Η κλεψύδρα του χρόνου για επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους μας λιγοστεύει καθημερινά.
Πλησιάζουμε το έσχατο όριο, ενώ η λαϊκιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδίδεται σε κάθε είδους επικοινωνιακά τεχνάσματα προς εσωτερική κατανάλωση, διότι ως προς την εξωτερική έχει προ πολλού χάσει, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή, κάθε αξιοπιστία με τις κατ’ εξακολούθηση αλαζονείες, ασάφειες, υπεκφυγές και ευφημισμούς.
Έστω και την ύστατη ώρα, η ακροβασία στο τεντωμένο σχοινί από τους μαθητευόμενους μάγους της νέας διακυβέρνησης πρέπει να σταματήσει για το καλό της χώρας. Στις προεκλογικές μου ομιλίες είχα με έμφαση τονίσει και εξακολουθώ να υπογραμμίζω σε κάθε ευκαιρία την παντελή ανυπαρξία σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Στη θέση της υπήρχε η αστείρευτη πηγή θανάσιμων και καταστροφικών λαθών, η «πολιτική βούληση», που υποτίθεται ότι θα κλόνιζε συθέμελα το ευρωπαϊκό κατεστημένο και θα το έκανε να γονατίσει μπροστά στις απαιτήσεις της «νωπής λαϊκής εντολής» για δανεικά άνευ δεσμευτικών όρων και εκπλήρωση υποχρεώσεων. Διότι περί αυτού πρόκειται.
Δοκιμάστηκε η απειλή της αυτοχειρίας μας ως τακτική ούτως ώστε να θορυβηθούν οι εταίροι μας και να μην υποστούν τις συνέπειες των τεθλιμμένων συγγενών. Άγνοια ή αγνόηση κινδύνου; Άγνοια ή αγνόηση των κανόνων λειτουργίας και συμπεριφοράς στην Ε.Ε.; Σημασία έχει ότι έχει γίνει τεράστια ζημιά. Επιστρατεύτηκαν και υποδαυλίστηκαν τα πιο άγρια εθνολαϊκιστικά αντανακλαστικά, οι εθνικές νευρώσεις και ψυχώσεις, ο ανόητος αντιγερμανισμός και η γερμανοφοβία, ωσάν να είχαμε να κάνουμε με «εχθρούς» εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Δημιουργήθηκε και συνεχώς υποκινείται ένας πρωτοφανής αντιευρωπαϊσμός που είναι βέβαιο ότι θα έχει ακριβό τίμημα στο μέλλον. Φυσιολογική ανάπτυξη σχέσεων με άλλες χώρες, όπως η Αμερική, η Ρωσία και η Κίνα, που μπορούν να εξυπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον, επισείεται ως απειλή κατά συμμάχων και εταίρων, δείγμα απλουστευτικής και επικίνδυνης προσέγγισης στις διεθνείς σχέσεις μας.
Οι πολίτες δικαίως ανησυχούν βαθύτατα. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση πάνω από το 50% θεωρεί υπαρκτό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Η περίοδος χάριτος εκπνέει. Το φαινομενικά αδιαπέραστο επικοινωνιακό κέλυφος υφίσταται σοβαρές ρωγμές. Δεν θα αργήσει να διαρραγεί πλήρως. Διότι παραπλανά, καλλιεργεί μύθους και αυταπάτες.
Είμαι από αυτούς που ανησυχούν, αλλά θέλω και να παραμένω συγκρατημένα αισιόδοξος ότι παρά την αδικαιολόγητη χρονοτριβή και τις αυτοκαταστροφικές παλινωδίες της κυβέρνησης κάποια συμφωνία με τους εταίρους μας τελικά θα επιτευχθεί ούτως ώστε να αρθεί η αβεβαιότητα και να αρχίσει να χαλαρώνει κάπως η οικονομική ασφυξία πριν οδηγηθούμε σε σωρευτικές καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Διότι, τη θηλιά στο λαιμό της η ίδια η κυβέρνηση σφίγγει άνευ λόγου, πέφτοντας στην παγίδα που η ίδια έστησε με τη λαϊκίστικη ρητορεία της ως αντιπολίτευση.
Συνεχίζει και σήμερα την «αντίσταση». Της είναι δύσκολο να τετραγωνίσει τον κύκλο μεταξύ εξωτερικού και εσωτερικού. Δυσκολεύεται στην ουσία να εφαρμόσει τη λαϊκή εντολή για λύσεις εντός του ευρώ. Γι’ αυτό ακούμε κάθε μέρα τόσο επικίνδυνες ανοησίες.
Διότι, αδιαπραγμάτευτη πρέπει να είναι η σταθερή αγκυροβόλησή μας στο ευρώ και τη «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη, που με το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιπροσωπεύει το 25% της παγκόσμιας οικονομίας και το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Ποιος άλλος χώρος αλήθεια μας προσφέρει καλύτερη ασφάλεια και πρόοδο; Οι εταίροι μας δείχνουν ότι εξακολουθούν να μας θέλουν έστω και ως ανώριμα παιδιά. Εμείς πότε θα ωριμάσουμε;
Δυστυχώς, χάνουμε ακόμη μια ευκαιρία για να συζητήσουμε πολιτικά, δημόσια και υπεύθυνα, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, τα αίτια που έφεραν τη χώρα σε αυτό το άθλιο χάλι. Κι εκεί που πήγαμε να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό, με τόσες θυσίες, άδικες εν πολλοίς για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, ξαναπέφτουμε και πάλι στη δίνη της κρίσης και στον φαύλο κύκλο. Στήνονται εξεταστικές περιορισμένης εμβέλειας για να εξυπηρετηθούν εμφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, για να συζητήσουν τα συμπτώματα, όχι τους γενεσιουργούς λόγους της κακοδαιμονίας μας, των πεπραγμένων του δικού μας πολιτικού συστήματος.
Το πρόβλημά μας είναι γενικότερο. Εξακολουθεί να παραμένει βαθύτατα πολιτικό και κατ’ εξοχήν πολιτιστικό. Είναι εκκωφαντική η κακοφωνία μιας αριστεροδεξιάς κυβέρνησης, γεμάτης αντιθέσεις, αντιφάσεις, ιδεοληψίες, δογματικές εμμονές και εν τέλει ανίκανης να κυβερνήσει. Διότι, πέραν των άλλων, ούτε τη δημόσια ευταξία, ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής ελευθερίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν μπορεί στοιχειωδώς να διασφαλίσει.
Αργός θάνατος της χώρας εν μέσω διθυραμβικών επικοινωνιακών σαλπιγμάτων;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Euro2Day