Δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται ότι επειδή η πρώτη φορά Αριστερά δεν μπόρεσε να φανεί αντάξια των προσδοκιών των ψηφοφόρων της στα θέματα της οικονομίας και των μνημονίων ή στα θέματα της διάλυσης του πελατειακού κράτους και πάταξης της διαφθοράς, προσπαθεί να δώσει το στίγμα της στα πιο «δικά» της από ιδεολογική τουλάχιστον άποψη θέματα. Και στον τομέα αυτό, η παιδεία για παράδειγμα ή οι σχέσεις της εκκλησίας με το κράτος αποτελούν προνομιακό πεδίο.

Η αλήθεια είναι ότι και σ’ αυτό το πεδίο κατάφερε να διαψεύσει παταγωδώς ακόμα και τους πιο αισιόδοξους φίλους της. Η τριανδρία της Παιδείας (Μπαλτάς, Φίλης, Γαβρόγλου) κατάφερε να γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω ξανανοίγοντας πληγές που με πολύ κόπο είχαν κλείσει και εκτοξεύοντας εποικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όπως η «ρετσινιά της αριστείας» ή η κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων για να ικανοποιήσει δωρεάν το νεολαιίστικο κοινό της.

Στο καθοριστικό, για παράδειγμα ζήτημα της συγγραφής των βιβλίων των θρησκευτικών υποχώρησε άτακτα στην απαίτηση της εκκλησίας για πλήρη έλεγχο και έγκριση του περιεχομένου τους. Για να κατευνάσει μάλιστα τις όποιες δυσαρέσκειες της εκκλησίας, το υπουργείο οικονομικών προχώρησε αυτές τις μέρες και στην αναδρομική απαλλαγή από τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας όλης της (αμύθητης) ακίνητης περιουσίας των μονών του Αγίου Όρους,

Αλλά και στο θέμα των στρατιωτικού τύπου μαθητικών παρελάσεων που ήρθε με υπουργική πρωτοβουλία στην επιφάνεια, αντί για την άμεση κατάργησή τους, που ήταν υποτίθεται και προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση μετατοπίστηκε στον τρόπο επιλογής των σημαιοφόρων των δημοτικών σχολείων.

Ο λαϊκισμός της συγκυβέρνησης σε όλο του το μεγαλείο.