Η αγωνιώδης ανάγκη για ανάκαμψη και επανεκκίνηση παραγωγικών δραστηριοτήτων μας κάνει να τρέχουμε δίχως να κοιτάζουμε πίσω. Πίσω στα λάθη και στις διαρθρωτικές ανεπάρκειες. Πίσω στην κακοδιαχείριση, στον πελατειακό πολιτικό παρεμβατισμό και τον καπιταλισμό των ειδικών συμφερόντων και ρυθμίσεων. Μάλιστα πολλές φορές φαίνεται σαν να έχουμε επιλέξει τον δρόμο της πολιτικής σκοπιμότητας και των επιλεκτικών πολιτικών (παράνομων ή μη) ως τον μόνο ασφαλή για την οικονομική ανάπτυξη, καθώς είναι ο μόνος που γνωρίζουμε.

Ζούμε μέρες 1999. Το χρηματιστήριο έχει μπει σε έναν φρενήρη ρυθμό επανατοποθετήσεων από ξένα μεγάλα funds, οι Ελληνες μικροεπενδυτές συνωστίζονται στις ουρές των αγοραστών και οι αρχές της κεφαλαιαγοράς παρατηρούν με ευδαιμονία άπρακτες. Τι και αν η αγορά βρίθει παραπληροφόρησης, τι και αν ανακοινώσεις για συγχωνεύσεις και εξαγορές παραμένουν ασαφείς, ατελείς, χωρίς ωστόσο να συγκινούν τις αρχές, που αρκούνται να παρατηρούν την οργιώδη κερδοσκοπία να συνεισφέρει στην ανάκαμψη του δείκτη. Τι και αν αντίστοιχες αρχές σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη αποσύρουν τις μετοχές των εταιρειών που βρίσκονται υπό αναδιάρθρωση μέχρι την οριστικοποίηση των εξελίξεων, πράττοντας διαφορετικά από ό,τι στην Ελλάδα.

Οι αρχές εποπτείας της κεφαλαιαγοράς, των τραπεζών αλλά και η ελληνική κυβέρνηση παραμένουν ασυγκίνητες ακόμα και μπροστά στη μοναδική κίνηση τράπεζας να επαναγοράσει παρελθόν χρέος στην τότε τιμή, χρηματοδοτώντας τις απώλειες των ομολογιούχων πιστωτών της. Και γιατί να μην επαναγοράσει και τις μετοχές που είχαν αγοραστεί από επενδυτές εκείνη την περίοδο (σε τιμές περί τα 16 ευρώ, 23 ευρώ και 9 ευρώ κατά μέσο όρο αντίστοιχα στις τρεις περιόδους σύναψης του χρέους, 2005, 2007 κι 2009), με τη δέσμευση ότι θα τοποθετήσουν τα λεφτά στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου στις σημερινές τιμές – όπως ακριβώς προτείνεται στους ξεχωριστούς αυτούς δανειστές της τράπεζας;

Και κυρίως γιατί να πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος πολίτης για να αποκαταστήσει στο ακέραιο τις ζημιές των προνομιούχων δανειστών. Ούτε καν ενδιαφέρεται κανείς για το ποιοι είναι αυτοί οι δανειστές, αλλά ούτε καν μπαίνει στον κόπο κάποιος να ζητήσει εξηγήσεις για αποφάσεις που δεσμεύουν τη χρήση των κεφαλαίων που συνεισφέρουν οι πολίτες και οι οποίες λαμβάνονται από μετόχους και διοικήσεις τραπεζών, που, στην κυριολεξία, υπάρχουν στο όνομα αυτών των κεφαλαίων. Μια από τα ίδια!!