—του Σόλωνα Σαρακενίδη—

Η 21η Απριλίου 1967 μου δημιούργησε ακόμη ένα πρόβλημα, εκτός των άλλων. Ήμουν —όπως και τώρα είμαι— δισυπόστατος. Αγαπούσα και το ποδόσφαιρο και το θέατρο. Το πρωί λοιπόν εκείνης της Παρασκευής, συνειδητοποίησα —μετά από ώρες και αφού περπάτησα πάνω-κάτω σχεδόν όλη την Θεσσαλονίκη, από Εγνατία μέχρι Καραμπουρνάκι και τούμπαλιν— ότι ίσως χάσω ένα θεατρικό έργο που ήθελα μέρες να δω, αλλά καθε μέρα το ανέβαλλα για την επομένη. Ήταν «Το τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ, που παιζόταν εκείνη την εποχή στο ΚΘΒΕ.

Δεν ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήλθε, αλλά η τρίτη σίγουρα. Ήμουν 21 χρονών μέσα στα πολιτικά και φιλοκαλλιτεχνικά ντουζένια μου — δεν είχα παρτίδες βέβαια με οργανώσεις, φιλολαμπράκιζα ελαφρώς, για κάτι κορίτσια και κάτι εισιτήρια, αυτό είναι όλο. Αλλά στον Μπέκετ ήθελα να πάω. Νομίζω έπαιζε ο Τσακίρογλου (τον Χαμ) και άλλοι τρεις (χεχε). Και, ω του θαύματος, την Κυριακή —δύο μέρες μετά, δηλαδή μετά από την σθεναρή αντίσταση του ελληνικού λαού που κράτησε δύο 24ωρα, μόνο τώρα μας τα πρήζουν οι διάφοροι «αντιστασιακοί»— το θέατρο λειτούργησε ξανά.

Πριν απ’ αυτό όμως, προηγήθηκε το ποδόσφαιρο. Διπολισμός, τι να κάνουμε; Ηρακλής-Απόλλων Καλαμαριάς απόγευμα στο Καυταντζόγλειο. Καμιά δεκαριά χιλιάδες φίλαθλοι, αλλά άκρα του τάφου σιωπή. Ένα μουρμουρητό και ένα σιγοψιθύρισμα άκουγες μόνο. Δεν μου έχει ξανατύχει από τότε. Μόνο φέτος με την United, που μας κοιμίζει πότε πότε.

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art