Ολες οι πολιτικές δυνάμεις συμπεριφέρθηκαν με τον παραδοσιακό τρόπο που συνηθίζεται στη χώρα. Με προσποιητή άγνοια για τις αλλαγές που είχαν συντελεσθεί στην Ευρώπη, με άρνηση παραδοχής του πραγματικού προβλήματος της χώρας, με αναζήτηση ευθυνών στη… Eurostat που «διόγκωσε» το έλλειμμα και με πολιτική αφέλεια στα όρια της εθνικής αισχύνης.

Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά. Ένα, όμως, δεν αλλάζει. Η πανίσχυρη τάση του πολιτικού μας συστήματος να υπόσχεται επίπλαστη ευημερία. Αυτό αφορά και στην κυβέρνηση και στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σήμερα, αναμφίβολα, η χώρα έχει κάνει βήματα. Ένα από αυτά είναι το πρωτογενές πλεόνασμα με ερωτηματικά, όμως, ως προς τη διατηρησιμότητά του, καθώς «στέγνωσαν» οι τσέπες των φορολογουμένων. Με σωρευτική μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, αφανισμό μεγάλου τμήματος του παραγωγικού της δυναμικού και ανεργία 28%, κάθε άλλο μπορεί να προσδοκά σε καλύτερες ημέρες.

Αν σήμερα δεν έχει συντελεσθεί ένα πολιτικό και κοινωνικό κραχ είναι γιατί συγκρατεί (ακόμα) τον κόσμο η πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο φόβος που αυτή διασπείρει. Μέχρι πότε, όμως, με ένα χρέος που έχει φθάσει στο 170% του ΑΕΠ «υπονομεύοντας» κάθε ιδέα ανάπτυξης; Θα κάνουν το χρέος τους έναντι του «χρέους» οι εταίροι ή θα μας καταδικάσουν σε μία σισύφεια πορεία, χωρίς τέλος;

Θα αναλάβουν τις ευθύνες τους οι πολιτικές δυνάμεις αποδεχόμενες πως δεν κατέχουν την «απόλυτη αλήθεια» πως δεν είναι συλλήβδην ύποπτοι για διαφθορά οι πολιτικοί, πλην ημών εννοείται, θα αποφύγουν ή θα συνεχίσουν στον δρόμο των «εξεταστικών» για εκείνους που μας οδήγησαν στα Μνημόνια; Αλήθεια, τι ακριβώς κάνουμε; Αλιεύουμε στην άγρια θάλασσα της απόγνωσης και της εκδίκησης;