Αν κάναμε έλεγχο λέξεων στο δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, οι λέξεις Δεξιά και Αριστερά θα ήταν στις πρώτες θέσεις. Αν το μεταφέραμε σε όρους Θεάτρου, θα έλεγα πως βλέπουμε το «Θέατρο του Παραλόγου», όπου δύο ηθοποιοί στις άκρες της Σκηνής χειρονομούν έντονα ο ένας στον άλλο και οι υπόλοιποι στη μέση τους κοιτούν απορημένοι, καθώς προσπαθούν να αποφασίσουν ποιον προτιμούν.
Η Δεξιά ασχολείται με την παραγωγή, η Αριστερά με τη διανομή. Αν όμως δεν υπάρχει παραγωγή, δεν μπορεί να υπάρξει διανομή. Η σειρά, λοιπόν, των πράγματων δεν είναι «νομοτελειακή» αλλά «εξαρτημένη». Αρχίζει με την παραγωγή και μόνο τότε αποκτά ρόλο η διανομή. Με την έννοα αυτή, η Αριστερή πολιτική έχει νόημα μόνο αν υπάρχει η Δεξιά πρακτική. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η συζήτηση περί Αριστεράς άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν η οικονομική λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς είχε ήδη παρουσιάσει τη Βιομηχανική Επανάσταση και τις μεγάλες Πόλεις όπου η εργατική δύναμη αναζητούσε μερίδιο στη διανομή.
Την ίδια εποχή, όμως, παρατηρείται μία «παρά φύσιν» αντιστροφή ρόλων. Η Αριστερά επεκτείνει το χώρο εφαρμογής της ως ιδεολογία σε «ξένα εδάφη» δηλαδή γίνεται και τρόπος οργάνωσης της παραγωγής. Ο Σοσιαλισμός και η καρικατούρα του, ο Σοβιετικός Κομμουνισμός αποκτούν πολιτικές εκφράσεις που, ως τέτοιες, διεκδικούν εξουσία και, συνεπώς, «μπαίνουν στα χωράφια» της παραγωγής. Οι γελοιότητες της Κομμουνιστικής προπαγάνδας στα χρόνια της Σοβιετικής λαίλαπας, δεν μιλούν για τη δίκαιη διανομή, αλλά κυρίως για «μέσα και μέθοδες παραγωγής» με τα οποία, τάχα, θριαμβεύει ο Σοσιαλισμός.
Σχεδόν 100 χρόνια μετά, όλα αυτά, ως ωδίνες ενηλικίωσης, είναι, απλά, ιστορία. Η Παγκοσμιοποίηση των Οικονομιών, η καταστροφή της φύσης και, κυρίως, η τεχνολογική έκρηξη δυνατοτήτων έχουν φέρει στο προσκήνιο δύο πραγματικά, υπαρξιακά, προβλήματα, ακατάλληλα για τους αργόσχολους διανοούμενους του παρελθόντος. Η Παγκοσμιοποίηση έφερε το Κεφάλαιο σε ηγετικό ρόλο και στην πρωτοκαθεδρία ως προς τη χρήση των πόρων και της Τεχνολογίας και, συνεπώς, τη βιωσιμότητα του ανθρώπινου είδους.
Με την κυριαρχία των ΗΠΑ και της Κίνας, η ανεπάρκεια της Πολιτικής ως ιδεολογίας έγινε εφιαλτικά φανερή καθώς η άκρα Δεξιά στην Αμερική και Άκρα Αριστερά στην Κίνα «βλάπτουν» τη Γη και τον Άνθρωπο το ίδιο. Και οι δύο αρνούνται να αποχωριστούν το «χρυσόμαλλο δέρας» της εξουσίας που απέκτησαν ο ένας μέσα από τα ψέματα και την αποβλάκωση του κόσμου και ο άλλος με ψέματα αλλά και τα όπλα και τη βία. Και στις δύο περιπτώσεις η «ιδεολογία» είναι απλά πρόσχημα και εργαλείο απόκτησης και διατήρησης της εξουσίας. Η εξουσία, ανέκαθεν στην ιστορία μας, ήταν ο απώτερος σκοπός.
Στην Ελλάδα ζούμε μία ειδική περίπτωση, ένα ενδιαφέρον πείραμα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, φορέας, υποτίθεται, αριστερής ιδεολογίας χρησιμοποιεί σταλινικές μεθόδους για να απολαύσει τον «καπιταλιστικό» παράδεισο, τον οποίο, όμως, δεν καταλαβαίνει, όπως η Κίνα, και ..«απεχθάνεται» ως γνήσιο τέκνο του Σοβιετικού υποδείγματος. Η αντίφαση αυτή καταστρέφει την κοινωνία και την οικονομία, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πάντα για την εξουσία, όσο δεν αναπτύσσονται αντίρροπες δυνάμεις. Το τελευταίο, προς το παρόν, φαντάζει χλωμό.