Η... προαιώνια Πρωτομαγιάτικη αντιπαράθεση καλά κρατεί. Το σύνθημα «Είναι αργία και όχι απεργία» συνεχίζει να χαράσσει μια «ιδεολογική» διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «συνεπές» εργατικό κίνημα - το ΚΚΕ βασικά - και τις «ρεφορμιστικές» δυνάμεις. Μια ακόμα ιδεοληψία ή μια συνειδητή προσπάθεια περιχαράκωσης κοινωνικών δυνάμεων; Η κήρυξη της Πρωτομαγιάς ως ημέρας αργίας, από τις περισσότερες χώρες του κόσμου αποτελεί την πιο επίσημη και πανηγυρική αναγνώριση των εργατικών αγώνων που, με αφετηρία την Πρωτομαγιά του Σικάγου, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, αναγνώριση των δικαιωμάτων τους, μια καλύτερη πιο ανθρώπινη ζωή. Θα έπρεπε κανονικά να θεωρείται νίκη του εργατικού κινήματος και επιβράβευση των αγώνων του.

Ταυτόχρονα δημιουργούνται, λόγω της αργίας, ευνοϊκότερες συνθήκες για μαζικότερες διαδηλώσεις και εκδηλώσεις μνήμης όπως η απόδοση τιμής στους πρωτεργάτες του εργατικού κινήματος ή στους πατριώτες αγωνιστές που εκτελέστηκαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κλπ. Προς τι λοιπόν η λυσσαλέα υπεράσπιση της απεργίας από τον «κίνδυνο» της αργίας; Η ουσία είναι ότι η επίσημη αργία - στον καπιταλισμό βέβαια, γιατί η επίσημη τριήμερη αργία στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», όσο υπήρχε, εθεωρείτο απόλυτα φυσιολογική - μπορεί, ίσως, να δράσει παραπλανητικά αμβλύνοντας το ταξικό κριτήριο της εργατικής τάξης. Και αυτό είναι casus beli για τους αυθεντικούς εκφραστές των συμφερόντων της.