Λίγες ημέρες μετά τα αποτελέσματα των Βουλευτικών Εκλογών, και έχοντας αρκετά δεδομένα στη διάθεσή μας, είναι σχετικά εύκολο να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα από αυτές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφαιρώντας από τον λόγο του όλα όσα είχε πει στις πρόσφατες εκλογές του Ιανουαρίου, επικαλούμενος από τη μια τη διαφωνία του με τη Συμφωνία που έφερε, αλλά από την άλλη τη θέλησή του να την εφαρμόσει, πείθει σε επίπεδο ποσοστών την Ελληνική κοινωνία ότι : Από τη μια πλευρά θα παλέψει για τη βελτίωσή της, άρα ανανεώνει την ελπίδα αλλά από την άλλη δίνει σήμα σταθερότητας στους πολίτες που φοβούνται επιπλοκές από πιθανές περιπλανήσεις. Εμπλέκει στον διάλογο τον αγώνα Νέου – Παλιού, κρύβοντας τις τελευταίες μέρες όλους όσους θα μπορούσαν να φέρουν το δικό του παλιό κοντά στο νέο που ήθελε να παρουσιάζει. Παίζει επικοινωνιακά τέλεια, χτυπώντας στο πλεονέκτημα του προσώπου του Τσίπρα σε σχέση με την επιλογή πρωθυπουργού, αποκρύβοντας ότι είναι ο ίδιος που έκανε τις λάθος επιλογές στη προηγούμενη Κυβέρνηση. Δεν μπορεί όμως να κρύψει ότι σε διάστημα 7 μηνών έχει απώλεια 350.000 ψηφοφόρων που είτε κατευθύνθηκαν στο κόμμα Λαφαζάνη, είτε επέλεξαν να κοιτούν το πολιτικό σκηνικό από απόσταση. Ανεπιφύλακτα κερδισμένος.
Η ΝΔ, δίνει μια μάχη περιχαράκωσης του ιδεολογικού και πολιτικού της χώρου, παίζει συντηρητικά θα λέγαμε, προσπαθώντας να διαφυλάξει τα κεκτημένα της. Διατηρεί ποσοστιαία τη δύναμή της, έχοντας όμως χάσει σε απόλυτο αριθμό ψηφοφόρους. Δίνει τη μάχη με ένα Πρόεδρο που ξυπνάει το αίσθημα του μέσου Νεοδημοκράτη ψηφοφόρου και κρατάει τις εσωκομματικές ισορροπίες. Στέλνει τη μάχη της διαδοχής αργότερα εφαρμόζοντας εμφανώς αμυντική τακτική. Περιφράσσει τον χώρο της και εγκαθίσταται στην αναμονή της φθοράς της άσκησης εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ισοζύγιο ήττας – νίκης: Ισόπαλο.
Η Χρυσή Αυγή, καθώς κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί της βρίσκει τον χώρο και τον χρόνο να στηριχτεί στα προηγούμενα νούμερα απήχησης, κάτι που της αρκούσε για να παρουσιάσει αύξηση σε επίπεδο ποσοστών. Δεν ασχολήθηκε κανένας, με αποτέλεσμα να μην κάνει κανείς ξεκάθαρο το που θέλει να οδηγήσει τη χώρα, αν ξέρει που θέλει να τη πάει και με ποιο τρόπο. Σαφώς βέβαια, η τοποθέτηση Μιχαλολιάκου τις τελευταίες μέρες γίνεται για να δώσει στη βάση του τη σιγουριά ότι η ηγεσία καλύπτει τη βάση σε οποιαδήποτε ενέργεια προχωρήσουν. Αυτό δίνει κουράγιο σε όσους σκληροπυρηνικούς ήθελαν νομιμοποίηση πολιτική. Στα θέλω και τα όριά τους, κερδισμένοι.
Το Ποτάμι, μπλεγμένο μέσα σε μια ελιτίστικη άποψη περί καλών και άξιων, δεν καταφέρνει να αποταθεί στον μέσο ψηφοφόρο, ο οποίος δεν βλέπει ανθρώπους από τη καθημερινότητα να εκφράζουν το Ποτάμι. Η λογική των ελίτ, σε μια κοινωνία μέσου γενικότερα επιπέδου, όπως όλες οι κοινωνίες, δεν βρίσκει ευήκοα ώτα. Ένα ακόμα λάθος στρατηγικής είναι η πρόταση διακυβέρνησης με οποιονδήποτε έρθει πρώτος, στα πλαίσια μιας μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας. Αυτό οδήγησε τους ψηφοφόρους στην επιλογή απευθείας του πρώτου και όχι στον ενδιάμεσο προσφερόμενο σταθμό του Ποταμιού. Επίσης, η επιλογή οργανωτικής ανοργανωτικότητας που κάνει, δημιουργεί μέγα οργανωτικό πρόβλημα. Δεν πυρηνοποιείται, δεν αποκτά κέντρο αναφοράς και σε στελεχιακό και σε οργανωτικό επίπεδο. Σαφέστατα ο μεγάλος χαμένος της εκλογικής μάχης.
Το ΚΚΕ, επιλέγει τη πάγια τακτική του, αμύνεται αλλά και επιτίθεται απέναντι στο καινούριο ΛΑΕ που επιχειρηματολογεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Διαφυλάσσει τακτικά τους ψηφοφόρους του παρά το ότι και το ΚΚΕ έχει απώλεια ψήφων σε απόλυτο αριθμό. Από τους κερδισμένους των εκλογών.
Η Ένωση Κεντρώων παίζει το χαρτί της υπερεικοσαετούς δικαίωσης και της καθαρότητας, αντιμετωπιζόμενο ως αρχηγικό κόμμα από τα μέσα ενημέρωσης. Κανένας από τους Υποψήφιους Βουλευτές του δεν εκτίθεται, ο Βασίλης Λεβέντης δίνει προσωπικές συνεντεύξεις όπου παίζει μπάλα μόνος του. Διαγράφονται με έξυπνο τρόπο οι ασχήμιες του παρελθόντος και εμφανίζονται επιλεκτικά ελάχιστες από τις λεγόμενες ‘’προφητείες ‘’ του. Κερδισμένος, αλλά με περίοδο εξετάσεων για το πόσο μπορεί να αντέξει, ειδικά με τη διαδικασία εναλλαγής των Βουλευτών του.
Για τη Λαϊκή Ενότητα, η έλλειψη χρόνου οργάνωσης ενός κόμματος που γνωρίζει να αναπτύσσεται μέσα από τη κινητοποίηση, η παρουσία του Προέδρου που μάλλον μυρίζει παλιό κομμουνιστή και η ξεκάθαρη αντιευρωπαϊκή ρητορεία σε μια χώρα που έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο, λειτουργούν αρνητικά. Επιστρέφουν τώρα εκεί που γνωρίζουν να δρουν. Στις κινητοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες. Έχουν όμως και εσωτερικά θέματα να επιλύσουν, καθώς η προσωπικότητα της Κωνσταντοπούλου είναι πλεονάζουσα του ποσοστού που αυτή ανέμενε και ο Λαφαζάνης, μάλλον τροχοπέδη.
Οι ΑνΕλ, χρησιμοποιώντας εθνολαική ρητορεία, προερχόμενοι από το δεξιό κομμάτι της πολιτικής ζωής, χάνουν ψήφους αλλά εισέρχονται στη Βουλή λόγω της μειωμένης συμμετοχής. Παρόλα αυτά, οι απώλειες ενός κόμματος που έπεσε 9 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε 3 μόνο χρόνια είναι σημαντικές. Μέσω των Υπουργοποιήσεων όμως, διατηρούνται στην επιφάνεια. Θα αποτελέσουν τον επιθετικό εταίρο της Κυβέρνησης καθώς χρειάζονται αυτό τον λόγο προκειμένου να βγουν μπροστά. Από την επιτυχία ή όχι της Κυβέρνησης θα κριθεί το πολιτικό τους μέλλον.
Μεγάλος χαμένος των εκλογών, η συμμετοχή. Η απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών μέσω της συνεχούς χρησιμοπο9ίησής τους είναι προ των πυλών. Οι πολίτες στάθηκαν κριτικά έξω από αυτή τη διαδικασία και αναμένουν να επιλέξουν αν αξίζει να επανέλθουν μέσα σε αυτές ή θα προτιμήσουν να παλεύουν για τα καθημερινά τους προβλήματα, καθώς δεν πείθονται ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί να τα επιλύσει. Κύριος υπαίτιος κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τη στροφή 180 μοιρών κατάλαβαν οι πολίτες αλλά επέλεξαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Για τον πολιτικό χώρο που βρίσκομαι και δρω θα τα πούμε σε ξεχωριστό μου σχόλιο, καθώς εκεί πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο.