Είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στις μέρες μας η άποψη, πως η πολιτική είναι μια ακόμη μάχη μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ τίμιων και κλεπτών, ανάμεσα σε αυτούς που είναι εκφραστές της μίας και μοναδικής αληθούς και τίμιας εκδοχής της και των άλλων των φαύλων και ανόμων, που θέλουν και πράττουν το κακό. Και άμα επικρατήσουν οι πρώτοι, οι καλοί και άριστοι, όλα θα πηγαίνουν πρίμα …
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό, η πολιτική είναι ένας συνδυασμός χιλίων πραγμάτων και παραγόντων μαζί, μια εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία, αλλά το μόνο που δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, είναι μια μάχη μεταξύ του προαιώνιου κακού και των επί της γης αγγέλων! Γι’ αυτή τη δουλειά άλλωστε υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι, παπάδες, δεσπότες και φιλόσοφοι, όσο δε αφορά στη σύλληψη και τιμωρία των κακών και των κλεπτών, αν δεν κάνω λάθος υπάρχουν, εισαγγελείς , αστυνόμοι, και δικαστές…
Η απλοϊκή αυτή «θεολογική» άποψη περί πολιτικής, το όμορφο αυτό παραμύθι, δεν είναι βέβαια και τόσο αθώο. Ούτε καινούργιο, αντιθέτως παλιό – πολύ παλιό. Σκοπίμως καλλιεργήθηκε πάντα από τους ισχυρούς, τους άρχοντες και τις κάθε είδους εξουσίες, για να μπορούν να ασκούν και μέσω αυτής της θεωρίας την ιδεολογική κυριαρχία επί των υπηκόων τους, χρησίμευσε δε και ως νομιμοποιητική βάση για κάθε είδους μαζικά ιστορικά εγκλήματα, πολέμους, εμφυλίους και επαναστάσεις. Υπέκρυπτε πάντα τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις, τα πραγματικά προβλήματα, το πραγματικό πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων και εξουσιών.
Στην πρόσφατη σχετικά νεοελληνική ιστορία , η εθνοσωτήριος αυτή ιδέα, με την οποία άλλωστε οδηγηθήκαμε σε μεγάλες εθνικές καταστροφές, αυταρχικές διακυβερνήσεις, εμφυλίους και δικτατορίες, υπήρξε μια ιδεολογία κυρίως της δεξιάς συντηρητικής παράταξης, η οποία και ως κυρίαρχη για πολλά χρόνια, κυρίως πριν τη μεταπολίτευση, είχε και περισσότερο ενδιαφέρον να την καλλιεργήσει. Άλλωστε ήταν και ο μοναδικός δρόμος την εποχή εκείνη για να αντιμετωπίσει, μαζί με την αντικομουνιστική υστερία, την ιδεολογική και ηθική υπεροχή της αριστεράς, ιδιαίτερα μετά την ξένη στρατιωτική επέμβαση, τον εμφύλιο και την επιβολή ενός σκληρού μετεμφυλιακού καθεστώτος.
Εκ των πραγμάτων αυτή η θεωρία υπήρξε ξένη προς την ιδεολογία, την πολιτική ανάλυση και την πολιτική δράση της αριστεράς, σε κάθε πολιτική εκδοχή της.
Το αντίθετο η ελληνική αριστερά προσπαθούσε να αναδείξει πάντα, τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις, τα πραγματικά προβλήματα, να οργανώσει την πολιτική της δράση και την δράση του «μαζικού κινήματος» επάνω σε αυτά τα προβλήματα και τις κοινωνικές ανάγκες και ουδέποτε κινήθηκε μετά το τέλος του εμφυλίου, με μισαλλοδοξία, φανατισμό και προσωπικά έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. Μοναδική εξαίρεση υπήρξε η παραπομπή το 1989 του Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, λάθος μεγάλο για το οποίο έχουν μιλήσει, έχουν μετανιώσει και έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, κορυφαίοι πρωταγωνιστές της αριστεράς εκείνη την εποχή.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ. μία εκ των βασικών εκδοχών της αριστεράς, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση με το ΚΚΕ, έχει πλέον εδώ και καιρό υιοθετήσει πλήρως και σε υπερθετικό βαθμό, την πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος τιμωρού – αρχαγγέλου της κάθαρσης, με το αζημίωτο βέβαια πάντα κυρίως σε πολιτική πελατεία.
Από την άποψη αυτή το κόμμα Τσίπρα είναι δυστυχώς πλήρως ευθυγραμμισμένο με τον πολιτικό λόγο και την τακτική Καμμένου και Χρυσής Αυγής.
Και αυτό αποτελεί σίγουρα ένα ιστορικό και πολιτικό παράδοξο, που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βρει σίγουρα μπροστά του, με έναν τρόπο που ίσως τώρα δεν μπορεί να δει μέσα στην φούρια του και την παραζάλη της πιθανής κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα κλίμα απίστευτης όξυνσης, το οποίο οι ίδιοι ήδη έχουν δημιουργήσει, να μη τους πληρώσουν στο ίδιο νόμισμα και με τόκο.
Το ζήτημα όμως είναι, πως όχι μόνο καμιά ουσιαστική λύση δεν προσφέρουν αυτές οι πολιτικές τακτικές. αλλά αντίθετα δημιουργούν ένα δηλητηριώδες κλίμα τυφλής «πολιτικής» αντιπαράθεσης, που στο τέλος βέβαια θα πληρώσουν οι ίδιοι που πληρώνουν πάντα κάθε πολιτικοοικονομική κρίση και καταστροφή, δηλαδή οι λιγότερο ισχυροί και οι αδύναμοι.