοκάτσιας.

Υποστηρίζεις δυνάστες σαν τον Πούτιν και σφαγείς σαν το μακαρίτη Μιλόσεβιτς. Θεωρείς σύμμαχό σου ακόμη και τον πιο ανισόρροπο και αιμοσταγή δικτάτορα, αρκεί να τοποθετηθεί απέναντι στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ.

Δεν διστάζεις να απαξιώνεις λαούς ολόκληρους επειδή δεν συμμερίζονται τις ιδεοληψίες σου. Έτσι, οι Ουκρανοί είναι όλοι νεοναζί και απόγονοι συνεργατών των Γερμανών, οι ίδιοι οι Γερμανοί είναι παιδιά του Χίτλερ, οι Αμερικανοί αμόρφωτοι και έθνος δολοφόνων, οι ανατολικοευρωπαίοι ευρωλιγούρηδες που πρόδωσαν τον κομμουνισμό κ.ο.κ.

Νιώθεις δυσανεξία στην αντίθετη άποψη. Πιο σωστά: η αντίθετη άποψη δεν αρκεί απλώς να μην επικρατήσει, πρέπει να μην ακούγεται καθόλου. Σκέφτεσαι ακριβώς όπως ο Τζορτζ Μπους Jr: Όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου.

Στοχοποιείς όποιον δεν γουστάρεις. Δεν έχεις φυσικά τα κότσια να τον αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος καταπρόσωπο, οπότε ελπίζεις να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά.

Το παίζεις «αντιτρατσιστής» αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνεις δεκάρα για τους μετανάστες, τους οποίους στην προσωπική σου ζωή δεν πολυθέλεις γύρω σου. Απλώς, τους φαντασιώνεσαι ως συμμάχους σου στην «επανάσταση» που ονειρεύεσαι.

Το παίζεις ανθρωπιστής, πως νοιάζεσαι για τους φτωχούς και τους αδύναμους, πως νοιάζεσαι για τον 15χρονο Μπερκίν (και τον κάθε Μπερκίν) που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα όμως δεν σου καίγεται καρφάκι (η επιδεικτική αδιαφορία σου για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα από τις σφαίρες της αστυνομίας του παράφρονα Μαδούρο το αποδεικνύει) και απλώς ψάχνεις αφορμή για να «τα χώσεις» στις κυβερνήσεις (τις οποίες θεωρείς όλες ίδιες) και τους «μπάτσους». Πόσο υποκριτής…

Εξισώνεις θανάτους, λες και πρόκειται για στραγάλια. Σε κάθε πολύνεκρο δυστύχημα ή τρομοκρατική επίθεση στη Δύση αντιπαραθέτεις κάτι αντίστοιχο που συνέβη στη Μέση Ανατολή, υπογραμμίζοντας ουσιαστικά την περιφρόνησή σου για την ανθρώπινη ζωή.

Κάθε πρωί που ξυπνάς γκουγκλάρεις τη λέξη αυτοκτονία. Μόλις ανακαλύψεις κάποιον αυτόχειρα τον περιφέρεις επιδεικτικά στο ίντερνετ σαν ποδοσφαιρικό τρόπαιο, συνοδεία με κατάρες για τους «σύγχρονους γερμανοτσολιάδες».

Παίρνεις τους δρόμους και φωτογραφίζεις με το Iphone σου (τελευταίας τεχνολογίας) άστεγους και ναρκομανείς τους οποίους ποστάρεις (με τα πρόσωπά τους ακάλυπτα) στα social media, χωρίς φυσικά να τους ρωτήσεις και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το προσωπικό τους δράμα, μόνο και μόνο για να περάσεις τη θλιβερή σου προπαγάνδα.

Διαστρεβλώνεις δηλώσεις, πετσοκόβεις συνεντεύξεις, διαδίδεις (εν γνώσει σου) μούφα ειδήσεις, όλα έτσι ώστε οι «άλλοι» να φαίνονται αδίστακτοι αιμοσταγείς δολοφόνοι κι εσύ και οι όμοιοί σου παναγίτσες.

Δεν κάνεις καμία πρόταση, δεν προτείνεις καμία λύση. Απλώς λες όχι σε όλα και κυρίως στο καινούργιο.

Έχεις, αυθαίρετα, χωρίσει τον κόσμο στους δικούς σου και τους αντιπάλους. Θρηνείς τους νεκρούς «σου» (μέχρι και άτομα που πεθαίνουν από παθολογικά αίτια, σε ατυχήματα παντελώς άσχετα με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, σε εξεγέρσεις σε μακρινές χώρες για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα) και πανηγυρίζεις ξέφρενα για τους νεκρούς των «άλλων».

Νταραβερίζεσαι μόνο με άτομα που έχουν τις ίδιες εμμονές με σένα. Τους, όποιους, φίλους σου τους έχει ξεπουλήσει προ πολλού. Συχνά τους έχεις παραδώσει βορά στους «συντρόφους» σου για να υπογραμμίσεις την αφοσίωσή σου στην «Επανάσταση».

Και έρχεσαι και μας λες στα μούτρα πως είσαι αριστερός.

Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο. Φασίστας, απολιτίκ και τζάμπα μάγκας. Αυτό είσαι.