Όσοι κρατήσαμε την ανάσα μας την ώρα που το χέρι σηκώθηκε για τελευταία φορά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το πιστόλι σημάδευε έναν στόχο πολύ πιο σημαντικό απ’ αυτόν που βρισκόταν απέναντί του.
Το συνειδητοποιήσαμε με επώδυνο τρόπο στη συνέχεια, χάρη σε δυο γεγονότα που ακολούθησαν την μεγάλη επιτυχία τη Άννας Κορακάκη.
Το πρώτο ήταν η παρουσία, παρά την εκφρασθείσα επιθυμία της νεαρής πρωταθλήτριας για το αντίθετο, του Παναγιώτη Κουρουμπλή στην υποδοχή της. «Η Άννα είναι το παιδί όλων των Ελλήνων» δήλωσε συναισθηματικά φορτισμένος από τις άοκνες προσπάθειές του να εναλλάσσεται σε κόμματα εξουσίας.
Το δεύτερο ήταν η γαλάζια αφίσσα της ΤΟ Πετρούπολης της ΝΔ που τόλμησε να κλέψει για λογαριασμό της την χρυσή ολυμπιονίκη. Σύνθημα «η Ελλάδα της αριστείας», την οποία η ΝΔ του Καραμανλή και του Παυλόπουλου απέδειξε κυβερνώντας ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια.
Ο στόχος που σημάδεψε, ηθελημένα ή αθέλητα, το χέρι της Κορακάκη ήταν η καρδιά ενός ξοφλημένου πολιτικού συστήματος που συνεχίζει, βουτηγμένο επί επτά χρόνια στη βαθιά κρίση, να νομίζει ότι βρέχει…
Η χώρα μας δεν χρειάζεται μια κυβερνητική εναλλαγή κομμάτων και προσώπων του ίδιου απαξιωμένου πολιτικού κατεστημένου. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή τρόπου σκέψης, αλλαγή πολιτικής ηθικής.
Η στάση της Άννας Κορακάκη ίσως να της στοιχίσει μια θέση στο λιμενικό ή μια άδεια λειτουργίας πρακτορείου του ΟΠΑΠ, της χάρισε όμως ένα δεύτερο χρυσό μετάλλιο στην προσπάθεια να κουνηθούν, έστω και λίγο, τα νερά του βάλτου.
Σ’ αυτήν της τη στάση πάει το δεύτερο «ευχαριστώ» μας.