Η «αληθινή Αριστερά», Η «συνεπής Αριστερά», η «ιστορική Αριστερά», η «Κεντροαριστερά», και άλλοι πολλοί προσδιορισμοί, για να διατυπωθεί η μια πλευρά τής πολιτικής στην εποχή μας. Μην παραλείψουμε να αναφέρουμε την «κομμουνιστική», την «Ευρωπαϊκή», τη «δημοκρατική», την «ανανεωτική», την «μεταρρυθμιστική», την «επαναστατική», την «αυθεντική»(!!!), ίσως και άλλες… αριστερές που ξεπηδούν ως μανιτάρια μέσα από τις καθημερινές αναζητήσεις πολιτικής ταυτότητας, για να παρουσιάσουν τον… ακριβή ιδεολογικό προσανατολισμό τής κάθε τάσης. Νιώθω πως όλες αυτές οι ετικέτες, αντί να προσδιορίζουν την αριστερά και τους στόχους της, συμβάλλουν σε ένα ακόμα πιο θολό τοπίο για όποιον έχει κάθε καλή διάθεση να ασχοληθεί με το θέμα της Αριστεράς.
Διανύω την έβδομη δεκαετία τής ζωής μου και εξακολουθώ να διατηρώ τη σύγχυσή μου γύρω από τις χαοτικές τοποθετήσεις περί Αριστεράς και τώρα, σε μια εποχή διαχωρισμού του κόσμου (και από την Αριστερά) σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, βλέπουμε το ποσοστό τής Αριστεράς (μιας συγκυριακής τάσης τής μάζας) όλο και να διευρύνεται, περιέχοντας όμως στους κόλπους της κάθε καρυδιάς καρύδι (από πολιτικής άποψης), ξεπερνώντας κάθε όριο, περί Αριστεράς…
Διαμόρφωσα τα κοινωνικά και αριστερά μου όνειρα μεγαλώνοντας στην περίοδο της προδικτατορικής Αριστεράς, όταν στους κόλπους της είχαν τοποθετηθεί τόσοι και τόσοι πνευματικοί άνθρωποι (ποιητές, λογοτέχνες, ηθοποιοί, μουσικοί, εικαστικοί κλπ), όταν υπήρχε σοβαρός λόγος, μεταπολεμικά, να ελπίζουν σε μια καλύτερη και γόνιμη πνευματική και όχι μόνο ανάκαμψη της χώρας με το τρένο της τότε Αριστεράς. Εξακολουθώ να υποστηρίζω πως αυτός ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας, αναφέρομαι φυσικά στην Ε.Δ.Α., ήταν το καλύτερο Σχολειό πολιτικής συνείδησης, παρ’ όλες τις παραβλέψεις, τις αγκυλώσεις, τις εξαρτήσεις και το έλλειμμα τής ρεαλιστικής πληροφόρησης γύρω από τις παγκόσμιες ισορροπίες και της υλοποίησης των προοδευτικών οραμάτων στις χώρες τού υπαρκτού… Σήμερα, (μισόν αιώνα μετά) η απαλλαγή από τις (τότε) αγκυλώσεις, δεν έχουν προσφέρει τις αντίστοιχες πνευματικές κατακτήσεις. Θαρρείς και σέρνεται μια… κατάρα που κατακερματίζει τον χώρο, ο οποίος ήταν ταγμένος να επανατοποθετήσει προοδευτικά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τώρα, η Αριστερά συνειδητοποίησε πως δεν έχει τη δύναμη να παλέψει μόνη της και σχεδιάζει κεντροαριστερές τάσεις για να αυξήσει την επιρροή της στην κοινωνία, συχνά με ένα ετερόκλητο κόσμο που τα χαρακτηριστικά του χάνονται πίσω από αναλύσεις, θεωρίες και αναγνώσεις… Τα εκλογικά ποσοστά είναι ο αμείλικτος μάρτυρας του τέλματος στο οποίο έχει περιπέσει και της αδυναμίας να στοιχειοθετήσει δυναμική δική της μέσα από τόση ιστορία αγώνων.
Ως φαίνεται, ο λόγος της δεν συμβαδίζει με την σύγχρονη σκέψη και τις επιδιώξεις μιας άλλης κοινωνίας πολιτών, με προοδευτική κατεύθυνση. Αναφέρομαι σε έναν χώρο ο οποίος δεν γεννά και δεν εμφανίζει πλέον προσωπικότητες με ευρεία πολιτική, πνευματική σκέψη και οντότητα, των οποίων ο λόγος και οι πράξεις τους θα επηρεάσουν και θα κινητοποιήσουν τα τμήματα εκείνα που έχουν κάθε διάθεση να ενταχθούν και να παλέψουν.
Μπαίνω πια σε σκέψεις μιας διαφορετικής λογικής. Όταν θα νιώσω έτοιμος, θα σας εκθέσω αυτές τις σκέψεις…