Τον Δεκέμβρη του 2010 στην Τυνήσια, ο αυτοπυρπολισμός ενός πλανόδιου πωλητή για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία επειδή δεν είχε άδεια,στάθηκε η αφορμή για να ξεσπάσουν διαδηλώσεις, οι οποίες πήραν μαζικό χαρακτήρα κατά της κυβέρνησης, ενώ το ντόμινο των εξεγέρσεων άρχισε να εξαπλώνεται σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής, από την Αίγυπτο , την Λιβύη , το Μπαχρέιν , την Συρία και την Υεμένη.
Ήταν η πολλά υποσχόμενη «Αραβική άνοιξη ».
Εκείνη την εποχή, όποια ιστοσελίδα και να διάβαζες, όλες μιλούσαν για το «θρίαμβο» της δημοκρατίας, για την επανάσταση που έγινε με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως του facebook και του twitter.
Κοινό σύνθημα των διαδηλωτών, «ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς».
Εγώ υπήρξα από την αρχή πολύ επιφυλακτική με όλους αυτούς τους πανηγυρισμούς και τις θριαμβολογίες, με κίνδυνο πολλές φορές να κατηγορηθώ για συντηρητισμό , ιδιαιτέρα από ένα κομμάτι των δικών μας όψιμων «αριστερών » επαναστατών, που όλα τα γνωρίζουν χωρίς να μπορούν όμως να αναλύσουν και όπου δουν αναμπουμπούλα χαίρονται, έτσι, χωρίς λόγο , χωρίς γνώση, χωρίς εκτίμηση όλων των δεδομένων.
Έτσι, από πηγή ελπίδας, η αραβική άνοιξη κατέληξε σε μια μεγάλη απογοήτευση.
Σε κανένα από τα αραβικά κράτη, δεν υπήρξε μετάβαση σε ένα σταθερό καιδημοκρατικό καθεστώς. .
Η Λιβύη τελεί υπό πλήρη διάλυση, ενώ ο πόλεμος των συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος και των εκβιαστών, καλά κρατεί .
Πάρα το γεγονός , δε, ότι η βιομηχανία πετρελαίου έχει επιστρέψει στα προ πολέμου επίπεδα παραγωγής, πράγμα που συμφέρει πολλές χώρες της Δύσης και τις εταιρίες τους , ο λαός βιώνει την πλήρη εξαθλίωση.
Στην Συρία από την άλλη, ο εμφύλιος συνεχίζεται , ο αριθμός των νεκρών πλησιάζει τις 100.000, ενώ εκατομμύρια Σύριοι έχουν εκτοπιστεί.
Πρόσφατα δε, γίναμε και μάρτυρες ενός βίντεο όπου Ισλαμιστές Αντάρτες αποκεφαλίζουν τρεις Ιερείς Μοναχούς, ενώ το αλαλάζον πλήθος, απαθανάτιζε τη σκηνή, κρατώντας στα χέρια τελευταίας τεχνολογίας smart phones!!
Το θλιβερό είναι, ότι η οργάνωση Human rights Watch, υποστήριξε πως τα θύματα δεν ήταν μοναχοί, αλλά μέλη της «σαμπίχα», δηλαδή υποστηρικτές του Ασαντ, λες και αυτό, δικαιολογεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.
Στην Αίγυπτο τώρα, ο ηγέτης της Μουσουλμανικής αδελφότητας και πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι , εκδιώχθηκε με πραξικόπημα που οργανώθηκε από τους επικεφαλής του στρατού, μετά τις μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, ένα χρόνο μετά την νίκη του στις εκλογές .
Μεγάλο κομμάτι της οργής του κόσμου, οφείλεται σε οικονομικούς αλλά και κοινωνικούς παράγοντες. .
Ο κυβέρνηση Μόρσι, υιοθέτησε μια πολιτική αυστηρής λιτότητας, ενώ δεν στάθηκε ικανή να προσελκύσει παραγωγικές επενδύσεις, ενώ παράλληλα προωθούσε την ισλαμοποίηση ενός πολυθρησκευτικού κράτους.
Τα συναλλαγματικά αποθέματα της Αιγύπτου μειώθηκαν δραματικά, με αποτέλεσμα η Αιγυπτιακή λίρα να χάσει την αξία της. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εμμονή στην εδραίωση της εξουσίας, σε βάρος της ασφάλειας αλλά και της ισότητας των πολτών, του στοίχισαν πολύ ακριβά.
Εδώ, αξίζει να αναφερθούμε στο παράδοξο της Αιγύπτου, που πολύ εύστοχα σημείωσε ο Samer S Hehata σε πρόσφατο άρθρο του στους New York Times . Και δεν είναι άλλο από το ότι στην Αίγυπτο, η πολιτική κυριαρχείται από δημοκράτες που δεν είναι φιλελεύθεροι και από φιλελευθέρους που δεν είναι δημοκράτες !!
Έτσι σήμερα, ένα φαινομενικά δημοκρατικό κίνημα, ζητά από τον στρατό να εκδιώξει έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, στο όνομα της δημοκρατίας, δημιουργώντας χωρίς άλλο ένα κακό προηγούμενο, που δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει.
Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε, πως ο στρατός στην Αίγυπτο, έπαιζε πάντα πολύ σημσντικό ρόλο, αφού η δημιουργία του συγχρόνου Αιγυπτιακού κράτους το 1952,έγινε μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα του συνταγματάρχη Νάσερ , ο οποίος είχε δεσμευτεί για τον εκσυγχρονισμό της Αιγύπτου, βλέποντας τον στρατό ως το μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Πίστευε στον κοσμικό χαρακτήρα του Αιγυπτιακού κράτους και ήταν Σοσιαλιστής.
Έτσι στην συνείδηση του κόσμου, ο στρατός διατηρεί θετικό πρόσημο και θα συνεχίσει να διαμορφώνει τα τεκταινόμενα στην περιοχή.
Μένει να δούμε τη συνέχεια…Και αυτή τη φορά με ψυχραιμία, σύνεση και ανάλυση όλων των δεδομένων. Εξάλλου, η Δημοκρατία στις αραβικές χώρες απ ότι φαίνεται, έχει πολύ δρόμο μπροστά της …..