Δεν ξέρω αν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έχουν υποστεί κόπωση, όπως υποστήριξε πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών, σίγουρα όμως μια φοβία προς τις μεταρρυθμίσεις και το κόστος που αυτές επιφέρουν την έχουν. Εξάλλου, η πλειονότητά τους αντιμετωπίζει τη δημοσιονομική εξυγίανση ως αναγκαίο κακό που μας επιβάλλεται από τους δανειστές μας. Αρκετοί επίσης θεωρούν τις μεταρρυθμίσεις δευτερεύουσας σημασίας, διότι δεν θέλουν να γίνουν πραγματικές αλλαγές και τομές στις υπάρχουσες δομές και λειτουργίες του κράτους.
Οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ως ένα μωσαϊκό ετερόκλητων δυνάμεων, αδυνατούν να αφομοιώσουν τις πολιτικές που καλούνται να υποστηρίξουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υποκαθιστούν την πολιτική με τον συνδικαλισμό. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν είτε να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους προς τους θιγόμενους πολίτες είτε την αντίθεσή τους με την ηγεσία τους. Μοναδικό τους μέλημα είναι η καλλιέργεια φιλολαϊκού προφίλ, αδιαφορώντας αν οι θέσεις που υποστηρίζουν είναι οικονομικά βιώσιμες.
Το παράδοξο είναι ότι πολλοί από τους αντιδρώντες υπηρέτησαν με αφοσίωση τη γαλάζια διακυβέρνηση, η οποία εκτροχίασε τα δημοσιονομικά της χώρας ή στήριξαν τα νεοπαπανδρεϊκά πειράματα που την αποτέλειωσαν. Από την άλλη, η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κρατήσει λεπτές ισορροπίες, περιορίζει τις παρεμβάσεις της σε διευθετήσεις, στην πλειονότητά τους άστοχες και ατελέσφορες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα στον δημόσιο τομέα. Το εγχείρημα αυτό υπονομεύτηκε εξαρχής, γιατί δεν έτυχε της απαιτούμενης προπαρασκευής ούτε συνδέθηκε με την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού του κράτους.
Ως εκ τούτου οι προωθούμενες κυβερνητικές πολιτικές δεν πείθουν. Αντιθέτως ρίχνουν νερό στον μύλο εκείνων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Και το χειρότερο δεν εξυπηρετούν τον εξορθολογισμό των δημόσιων οικονομικών, αντιθέτως συνιστούν ψευδεπίγραφες μεταρρυθμίσεις. Συνεπώς, η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί πως όσο προσπαθεί να συγκεράσει εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και θέσεις, τόσο θα γίνεται όμηρος όλων εκείνων των δυνάμεων που δεν έχουν απεξαρτηθεί από τις λογικές του παρελθόντος. Οσο οι απαιτούμενες αλλαγές και τομές δεν έχουν θετικό πρόσημο και δεν συνδέονται με την ανάγκη θεμελίωσης ενός νέου μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας της χώρας, θα εγκλωβίζεται σε διευθετήσεις αμφίβολης πολιτικής και οικονομικής αποτελεσματικότητας.