Πικρή, πολύ πικρή, η επικαιρότητα για τον συνάδελφο φλαουτίστα Παναγιώτη Δράκο, ο οποίος συνελήφθη για παιδεραστία και για παράνομη κατοχή όπλων.
Η είδηση συγκλόνισε όλους όσοι τον γνώρισαν και συναναστράφηκαν ή συνεργάστηκαν μαζί του και αυτοί ήταν πολλοί, ίσως αμέτρητοι, καθ’ ότι, σημαίνον πρόσωπο στο χώρο τής Μουσικής. Το γεγονός, μοιάζει να συμπαρασέρνει και να κηλιδώνει, με τον χειρότερο τρόπο, τους διδάσκοντες μουσικούς, αφού η μιντιακή λάσπη άρχισε να εκσφενδονίζεται από δω κι από κει…
Είναι περίεργο, αλλά μας πήρε η μπάλα… όλους και οι πρώτες ψυχολογικές μας αντιδράσεις, μετά το αυτονόητο σοκ, παρέπεμπαν σε ντροπή και ανακλαστικά… ενοχοποίησης , λες και είχαμε… «συμμετοχή» σε ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα, σε μια ποταπή πράξη τού ανθρώπινου όντος. Την παιδεραστία!

Το δυσάρεστο αυτό συναίσθημα της ντροπής, για τον συνάδελφο μουσικό που δεν μπόρεσε να δαμάσει τα ζωώδη ένστικτά του, ίσως να οφείλεται και στην επίγνωση ότι ο καθένας μας κρύβει ένα κτήνος στον πυρήνα τού χαρακτήρα του. Ένα ζώο που θα πρέπει να παλεύεις συνεχώς μαζί του, να το πιάνεις μια ζωή από τα κέρατα, ώστε να μπορέσεις να πορευτείς με την ιδιότητα του ανθρώπου. Ον δηλαδή με έναρθρο λόγο, λογική, πνευματικές και ηθικές αξίες. Το γεγονός τής παιδεραστίας μας ξεπερνάει! Ειδικά στην περίπτωση κατά την οποία ο ένοχος είχε την δυνατότητα της καλλιέργειας που προσφέρει ο πολιτισμός, τού οποίου μέρος είναι και η μουσική.
Τότε, όποια κι αν είναι η πρώτη ανακλαστική αντίδρασή μας για τον ασελγή, μετατρέπεται αυτομάτως σε οργή, θυμό, και ακραίες εκδικητικές διαθέσεις απέναντί του.
Γινόμαστε κι εμείς… δήμιοι τού χειρότερου δημίου!

Δεν γνωρίζω πώς να διαχειριστώ μια τέτοια οργή απέναντι στην περίπτωση τέτοιου βιαστή παιδικών ψυχών. Προσπάθησα να «αναγνώσω» το θέμα από διάφορες πλευρές, μόνο και μόνο επειδή είχα στο παρελθόν γνωριμία μαζί του. Είναι η τυπική περίπτωση: «μα, ήταν καλό παιδί», «σπουδαίος μουσικός», «δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή» και άλλα συνήθη, που λέγονται όταν ο κόσμος αιφνιδιάζεται μπροστά σε απίστευτες αλλά δυστυχώς αληθινές περιπτώσεις…
Μα, πού πάνε και φωλιάζουν όλες αυτές οι αρετές ενός ταλαντούχου μουσικού; Αναρωτιέμαι: εκεί όπου πάνε μένουν ακίνητες; Παγώνουν; Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να λειτουργήσουν δημιουργικά; Να συμβάλουν ανανεωτικά προς την κατεύθυνση μιας ώριμης ποιοτικά προσωπικότητας; Πού μπορεί να καταλήγουν οι (μουσικές) ευαισθησίες, ο πειθαρχικός έλεγχος τον οποίο θα πρέπει να διαθέτει ένας εξασκημένος και έμπειρος μουσικός, πώς αυτοακυρώνονται αυτές οι ιδιότητες από έναν άνθρωπο τής Τέχνης, ο οποίος θα πρέπει να διαθέτει κατ’ εξοχήν ανθρωποκεντρικές σκέψεις; Ή μήπως όλα αυτά τα «πρέπει» ανήκουν σε απλές φιλολογικές βραδιές που συνοδεύονται με τσάι;
Ο εν λόγω ικανός μουσικός έχασε το προσόν τής δυνατότητας δημιουργικών χαρισμάτων μετά τις αποκρουστικές αποκαλύψεις των… ερωτικών του επιλογών.
Παιδεραστής και τυχοδιώκτης, απέδειξε πως τα… ευαίσθητα καλλιτεχνικά επαγγέλματα ουδόλως απομακρύνουν τον άνθρωπο από τη διαστροφή και τις κτηνώδεις πράξεις. Η καθημερινή ιστορία τού ανθρώπου διδάσκει πως το βάθος τής ανθρώπινης κατάντιας, είναι απύθμενο και ασύλληπτο. Ο άνθρωπος, όντως, είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο.
Το μεγάλο ξάφνιασμα που υποστήκαμε, δεν είναι πως αποκαλύφθηκε ένας ακόμα παιδεραστής, αλλά πως αυτός, αυτή τη φορά, είναι «δικός μας», είναι «συνάδελφος» και μας συντάραξε το γεγονός.

Ο κλάδος λοιπόν ταράχτηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σωματεία μουσικών, Μουσική εκπαίδευση με τα Ωδεία να πρωτοστατούν, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, δημοσίευσαν ανακοινώσεις και αυστηρές καταγγελίες, δηλώνοντας το ξάφνιασμα και το δέος από μια τέτοια αποκάλυψη! Όλα συντείνουν στην εξοικείωσή μας με τη βία και το κακό και πως δεν θα ξαφνιαζόμαστε μπροστά τους πλέον. Κάποια αόρατη, ισχυρή δύναμη (ο καθένας ας δώσει ένα όνομα), θέλει να μας επιβάλλει φαίνεται να ζούμε χωρίς εκπλήξεις. Να περιμένουμε να συμβούν τα πάντα! Εξάλλου, δεν είναι λίγα όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Διαφορετικά θα έπρεπε να κλείνουμε ερμητικά τα μάτια και τα αφτιά μας και να προχωρούμε σε μια αυτιστική διάσταση του στιλ «δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω», αφήνοντας τα σημαντικά και τα ασήμαντα να περνούν από μπροστά μας, δίχως εμείς να τα αγγίζουμε…

Παράλογη η σκέψη να αγνοήσουμε ό,τι μας περιβάλει. Με συμβουλέψανε να μην ασχοληθώ με το ζήτημα του παιδεραστή, επειδή σπιλώνεται ο «χώρος» μας. Και πώς να το βγάλω απ’ το μυαλό μου; Αφού καθημερινά είναι βασικό θέμα συζήτησης στις παρέες, ενώ το διαδίκτυο έχει μεταμορφωθεί σε πεδίο ανθρωποφαγίας…
Ο εν λόγω μουσικός, καμάρι των ορχηστρών, των μαέστρων, των Ωδείων των οποίων υπήρξε συνεργάτης, μας έσπρωξε όλους να ξεπεράσουμε τα όρια και να συμπεριφερθούμε σαν Λαϊκό δικαστήριο. Ακούσαμε, παγώσαμε, καταδικάσαμε. Η παιδεραστία είναι η παραβίαση τής συλλογικής ηθικής. Όποιος την αγνοήσει, καίγεται! Αφού βεβαίως προηγηθεί η «θυσία» αθώων παιδικών ψυχών μέσα από την μεταμόρφωση του ανθρώπινου όντος, σε παραμορφωμένο κτήνος…