Ένα ερώτημα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: «πότε θα επιταχτούν οι ιδιωτικές μονάδες υγείας». Το ερώτημα επαναλαμβάνεται συχνά στην καθημερινή ενημέρωση για τον κορωνοϊό από δημοσιογράφους που εκπροσωπούν αριστερά μέσα ενημέρωσης. Η επίταξη των ιδιωτικών μονάδων υγείας είναι το συχνότερο αίτημα στις ανακοινώσεις των αριστερών κομμάτων, μαζί με την απαίτηση για προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού.

Προς το παρόν, με την εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού να κινείται στην Ελλάδα σε πολύ χαμηλά επίπεδα, το δημόσιο σύστημα υγείας ανταποκρίνεται με επάρκεια στην υγειονομική κρίση που περνάμε. Στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας υπάρχουν άδεια κρεβάτια, πράγμα σπάνιο ακόμη και για συνηθισμένες περιόδους, καθώς το τελευταίο διάστημα έχουν προσληφθεί πάνω από 3.000 επαγγελματίες υγείας και άνοιξαν ΜΕΘ που παρέμεναν για χρόνια κλειστές.

Αν το δημόσιο σύστημα υγείας υγείας είχε δεχτεί πολύ μεγάλο όγκο ασθενών και είχε φθάσει στα όριά του, το αίτημα για επίταξη των ιδιωτικών μονάδων υγείας θα ήταν λογικό. Όμως, μέχρι σήμερα, τέτοια ανάγκη δεν έχει παρουσιαστεί. Αριστερά κόμματα και μέσα ενημέρωσης βρήκαν την ευκαιρία με την κρίση κορονοϊού για να ζητήσουν την κρατικοποίηση του ιδιωτικού τομέα της υγείας, βάζοντας τον σοσιαλισμό από το παράθυρο.

Η κυρίαρχη αντίληψη στον χώρο της Αριστεράς είναι ότι η παρουσία ιδιωτικών κερδοσκοπικών επιχειρήσεων στο χώρο της υγείας -όπως και της παιδείας- βλάπτουν τα δημόσια συστήματα. Επομένως, η κατάργησή τους θα είχε θετικές συνέπειες στην κατάσταση των αντίστοιχων δημόσιων δομών.

Η πραγματικότητα διαψεύδει για ακόμη μία φορά την αριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Υπάρχουν σε αρκετές χώρες της Ευρώπης πολύ πετυχημένα δημόσια συστήματα υγείας  που προσφέρουν σε όλους τους πολίτες υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και παράλληλα λειτουργούν ιδιωτικές επιχειρήσεις που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όποιον τις επιλέξει.

Κάθε πολίτης που προτιμάει την ιδιωτική επιχείρηση υγείας προσφέρει σημαντικό όφελος στο δημόσιο σύστημα, καθώς δεν επιβαρύνει τις δημόσιες δομές για την περίθαλψή του.  Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην παιδεία. Αν 100.000 γονείς επιλέξουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, το δημόσιο έχει τεράστιο όφελος.

Το πρόβλημα με την δημόσια υγεία και παιδεία στην Ελλάδα δεν είναι η παράλληλη ύπαρξη ιδιωτών. Το πρόβλημα είναι οι χαμηλές υπηρεσίες που -πολλές φορές- παρέχουν, στέλνοντας στους ιδιώτες όσους πολίτες έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Επίσης πρόβλημα είναι η συντήρηση της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας με αδιαφανείς διαδικασίες.

Το ζητούμενο για τη δημόσια πολιτική δεν είναι να κλείσει τις ιδιωτικές μονάδες υγείας και παιδείας, αλλά να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τους πόρους και τις υποδομές που διαθέτει, ώστε να υπάρξουν δημόσια συστήματα σαν αυτά που συναντάμε σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Στην παιδεία, η αριστερή κριτική, που παρουσιάζει σαν υπεύθυνο τον ιδιωτικό τομέα για την κατάσταση του δημόσιου, είναι παραπλανητική και για έναν επιπλέον λόγο: επειδή καλύπτει  τις ευθύνες των κομμάτων της Αριστεράς για την κατάσταση των δημόσιων εκπαιδευτικών  ιδρυμάτων.

Τα αριστερά κόμματα πολέμησαν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αγνοώντας τις χιλιάδες Ελλήνων φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό και αδιαφορώντας για μια παραγωγική δυνατότητα που μπορούσε να έχει η ελληνική οικονομία, όπως έχει η κυπριακή. Το έκαναν για να προστατέψουν, υποτίθεται, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Την ίδια ώρα ανέχτηκαν και ευνόησαν τα φαινόμενα βίας στις σχολές με την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου. Το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν κινδύνευε από το ιδιωτικό, αλλά από τις συμμορίες. Με τον μπαμπούλα των ιδιωτών, άνοιγε ο δρόμος της βίας και των καταστροφών.

Στη υπόλοιπη εκπαίδευση, η άρνηση κάθε μορφής αξιολόγησης σημαίνει την ανοχή στη λούφα και την ανικανότητα, την οποία θα πληρώσουν οι πιο αδύναμοι οικονομικά μαθητές, όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα για ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Είναι λογικό στην Ελλάδα να υπάρχει καχυποψία για την αξιολόγηση, αλλά τόσα χρόνια θα μπορούσαν οι εκπαιδευτικοί να προτείνουν εκείνο, από τα συστήματα αξιολόγησης των άλλων χωρών, που θεωρούν δίκαιο και εφαρμόσιμο. Έτσι, ίσως, δεν θα φτάναμε στο σημείο καθηγητές να ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν στη διδασκαλία από απόσταση.

Η νοοτροπία της μη αξιολόγησης, της λούφας και της αδιαφορίας, που εκτείνεται σε μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα, δεν είναι μια αποκλειστικά αριστερής προέλευσης. Για αυτήν ευθύνονται όλα τα κόμματα. Στο πλαίσιο του πελατειακού συστήματος είχαμε μια μορφή ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών, οι οποίες δεν δούλευαν για να εξυπηρετούν τους πολίτες, αλλά τα συντεχνιακά συμφέροντα των υπαλλήλων τους με την ανοχή της πολιτικής εξουσίας. Αυτοί που φωνάζουν εναντίον κάθε ιδιωτικού έχουν κάνει τσιφλίκι τους τους δημόσιους οργανισμούς.

Η στάση των αριστερών κομμάτων απέναντι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα περιέχει και μια πολύ κραυγαλέα υποκρισία. Ηγετικά στελέχη της Αριστεράς, ενώ καθημερινά κατηγορούν την ιδιωτική εκπαίδευση, στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία.  Θέλουν για την πλέμπα ένα σύστημα χωρίς καμία αξιολόγηση, αλλά τα παιδιά τους πηγαίνουν σε σχολεία με αυστηρότατη επιλογή και αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Είναι η κλασική συμπεριφορά της νομενκλατούρας, την κομματικής ελίτ των κομμουνιστικών χωρών, που εξαιρούσε τον εαυτό της από την εξισωτική μιζέρια που επιφύλασσε για τους υπόλοιπους.

ΠΗΓΗ ATHENSVOICE.GR