Τι ονομάζουμε, αλήθεια, «ιδιωτικό» και τι ονομάζουμε «δημόσιο»;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «ιδιωτικός/δημόσιος χαρακτήρας» και «ιδιωτική/δημόσια λειτουργία»; Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ της Αριστεράς και του κράτους στην Ελλάδα του σήμερα;

Αυτά και πολλά άλλα συναφή ερωτήματα, απασχολούν τους πολίτες που ενδιαφέρονται να σταθούν κριτικά απέναντι την πολιτικοκοινωνική θολούρα των ημερών. Και να εντρυφήσουν στο πραγματικό διακύβευμα της εποχής, που δεν είναι άλλο από την εμπέδωση της πραγματικής δημοκρατίας των λαών, απέναντι στα ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να συνδέουμε την Αριστερά ως χώρο, ως έννοια και ως κοινωνικό στόχο, με το κράτος και τις λειτουργίες του κράτους. Όσοι το κάνουν, είναι βαθιά μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, ως προς το βαθύτερο αίτημα της Αριστεράς, που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της αδικίας που (σε κάθε επίπεδο) δημιουργεί το υπάρχον καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Το σημερινό κράτος με τη δομή, τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, δεν προστατεύει τον πολίτη από την αδικία. Αντίθετα, ενισχύει και επεκτείνει την επίδραση και την επιρροή του συστήματος, εις βάρος των πλέον αδύναμων. Των μη προνομιούχων. Η πολυνομία, η πολυπλοκότητα, η αδιαφάνεια και η απουσία αποτελεσματικού ελέγχου, έχουν μετατρέψει το κράτος σε Βαστίλη. Και τον Έλληνα πολίτη σε φυλακισμένο, δίχως την αποτελεσματική προστασία του νόμου, που θα έπρεπε να διαχέεται κάθετα, από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνίας.

Το σημερινό κράτος με τον τρόπο που διοικείται, είτε αυτό αφορά την κυβέρνηση, είτε το σύνολο -σχεδόν- των πολιτικών φορέων που συμμετέχουν σε αυτήν (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού, για τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενδιαφέρεται να συντηρήσει ένα συγκεκριμένο status quo, ανακόλουθο με την πραγματική θέληση των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Ενδιαφέρεται να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα, αυτονομημένη από το σώμα των εξελίξεων, από τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν παντού τριγύρω.

Το σημερινό κράτος, τελικά, δεν ανήκει στο λαό. Δεν είναι δημόσιο. Δεν είναι προσβάσιμο και λειτουργικό για τους πολλούς, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν αναχαιτίζει τον άγριο καπιταλιστικό χαρακτήρα των αγορών. Είναι ένα κράτος ιδιωτικοποιημένο από ομάδες εξουσίας και συμφερόντων, που έχουν οικειοποιηθεί τις δομές, τη διάρθρωση και τη στελέχωσή του. Είναι ένα κράτος δημόσιου χαρακτήρα, αλλά ιδιωτικής λειτουργίας. Είναι ένα κράτος που άγεται και φέρεται από την ολιγαρχία, δίχως να νοιάζεται για την πλειοψηφία που υποτίθεται πως προστατεύει. Είναι ένα κράτος που δεν ελέγχεται από το λαό, εις το όνομα των συμφερόντων του, αλλά απλώς νομιμοποιείται από μια (απαξιωμένη) εκλογική διαδικασία. Για να διαιωνίσει την άδικη και αντιδημοκρατική του υπόσταση, κόντρα σε κάθε σύγχρονη λογική διακυβέρνησης, όπως αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με αυτό το κράτος;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η προοδευτική παράταξη, με την ιερή αγελάδα του κρατισμού, που νέμεται την εξουσία εις βάρος του πολίτη;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με όσους παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές και τους προοδευτικούς, εντός κι εκτός Βουλής, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με το κράτος-δεξί χέρι των αγορών, των συμφερόντων και της διαπλοκής στην Ελλάδα;

Απολύτως καμία σχέση δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο και όσοι πίστεψαν βαθιά στις αξίες της Αριστεράς, εκδιώχθηκαν και εξοστρακίστηκαν από αυτούς που «είδαν» στο όραμα τις «ευκαιρίες», προσωπικούς και ιδιοτελείς στόχους.

Η αλήθεια της Αριστεράς περιθωριοποιήθηκε από αυτούς που έψαχναν μια «όμορφη ουτοπία», για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν «κομματικές νομενκλατούρες». Από αυτούς που την Αριστερά τη θέλουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και όχι μια υγιή πρόταση μεταρρυθμίσεων, αλληλεγγύης και κοινωνικής προόδου. Από αυτούς που «μπερδεύουν» την Αριστερά με το κράτος, γιατί το κράτος το θέλουν ως μέσον και πρόφαση για να εγκαταστήσουν τον δικό τους αυταρχισμό. Από τους ψεύτες και τους κλέφτες, που ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα», για να συνεχίσουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Θέλουν να κυβερνούν το δημόσιο (το κράτος) με νοοτροπία ιδιώτη. Για τον εαυτό τους και τις παρέες τους. Να μιλούν για «δημόσιο χαρακτήρα», λειτουργώντας με ιδιωτικά αντανακλαστικά. Εντός μιας περιχαρακωμένης από στεγανά, απόλυτα ελεγχόμενης «δημοκρατίας». Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτικού χαρακτήρα επενδύσεις», με νοοτροπία δημοσίου, κρατικοδίαιτη. Με σκοπό να βάλουν χέρι στον κόπο και το μόχθο του ιδιώτη, με εξοντωτικές φορολογίες και αισχρά χαράτσια, τάχα μου για να εξυπηρετήσουν «κοινωνικές αναγκαιότητες». Μας λένε παραμύθια για «λαϊκή κυριαρχία», την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τις πιο βάναυσες πολιτικές στα κεφάλια των φτωχών. Που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνει», καταδιωκόμενοι από τους «βρικόλακες» του κρατισμού.

Η Αριστερά ξεκινά από τη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη βάση της αναδιανομής των αγαθών και του εξανθρωπισμού των καπιταλιστικών πρακτικών. Από τη βάση πως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, στις κρατικές παροχές. Από τη βάση της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών, ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Άρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα τυφλό και κουφό κράτος – πάροχο αγαθών και υπηρεσιών, ούτε για ένα κράτος επιχειρηματία, που παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίσει τα ιδιωτικοποιημένα συμφέροντα των «δημόσιου χαρακτήρα» λειτουργών του. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα κράτος αντικαταστάτη ή υποκατάστατο του καπιταλισμού των αγορών, που θα αναπαράγει τις αδικίες και την καταπίεση στα αδύναμα λαϊκά στρώματα. Κάθε άλλο!

Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος θεματοφύλακα της έννομης τάξης, άγρυπνο τοποτηρητή για λογαριασμό του λαού και προς το συμφέρον του λαού. Για ένα κράτος μεσάζοντα και ισορροπιστή ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και τα συμφέροντα των πολιτών. Για ένα κράτος ρυθμιστή και διευκολυντή, που δίνει λύσεις στα προβλήματα, διαιτητεύοντας αποτελεσματικά σε κάθε κοινωνική σύγκρουση. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος που θα παρεμβαίνει για να μετατρέψει την «εξουσιαστική καταπίεση» σε «δημοκρατική διακυβέρνηση» και θα νομοθετεί με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι εθνικές και κομματικές ντιρεκτίβες, βγαλμένες από το κακό μας παρελθόν. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος Ελληνικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής και πεποιθήσεων, έτσι όπως έχουν αυτές αναδειχτεί με ιδιαίτερο τρόπο, σε αυτή τη δική μας, γωνιά της γης.

Η Αριστερά δε χρειάζεται το κράτος για να ασκεί εξουσία μέσω αυτού. Γιατί η εξουσία της Αριστεράς είναι η εξουσία του λαού. Είναι η θέληση και η βούληση των ανθρώπων που υποφέρουν από ανελεύθερα, ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, καταπιεστικά και πλουτοκρατικά καθεστώτα. Δύναμη της ανατροπής της αδικίας, δεν είναι καμία ντόπια ή ξενόφερτη εξουσία που επιβάλλεται στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Δύναμη ανατροπής της αδικίας είναι η διαρκής πάλη του λαού με τους δυνάστες του – αστούς και πλουτοκρατία, σε όποιο πόστο και να είναι αυτοί τοποθετημένοι. Εντός ή εκτός κράτους. Με δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα. Με δημόσια ή ιδιωτική λειτουργία.

Η Αριστερά ζητά το δίκιο. Το δίκιο είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.