Με λέξεις τριμμένες με μεταφορές κι αναλογίες

πασχίζω να μιλήσω

σαν τον μουγγό που θέλει να σου δείξει πως πονάει

και μπήγει το καρφί μέσα στο μήλο

………

Ο Πέτρος που κοιμόταν στο τσιμέντο

δίχως φόδρα στο σακάκι

κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά

γιατί τον είχαν για προδότη

..........

«Έπραξε και έγραψε σε λόγο και σε χρόνο τιμής. Αυτό το έργο-βίος, ο βίος-έργο είναι ένα ντοκουμέντο για το μεγάλο πώς. Πώς διαλύθηκε το όραμα, πως «πήδηξε στο χώμα το είδωλο … Γιατί αυτή η κληρονομιά προσφέρεται στην κάθαρση από το αδικοχυμένο αίμα της συνείδησης. Είναι η δικαίωση του πνεύματος, της ελευθερίας του και της τιμής του», έγραφε ο Δημήτρης Ραυτόπουλος.

Για τον ίδιο:

«Μες την ομάδα ήμουν

άχρηστος πάντα

σαν ένα σαν.

Για την ομάδα ήμουν

ύποπτος πάντα

σαν την αλήθεια»

Είτε με το εμβληματικό του «Κιβώτιο», είτε με τα ποιήματα του, καταγγέλλοντας και προειδοποιώντας μαζί, «με λέξεις τριμμένες, με μεταφορές κι αναλογίες», μας βοήθησε, όσο ελάχιστοι, σε χρόνους ανύποπτους, να διαισθανθούμε στην αρχή και σε συνέχεια να κατανοήσουμε, πώς μια πορεία από την αγωνία του κενού ενός «Κιβώτιου» είναι δυνατόν να καταλήξει στη σημερινή γελοιότητα.

Ο μοναχικός Άρης Αλεξάνδρου εγκατέλειψε τον κόσμο σαν σήμερα, στις 2 Ιουλίου του 1978, «ύποπτος πάντα, σαν την αλήθεια».

ΥΓ. Το ξέρω, ίσως κάποιοι μου προσάψουν πως συχνά-πυκνά ασχολούμαι με τα "παλιά και περασμένα". Ο λόγος είναι απλός: δεν πιστεύω πως ακόμη και φαινομενικά "τυχαία" φαινόμενα πέφτουν από τον ουρανό σαν "αλεξίπτωτα". Έχουν ήδη, μέσα σε μια μακρόχρονη πορεία, προετοιμαστεί οι χώροι της "προσγείωσης" τους. Και μόνο η κατάδειξη αυτής της "μακράς χρονικής πορείας" μας επιτρέπει, εντέλει να κατανοήσουμε και να βάλουμε στη θέση τους τις ψηφίδες ενός μωσαϊκού που -με ασύλληπτη ταχύτητα- διαμορφώνεται εμπρός στα μάτια μας.