Αυτές εδώ οι γραμμές δεν έχουν να κάνουν με τους 3,5 μήνες της Πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη στενά .Απλώς η τρεχούμενη διάρκεια της διακυβέρνησης μας βοηθά να αντιλαμβανόμαστε και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της , μιας και τα ποσοτικά μεγέθη και ευανάγνωστα γίνονται μέρα την μέρα και αντιληπτά.
Το ό , τι πρόκειται περί μιας μετριοπαθούς διακυβέρνησης, τουλάχιστον σε συνολικό μέσο όρο , είναι κάτι που κάθε καλόπιστος το αντιλαμβάνεται . Όμως αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί .
Ο ΠΘ και οι συνεργάτες του , από την πρώτη ημέρα έδειξαν ιδιαίτερα διαβασμένοι σε 2-3 κομβικά ζητήματα , που όλα τους περιστρέφονται κυρίως περί την οικονομία με τις πολλαπλές διακλαδώσεις της.
Ίσαμε τώρα ένας μέσος πολίτης αντελήφθη πως οι μειώσεις του ΕΝΦΙΑ ή η σταδιακή προσαρμογή των συντελεστών της φορολόγησης ήταν προμελετημένη και ορθά. Ίσως είναι από τις λίγες περιπτώσεις, που ο ρυθμισμένος αυτόματος πιλότος με τις παρεμβάσεις του κανονικού πιλότου πάει καλά.
Η ρύθμιση επιμέρους ζητημάτων ουσιαστικού και συμβολικού χαρακτήρα , όπως το Άσυλο ή οι δράσεις της Πολιτικής Προστασίας το ίδιο.
Στον χαρακτηρισμό του βαθμού επίδοσης θα έλεγε κάποιος, πως είναι μεταξύ του καλώς και του λίαν καλώς , με βαρύτητα στην επίδοση και από τις εξαιρετικές αποτιμήσεις των επιτοκίων στις αγορές δανεισμού, πράγμα – για την ώρα – εξόχως ενδιαφέρον , αν σκεφτούμε πως πολλοί από μας – και εγώ – ακολουθώντας τους δικαιολογημένους συλλογισμούς ανθρώπων με γνώση μιλούσαμε για προληπτική γραμμή ή κάτι σαν κι αυτήν , ως συντελεστή ασφαλείας έναντι απροβλέπτων κρίσεων κυρίως. Ως τώρα το μέτριο ρίσκο του Μητσοτάκη , που δεν την υποστήριξε κιόλας ως Αντιπολίτευση , φαίνεται να του βγαίνει κι αυτό εκτός των δαιδαλωδών μηχανισμών των συγχρόνων αγορών αποτιμά το αναπτυξιακό προσδόκιμο ετούτης της κυβέρνησης.
Τα ίδια μπορεί να πεί κάποιος και για αρκετές δράσεις ή συνέργειες , που κάθε μέρα διαβάζουμε δημιουργώντας προσδοκία.
Όμως η φορά του διανύσματος προς το συν ή το πλήν , μεσομακροπρόθεσμα εξαρτάται και από την ευελιξία εκ παραλλήλου με την συνοχή έναντι γεγονότων ή καταστάσεων , που τώρα δεν φαίνονται όμως μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν.
Για να δούμε κάποια τέτοια ….
Στο Προσφυγικό / Μεταναστευτικό φερ΄ειπείν φάνηκε πως η Κυβέρνηση δεν ήταν τόσο έτοιμη στον βαθμό που την αφορούσε, καθώς το 80% του προβλήματος είναι πέραν της δικής βουλήσεως έτσι κι αλλιώς …για να είμαστε δίκαιοι. Ο αιφνιδιασμός των μαζικών αποβάσεων παρατύπων μεταναστών κάπως την εξέπληξε – παρότι είναι γνωστό πως η ίδια δεν ευθύνεται, όμως είναι η βάρδια τετραετίας κι αυτό είναι καθαρά δική της υπόθεση – κι αυτός ο λειψός εξ όσων φαίνεται σχεδιασμός περισσότερο περνούσε από την θετική αύρα του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και λιγότερο από ένα εξαντλητικό πλάνο , όπως ας πούμε στον τομέα των επενδύσεων. Τόσο τα απρόσμενα πολλά – σαν καλοκαιρινές φωτιές ΄- συμβάντα όσον και η απροσδιοριστία των μεταναστευτικών φαινομένων συν την βασική αμηχανία της παράδοξης ως προς την συνοχή της τώρα ΕΕ , οδήγησε τις πιο πολλές φορές σε λύσεις μπαλαμούτια ή σε απόψεις περί μετεγκατάστασης πολλών στην ενδοχώρα δίχως την πολιτισμική επεξεργασία του μέσου κατοίκου της Χέρσας Ελλάδας. Την αμηχανία και το βάρος προτεραιότητας , που δεν δόθηκε γραμμικά απ΄αρχής δείχνουν και οι ενδοκυβερνητικές αλλαγές στον συντονισμό μιας εφαρμοστικής πολιτικής με τα απρόσμενα πάντα ενός αλλόκοτου συμβάντος. Στην αρχή ήταν το δίδυμο Χρυσοχοϊδη – Κουμουτσάκου με βαρύνουσες αρμοδιότητες επί του πρακτέου στον πρώτο , ακολούθησε η αναγκαστική εμπλοκή του Τ.Θεοδωρικάκου ως ΥΠ.ΕΣ. όμως και σ΄αυτόν προσφέρθηκαν αρμοδιότητες που είχε ως το τότε το ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ , ενώ τις τελευταίες ώρες ανακοινώθηκε πως ο Υφυπουργός ΥΠ.ΕΘ.Α Αλκιβιάδης Στεφανής , αναλαμβάνει – πέραν των καθορισμένων αρμοδιοτήτων – τον απόλυτο συντονισμό φορέων , υπηρεσιών , δράσεων για το Πρ../ Μεταναστ…Αυτή η περιπλοκή αρμοδιοτήτων σε τρείς μόλις μήνες – και που αφορά στο 20% ευθύνης , καθώς το υπόλοιπο είναι διεθνούς διπλωματίας και αντιμετώπισης – χτυπά καμπανάκι για την προσχεδιασμένη ετοιμότητα των κυβερνητικών κατά το μοτίβο των επενδύσεων.
Στο ζήτημα επί παραδείγματι της ισότιμης ψήφου των Αποδήμων συμπατριωτών μας και στην βάση μιας εμμονικής αντίληψης περί τα συναινετικά – λες και ξέρουμε πότε και με ποιους όρους επιτυγχάνεται η συναίνεση μα κυρίως τι σημαίνει καθ΄εαυτήν , στην ουσία της δηλαδή – η κυβέρνηση αρνήθηκε το συντελεσμένο της επιστολικής ψήφου , το οποίο ήδη κάποιες χώρες επιχειρούν να το αντικαταστήσουν με την e-ψηφοφορία των Αποδήμων ( η πρωτοπόρος Εσθονία θαρρώ πως ήδη το κάνει ) ή ενδεχομένως να το ξαναδεί με όσους είναι σε κάποια μακρινή από το Προξενείο περιοχή , ορίζοντας αυθαιρέτως και την απαγορευτική απόσταση προκειμένου να έχει να λέει περί της συναινετικής ψήφου των 200 ή 250 ή και 300 πιά . Μένει ν΄αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα αυτού του κουτσού πρώτου βήματος , αφού αντί της γνωστής σε όλη την Ευρώπη διευκόλυνσης επελέγη η συννομοθεσία με το εκτός πραγματικής ζωής Μαυσωλείον του ΚΚΕ . Και δείτε, όλα τσακ μπαμ, δεν βρέθηκε η Επιτροπή προ αδιεξόδου , ήδη στην δεύτερή της συνεδρίαση το ζήτημα δείχνει λυμένο. Θα μου πεις πως θα εφαρμοστεί αμέσως , όμως αντί του κουτσού βήματος προτιμώ το κανονικό κι ας γίνονταν από την μεθεπόμενη εκλογή , με την ανάλογη πίστωση του μέτρου στους κανονικούς και στους φύλακες των απανταχού Μαυσωλείων. Ας είναι , η ζωή θα δείξει και μακάρι να έχω εγώ και οι πολλοί που σκέπτονται παραπλήσια το άδικο εν προκειμένω.
Στα διπλωματικά δεν δείχνει να υπάρχει μια ισχυρή και εμπειρη επιτελική ομάδα πίσω από τον Υπουργό για τον ΥΠ.ΕΞ. κι ο Υπουργός κατόπιν για τον ίδιο τον ΠΘ. Ένα μικρό μα στιβαρό επιτελείο σκέψης που θα διαβλέπει κατά το δυνατόν τις άμεσες και μακροπρόθεσμες τάσεις της διεθνούς διπλωματίας μα και να προσχεδιάζει μοντέλα αντιμετώπισης των κρίσεων , που ήδη θα έχει διαβλέψει ακόμα κι αν δεν συμβεί καμμιά τους. Απλώς θυμηθείτε τον Κρανιδιώτη και τον αφανή σ΄ένα μικρό γραφειάκι Χρήστο Ροζάκη επί Κ.Σημίτη. Το λέω ετούτο γιατί προέκυψε το ζήτημα του veto από τους τρείς στην ΕΕ. Αυτή η αρνησικυρία είναι δύο αναγνώσεων , που δεν τέμνονται όμως . Παγώνει η υπόθεση erga omnes , συνεπώς είναι κάτι ελάχιστα ωφέλιμο για την μετά τις Πρέσπες γεωπολιτική μας , από την άλλη πιθανότατα να είναι δίκαιη η αιτίαση του Εμμ. Μακρόν αναφορικά με τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και την μη ταύτιση μιας Ευρωατλαντικής Συμμαχίας σαν το ΝΑΤΟ με την δυνητική οργάνωση μιας κοινής Άμυνας της ΕΕ , ως ενιαίου πολιτικοοικονομικού διακριτού πόλου . Δεν αρκεί να , ή έστω να , λες πιά , η κακή συμφωνία των άλλων καθώς η περιπλοκή του ονόματος της Β.Μακεδονίας , θα επηρεάσει δυσμενώς μια σειρά δράσεων , από την πατέντα προϊόντων ως την παλιά παγίωση του ονοματολογικού εις βάρος μας . Η κυβέρνηση οφείλει – αν δεν το έχει κάνει ήδη – να τα μελετήσει , να τα διαβλέψει , να τα μιλήσει με τον Μακρόν και τους άλλους και να μην το αποφεύγει υπό την κάλυψη του μικρού δαχτύλου της ως προπετάσματος …’’ οι άλλοι το έκαναν , είναι νόμος διεθνούς εμβέλειας , θα ελαχιστοποιήσω τους κινδύνους ΄΄ …ποιους κινδύνους όταν λόγω και έργω διακυβεύεται το erga omneς , που υποτίθεται πως ήταν το απόλυτο θετικό. Η παθητική και γενικόλογη στάση της σχολής Μολυβιάτη δεν ενδείκνυται , η παρεμβατική , η προμελετημένη , η ευέλικτη , αυτές ενδείκνυνται πάντα για το καλό της πατρίδας.
Ένα τελευταίο , που ίσως διαβαστεί υπεραιρετικό . Είναι γνωστό και αυτονόητο πως είμαι υπέρ της Αριστείας. Όμως διακρίνω έναν πληθωρισμό της Αριστείας , κυρίως σε γνωστικό αντικείμενο κι όχι στην επίγνωση του διοικείν . Κι αναφέρομαι σε μετακλητούς με οιονεί όμως καθήκοντα υφυπουργού δηλ. σε γενικούς ή ειδικούς γραμματείς , τους οποίους η πληθώρα των γλωσσών και το μεταπτυχιακών ουδόλως τους βοηθούν στην διοίκηση υπηρεσιών , λειτουργιών και στην διαχείριση ανθρώπων εκεί. Το ό, τι κατέχεις την γνώση των Τηλεπικοινωνιών ή τα 5G δεν σε καθιστά αυθορεί και παραχρήμα κατάλληλο να διοικήσεις ντε και καλά , σε καθιστά κατάλληλο για εμπειρογνώμονα. Κι εχω υπόψιν μου – τυχαίως λόγω της δουλειάς μου – κανά δυό παραδείγματα συν κανά δυο που έμαθα από αξιόπιστους άλλους . Πώς να το κάνουμε δεν είναι όλοι πολυαθλητές ούτε ο Μαραθωνοδρόμος μπορεί να αγωνιστεί επιτυχώς ως λίμπερο στο ποδόσφαιρο. Φυσικά Αριστεία όχι όμως ως placebo παντός καιρού , όχι ως η εφεύρεση , που νικάει τον Καρανίκα. Γιατί αλλιώς θα ήταν σαν να λέγαμε πως βρήκαμε την λυδία αλχημιστική λίθο που δεν υπάρχει , θάταν σαν να απαγορεύαμε στον Αδ.Γεωργιάδη να πάρει δίπλα του ένα γατόνι αυξημένων δεξιοτήτων μέσα στους θορύβους των διδακτορικών του Υπουργείου , θάταν σα να πετάγαμε τον απόφοιτο μέσης τεχνικής Σχολής Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον αυτομορφωμένο ταξιτζή Γιόσκα Φίσσερ. Αριστεία θέλουμε που να κουμπώνει με δεξιότητες και ευφυϊα και βέβαια με βιογραφικά – ευχής έργον – , όμως όχι στον πληθωρισμό της Αριστείας ( μιλώ για το διοικείν και μόνο ) , καθώς κάθε τι το πολύ αντιβαίνει στην ίδια την εξέλιξη και υπό το όμμα της ειδικευμένης μορφώσεως δε παντού , παράγει υπερπληθωρισμό Αριστείας .
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Τα πράγματα καλά υπό την αίρεση αναζητήσεων , διορθώσεων , καλύψεων αβελτηριών και την Αριστεία ως βασικό κι όχι το μόνο κριτήριο της καλυτέρευσης μας και της συλλογικής προκοπής.