Η πολιτική κρίση στη χώρα μας κορυφώνεται. Η διαδικασία αποσύνθεσης του «παλιού», που άρχισε με την κρίση, ολοκληρώνεται ταυτόχρονα με τη διαφαινόμενη ισορρόπηση της οικονομίας σε ένα τραγικά χαμηλό σημείο. Αν θα ακολουθήσουν καλύτερες μέρες για την οικονομία και την κοινωνία ή πλήρης κατάρρευση στο χάος είναι άγνωστο.
Προς το παρόν, είναι εμφανής μόνο η συνειδητοποίηση του πολιτικού προβλήματος με τη διάλυση των κομμάτων όπως τα ξέραμε. Για το ΠΑΣΟΚ αυτό είναι εμφανέστερο, αλλά και για τη ΝΔ η συνεχής «αποκόλληση» τμημάτων έχει καταστήσει την «κυβερνητική πλειοψηφία» περισσότερο «οπτασία» παρά πολιτική πραγματικότητα. Το μόνο που επιτρέπει την επιβίωσή της είναι η εμφανής αδυναμία της αντιπολίτευσης και ιδίως της αξιωματικής.
Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, επείγει η συνειδητοποίηση του απείρως σημαντικότερου προβλήματος, του οικονομικού. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει με έναν στους τρεις πολίτες άνεργο και τον μισό πληθυσμό ανασφάλιστο στο κατώφλι της φτώχειας. Οσο και αν πολλοί «ανατριχιάζουν», τώρα δεν είναι η ώρα της «πολιτικής» αλλά της παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης. Ειδικά όταν «πολιτική» στην Ελλάδα σημαίνει το «δίκιο του εργάτη» που, ακόμη και χθες, διώχνει αυτούς που ήλθαν να επενδύσουν στα αεροδρόμια.
Ολοι όσοι κυβέρνησαν όπως το έκαναν μετά τη Μεταπολίτευση, με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν χάσει το «ηθικό δικαίωμα» να ζητούν την ψήφο μας. Αυτό είναι άδικο για ανθρώπους που μέσα στον βόρβορο του κομματισμού και της ηθικής κατάπτωσης προσπάθησαν, λόγω ατομικής συγκρότησης, να προσφέρουν, αλλά είναι ακόμη πιο άδικη η δυστυχία που βιώνει η κοινωνία σήμερα. Σημειολογικά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, λόγω υπερβολικής τοξικότητας, δεν προσφέρονται για ανακύκλωση αλλά για «υγειονομική ταφή».
Πρώτα οι «58» έκαναν το πρώτο βήμα σύνθεσης για το «καινούργιο». Ατελές, γιατί οι ίδιοι δεν μπορούσαν, αλλά και άστοχο γιατί είχε μόνο ιδεολογικό και, μάλιστα, κεντροαριστερό πολιτικό χαρακτήρα. Ανοιξαν, όμως, πηγές από όπου ξεπήδησε ένα «ποτάμι». Ξαφνικά φάνηκε η γύμνια του «παλιού», που αμέσως παρασύρθηκε από το απόλυτο αντίθετό του, το πολιτικό «τίποτα» που έγινε το πραγματικό γεγονός.
Πιστεύω ότι οι καταπιεσμένες από την «πολιτική απάτη» της 40ετίας δημιουργικές δυνάμεις, τα ρυάκια κάτω από την πολιτική έρημο, θα ενωθούν για να ποτίσουν, πάλι, τη διψασμένη χώρα.