Οι αρχαίοι είχαν αναφερθεί μόνο στους άνδρες. Αλλά στις μέρες μας που η εξουσία δεν είναι ανδρικό μονοπώλιο, η «καρέκλα» δεν ξεμπροστιάζει μόνο ανδρικούς χαρακτήρες, αποκαλύπτει και γυναικείους. Και θα συμφωνήσετε, υποθέτω, ότι ειδικά οι «καρέκλες» που μας προέκυψαν από το εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιανουαρίου είναι από τις αποκαλυπτικότερες που έχουμε γνωρίσει.
Πάρτε για παράδειγμα τον Λαφαζάνη. Μια ζωή κομμουνιστής. Από αυτούς που επί δεκαετίες μας διαβεβαίωνε από το πεζοδρόμιο, ηγούμενος διαδηλώσεων, ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Αλλά τώρα είναι ο ίδιος υπουργός και προφανώς «νόμος είναι ό,τι αυτός γουστάρει και θέλει». Οπότε οι εργαζόμενοι που στρέφονται εναντίον του δεν αγωνίζονται για να προστατεύσουν τη δουλειά τους, αλλά επιδιώκουν να τον εκβιάσουν εκτελώντας «εργοδοτική εντολή».
Πάμε και στην πρόεδρο της Βουλής. Που ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω πώς και γιατί γίνεται να πιστεύει ότι σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα διαθέτει το δικαίωμα να έχει μόνο αυτή άποψη για όλους και για όλα και ότι όποιος δεν επιδοκιμάζει τις όποιες επιλογές της, το κάνει υποκινούμενος από ταπεινούς ή και ύποπτους στόχους. Και εκείνο που επίσης αδυνατώ να καταλάβω είναι πώς της πέρασε από το μυαλό ότι οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες είναι υπάλληλοί της και μπορεί να τους υπαγορεύει τις όποιες επιθυμίες της.
Και να μην ξεχάσουμε, φυσικά, και τον κυβερνητικό εταίρο, τον υπουργό Αμυνας Π. Καμμένο. Γνωστό είναι ότι σταδιοδρόμησε πολιτικά όχι μόνο ως συνωμοσιολόγος, αλλά και ως υπέρμαχος του νόμου και της τάξης και ασυμβίβαστος πολέμιος της ανεξέλεγκτης παρουσίας μεταναστών στη χώρα μας. Μόνο που εδώ και δυόμισι μήνες μάλλον αδιάφορα αντιμετωπίζει την άνευ όρων παράδοση του κέντρου της πρωτεύουσας στους υπερδραστήριους κουκουλοφόρους και τους αθρόα εισβάλλοντες στη χώρα οικονομικούς μετανάστες. Αλλού έχουν μετακινηθεί τα ενδιαφέροντά του.
Α, και να μην ξεχάσω και τον πρωθυπουργό, που μάλλον δεν έχει αποδείξει έως τώρα ότι ξέρει πού θέλει να πάει, με ποιους θέλει να συμπορευτεί και με ποιον τρόπο σχεδιάζει να κάνει τη διαδρομή του. Για άλλα μας προδιέθετε επί χρόνια, αλλά η «καρέκλα» άλλα του επιτρέπει ή και του επιβάλλει να κάνει.