Ο δρ. Φρανκενστάιν συνενώνει σκόρπια μέλη ανθρωπίνων σωμάτων, δίνει ζωή στο δημιούργημά του κι αποφασίζει να το ακυρώσει ως ζωντανή τερατόμορφη ύπαρξη, δεν το θέλει, δεν του αρέσει. Το δημιούργημα όμως επιζητεί την κατανόηση του δημιουργού κι έτσι ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος υφαίνεται.
Ήταν γραφτό να εμφανιστεί στην πατρίδα μας ο μύθος, που αναφέραμε ακριβώς όπως είναι, αλλά και αντεστραμμένα διευρυμένος. Άλλοτε ο Φρανκενστάιν είναι όλοι όσοι εξέθρεψαν τις τερατογενέσεις, με χαρακτηριστικότερη αντιπροσώπευση τον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοτε – όπως στον καιρό μας – είναι το ετερόκλητο μείγμα διαμαρτυρομένων, το οποίο κατά πλειοψηφία ανέσυρε νεκροζώντανες παθογένειες, τις συνένωσε, και το δημιούργημα πήρε τον συλλογικό ανθρωπομορφισμό – σαν τους Θεούς της Οδύσσειας – ζητώντας την ένταξή του ισότιμα στις εξελίξεις, επιδιώκοντας να καθηγεμονεύσει αυτών.
Από την μια η Κυβέρνηση είναι ο δημιουργός και το μείγμα των ετερόκλητων οργισμένων το τέρας, και την ίδια στιγμή Φρακενστάιν είναι οι αθροιστικές καθηλώσεις και δημιούργημα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πιο πολλοί, απ’ όσους στεκόμαστε απέναντι από την τωρινή διακυβέρνηση επιθυμούμε την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ , όπως αρχίζουν και οι οιωνοί να δείχνουν. Και μετά τι; Μονοδρόμηση εξελίξεων από παραδοσιακές δυνάμεις, που όσο κι αν προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν ακολουθούν πεπατημένες ώριμων φρούτων που προσιδιάζουν στους καιρούς μιας σχετικής ανεμελιάς, που ευελπιστούν στις διευρύνσεις τους με πολιτικούς αμφίβολης – πιά – υπεραξίας ,ή φαντασιακές αλτερνατίβες μικρών δυνάμεων που ποντάρουν στον ενωσιακό οργανωτισμό, στην μετρονομία καθαρότητας εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων ή στην συσπειρωτική – νομίζουν – χρήση ενός απολύτως προβλέψιμου και κανοναρχημένου λόγου με εστίες σ΄ ένα απηρχαιωμένο παρελθόν κι εκείνες τις παλιές διαχωριστικές γραμμές.
Κανένας δεν μιλάει για την κοιλάδα των δακρύων, δια της οποίας θα διέλθουν όσες μεταρρυθμίσεις αντέξουν από το φονικό του διπλού Φρανκενστάιν, κανένας δε λέει πως είναι η δοσολογία που θ’ αλλάξει στο μείγμα και η εφαρμοστική κυβερνησιμότητα, που θα αντικαταστήσει την σημερινή – κλινικά διπολική – εμμονική ανικανότητα και ανυποληψία.
Οι μεμονωμένες φωνές, που ξεπερνούν τον στερεότυπο και αποπνικτικό λόγο, κοινότοπο και κάθε μορφής πρέπει ν’ αποτελέσουν αμφίδρομες πορείες συναθροίσεων και διευρύνσεων, καταλυτών και δημιουργών ώστε να συγκροτηθεί στην πράξη ο εναλλακτικός λόγος της επομένης, που δεν θα ‘χει καθόλου χαμόγελα παρά συγκρότηση, διαπαιδαγώγηση, ελευθερία εφαρμογής δράσεων και πόνο. Ασφαλώς τα υπάρχοντα κόμματα έχουν το ρόλο τους, όμως δεν είναι αρκετός καθώς ευθύνεται για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της μακροημέρευσης των παθογενειών…Οι πολιτικοί θάνατοι των λογής Φρανκενστάιν, είναι αναγκαίες αλλά όχι και ικανές συνθήκες εθνικής ανασυγκρότησης. Οι μεταρρυθμιστές πρέπει να δουλέψουν σαν διπλοί σαμποτέρ και ως αυθύπαρκτες συλλογικότητες και ως εμβρυουλκοί του ετερόκλητου μείγματος, στο οποίο ανήκουν.
Aναζητείται η πορεία προς την κανονικότητα και την δύσκολη επανένταξη στον κλονισμένο αστισμό, από μια μια μετεκλογική οριζόντια συμμαχία δυνάμεων με τεμνόμενες αξιακές και μεταρρυθμιστικές επιφάνειες. Αν αυτές αθροιστούν, μπορούμε να πάμε και στην διερεύνηση της διαφορετικότητας στο υπάρχον πλαίσιο.
Η παρούσα διακυβέρνηση – αν δεν απαιτείται – δεν έχει θέσει στο μείγμα της κανονικότητας, αφού αυτή κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την εκτροπή . Ίσως μετά καιρό και με υγιή μετάλλαξη του αξιακού επιπέδου.
Αυτό που έδειχνε προοδευτικό, σήμερα ίσως είναι αντιδραστικό και ανάποδα. Οι πολιτικές εκφράσεις του Προοδευτικού Κέντρου και της λογικής συντηρητικότητας , οφείλουν να αναζητήσουν τις εφαρμοστικότητες του σήμερα στην επικαιροποίηση και στη ευελιξία των παλιών αρχών. Η ιστορικότητα δείχνει μα δεν δημιουργεί, γι’ αυτό παραμένει αλλά κοιτάζεται και ξανακοιτάζεται.
Στον νέο αντιεθνικιστικό πατριωτισμό οι διαφορές αυτού που λέμε Δεξιά /Αντιδεξιά υπάρχουν και παραμένουν ως αντιπαλότητες, όχι όμως ως εχθροί. Τα παλιά μανιχαϊστικά δίπολα στηρίζονταν στα πραγματικά ή φανταστικά απόνερα, των παρεπομένων του Διχασμού και του Εμφυλίου. Τα σημερινά είναι αλλιώτικά κι ως έτσι πρέπει να εμφανίζονται κι ας μην κερδίζουν σε εφήμερη αποδοχή.
Αν κερδίσουμε την μάχη του νομίσματος, τότε διανύοντας την κοιλάδα των δακρύων θα πορευτούμε προς την κανονικότητα …..Αλλιώς, μέσω της δραχμής θα είμαστε συνεπείς στις προαναπτυξιακές καθηλώσεις.
Το Κέντρο, με όσες δυνάμεις έχει – χωριστές ή ενωμένες – αντί να αναλίσκεται σε επικοινωνιακές γραφειοκρατίες, οφείλει , έστω και μικρό, να πρωτοπορήσει για την εκσυγχρονιστική κανονικότητα της αύριον. Κι αν τα καταφέρει, κατόπιν να συντελέσει στον πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό, πολιτικό επανορισμό του επίκαιρου προοδευτικού και του επίκαιρου αντιδραστικού, μεταθεσμικού συντηρητικού.
Παίζοναι ετούτες τις ώρες πολλά, αν όχι όλα…