Στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, ανάμεσα σε πολλά άλλα σωστά που επεσήμανε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θύμισε στον πρωθυπουργό ότι, όπως και ο Σταύρος Θεοδωράκης, έχει καταθέσει από το 2016 πρόταση για τη σύσταση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και ακόμα περιμένει την απάντηση της κυβέρνησης. Μέχρις εδώ όλα καλά. Οι βουλευτές του τον χειροκρότησαν, η κοινωνία του διαδικτύου το προσπέρασε αδιάφορα.
Το μεγάλο σκάνδαλο προέκυψε από τη στιγμή που ο Σταύρος Θεοδωράκης αποδέχτηκε την πρόσκληση να συζητήσει την πρότασή του με τον Τσίπρα. «Τον βγάζει από την απομόνωση», «του δίνει χέρι βοηθείας», «αντικαθιστά τον Καμμένο στην κυβέρνηση» και άλλα πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν.
Προφανώς οι κινήσεις του Τσίπρα, όπως και κάθε πολιτικού, εμπεριέχουν πολιτική και επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Ιδιαίτερα ο σημερινός πρωθυπουργός έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή του είδους. Και προφανώς, η συγκεκριμένη πρόσκληση, κρύβει τις δικές της σκοπιμότητες. Να δείξει ότι έχει συνομιλητές, να βολιδοσκοπήσει τη στάση του Ποταμιού στο Μακεδονικό ίσως. Είναι αρκετά έξυπνος για να μην προτείνει το «φύγε εσύ, έλα εσύ» στην κυβέρνηση γιατί δεν θα θέλει να φάει δημόσια τέτοια χυλόπιτα για την καταστροφική του πολιτική που θα χαλάσει όλη τη γοητεία της πρόσκλησης.
Αν ένας αρχηγός κόμματος αρνείται μια πρόσκληση από τον πρωθυπουργό φοβούμενος μην τον στριμώξει πολιτικά, καλύτερο θα είναι να ζητήσει από τα μέλη του κόμματός του να εκλέξουν έναν άλλο, πιο σοβαρό και πιο ικανό. Εκτός αν ο αρχηγός ή οι αρχηγοί αυτοί δεν κάνουν προτάσεις παρά για λόγους εντυπωσιασμού, δεν νοιάζονται για την συνεννόηση στα μεγάλα ανοιχτά εθνικά ζητήματα σε κρίσιμη συγκυρία, ούτε και για τη λύση τους που μπορεί δήθεν να δοθεί αργότερα από άλλες κυβερνήσεις με τους μακεδονομάχους των συλλαλητηρίων και τους λάκωνες που δεν δέχονται την ψήφο των «γύφτων».
Ο ρεβανσισμός ήταν πάντα κακός σύμβουλος των πολιτικών, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία της χώρας μας. Ο ακραίος λαϊκισμός και οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζονται με αντίστοιχες μεθόδους, γιατί τότε γίνονται κομμάτι της δικής του πολιτικής. Ο τόπος πρέπει να απαλλαγεί από την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, αλλά θα απαλλαγεί μόνο όταν χαθεί, κάτω από τη λαϊκή πίεση και την πίεση των προβλημάτων, η κοινοβουλευτικά προβλεπόμενη δεδηλωμένη. Ο σεβασμός και η τήρηση των θεσμών εξακολουθεί να είναι το μεγάλο ζητούμενο στην πορεία της χώρας προς την κανονικότητα. Όλων των θεσμών και πάντα. Όχι μονάχα όταν συμφέρει το κόμμα μας και τις προσωπικές μας επιδιώξεις.