Είναι αλήθεια ότι η αναφορά Ανδρουλάκη, από το βήμα της ΔΕΘ, σε αποστάτες και αποστασίες, προκάλεσε ερωτήματα. Χρειαζόταν άραγε αυτή η καταβύθιση στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία, προκειμένου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να κάνει κριτική στον πρωθυπουργό; Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη σε κάτι που έχει καταδικαστεί από την ίδια την Ιστορία και οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής έχουν προχωρήσει ακόμα και σε αυτοκριτική;

Λάθος συγκρίσεις

Η κυβερνητική πολιτική και πολλές φορές ακόμα και ο τρόπος που πολιτεύεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός, γεμίζουν με αρκετά βέλη την φαρέτρα της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα οι παραλληλισμοί της σημερινής συγκυρίας με άλλες εποχές και η σύγκριση ενός πολιτικού με τον -επίσης πολιτικό- πατέρα του είναι τουλάχιστον λάθος. Οπότε, τόσο ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, όσο και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε αντίστοιχες αναφορές, με γλώσσα που συνήθως αγγίζει, ή και ξεπερνά, τα όρια του λαϊκισμού.

Δεύτερες σκέψεις

Όμως, η αναφορά Ανδρουλάκη μήπως έπρεπε να μας βάλει και σε άλλες σκέψεις, πέρα από τις προφανείς; Μήπως τα όσα είπε, για αποστάτες και αποστασίες, δεν είχαν ως στόχο να ταυτίσουν τον Κυριάκο με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και να προκαλέσουν τα αντιδεξιά συναισθήματα του σκληρού πυρήνα του κόμματος, αλλά να μας προειδοποιήσουν για τα μελλούμενα;

Περί συνεργασιών

Όπως έχουμε γράψει, διαβάσει και ακούσει πολλές φορές το τελευταίο διάστημα, οι εκλογές της άνοιξης θα έχουν έντονο πολιτικό ενδιαφέρον, όχι τόσο επειδή περιμένουμε κάποια συγκλονιστική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών, όσο γιατί το μέγα ζητούμενο -λόγω απλής αναλογικής- θα είναι το κατά πόσο το πρώτο κόμμα -που με τα μέχρι στιγμής δεδομένα φαίνεται να είναι η Ν.Δ.-, θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή θα χρειαστεί βοήθεια για την απόκτηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και αν χρειαστεί, πότε θα εμφανιστεί ο πρόθυμος εταίρος και για πόσες έδρες θα είναι, τελικά, χρήσιμος;

Εκλογικοί στόχοι

Στέκομαι στο ενδεχόμενο της πρωτιάς της Ν.Δ., όχι μόνο γιατί είναι το μέχρι τώρα πιο πιθανό σενάριο, αλλά και γιατί είναι η Ν.Δ. είναι εκείνη, που σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει πει ξεκάθαρα ότι εκλογικός της στόχος είναι η αυτοδυναμία, με «ισχυρό κυβερνήτη» τον αρχηγό της. Βεβαίως, οι ελπίδες της να πιάσει αυτό τον στόχο στις εκλογές της απλής αναλογικής φαντάζει όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, άρα η όποια συζήτηση αφορά τις εκλογές της ενισχυμένης που θα ακολουθήσουν.

Κάλπες ενισχυμένης

Εκεί, λοιπόν, αν η Ν.Δ. καταφέρει να κερδίσει με αυτοδυναμία, θα έχει πετύχει τον εκλογικό της στόχο και -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- θα έχει μπροστά της μία ακόμα καθαρή τετραετία. Αν, όμως, και στις εκλογές της ενισχυμένης αναλογικής δεν καταφέρει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, θα έχει πλέον δύο επιλογές: ή θα ξαναστήσει κάλπες και -με ακόμα πιο πολωμένο σκηνικό- θα ελπίζει ότι αυτή την φορά θα πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ή θα πρέπει να συμμαχήσει με κάποιον τρίτο. Και εδώ ερχόμαστε στις αναφορές Ανδρουλάκη.

Οριακή… μειοψηφία

Πόσες άραγε έδρες θα χρειαστεί η Ν.Δ. για να αποκτήσει την δεδηλωμένη και να συγκροτήσει κυβέρνηση; Θα χρειαστεί τη βοήθεια ενός κόμματος με πολλές έδρες ή ενός με λίγες; Ή μήπως, τελικά, το ζήτημα των τρίτων εκλογών θα κριθεί για μία, δύο, άντε τρεις έδρες; Αξίζει για τον Μητσοτάκη η «φασαρία» των συζητήσεων, των υποχωρήσεων και των συγκλίσεων, με κάποιον πολιτικό αρχηγό ή μεταξύ εκπροσώπων κομμάτων, όταν η Ν.Δ. θα έχει λάβει -υποθετικά- 148 έδρες;

Ο φόβος των προθύμων

Με λίγα λόγια, αυτό που ενδεχομένως φοβάται ο Ανδρουλάκης είναι ότι, μπροστά στο παραπάνω σενάριο, θα ακουστούν κουβέντες περί του κινδύνου «η χώρα να μπει σε περιπέτειες» και για δυνάμεις που πρέπει «να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες» και κάπως έτσι -και με παρόμοιες δικαιολογίες- θα βρεθούν βουλευτές που, αν και θα έχουν εκλεγεί με άλλα ψηφοδέλτια, θα εμφανιστούν «πρόθυμοι» να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση, που θα εφαρμόσει, όχι ένα πρόγραμμα συνεργασίας που προέκυψε ύστερα από συζητήσεις μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, αλλά το δικό της, μονοκομματικό πρόγραμμα, με τον αρχηγό της να θεωρεί ότι οι μεταγραφές υπουργών και υφυπουργών, αρκούν ως τεχνική για να ισχυρίζεται ότι δεν κυβερνά μόνος.