Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις εξαρτώνται από την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Η διατήρηση της εμπιστοσύνης εδράζεται στη δημοκρατική νομιμοποίηση όπως αυτή προκύπτει από τον σεβασμό στους κανόνες της δημοκρατίας και την ανάδειξη της «κυβέρνησης από τον λαό», όσο και από την οικονομική αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, που εξασφαλίζει έτσι το γεγονός ότι το έργο της είναι «για τον λαό». Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση έχει από καιρό παραβιάσει την προέλευσή της «από τον λαό» καθώς οι προεκλογικές της δεσμεύσεις ουδεμία σχέση έχουν με τη μετεκλογικά ακολουθούμενη πολιτική. Παράλληλα, η απόδοση του έργου της ουδόλως σέβεται και υλοποιεί την αποτελεσματικότητα που θα προσδιόριζε τη νομιμοποίησή της μέσα από την προσφορά της «για τον λαό». Το επιβεβαιώνει η συνεχής απαξίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών και η αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πάμφτωχους, που αφήνει ανεπηρέαστα τα εύπορα κοινωνικά στρώματα στο όνομα μιας προσδοκώμενης και μηδέποτε υλοποιούμενης καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει ήδη εκπέσει των δύο ακρογωνιαίων πυλώνων της δημοκρατικής νομιμοποίησης, στους οποίους εδράζεται και οικοδομείται το δημοκρατικό πολίτευμα. Το μόνο που έχει απομείνει είναι η νομιμοποίηση του «πολιτικού μεσσιανισμού», που αφορά την πίστη ότι το καθεστώς οδηγεί στην προοπτική ενός οραματικού κόσμου. Ποιος είναι όμως αυτός ο κόσμος; Αυτός που περιγράφεται από υπουργούς που κατατρέχουν την αριστεία, ή αυτών που αναιρούν την επαύριο τα λεγόμενα του χθες. Ή αυτός με τους κοινωνικά «ευαίσθητους» υπουργούς που φορολογούν κατά το δοκούν, ή μεριμνούν αποκλειστικά για τον διορισμό των «δικών» τους παιδιών, υπηρετώντας τον ολοκληρωτισμό του κομματικού ελέγχου του κράτους. Αυτός που συνδιαλέγεται με καταδικασμένους εγκληματίες τρομοκράτες και τους κουκουλοφόρους που καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες; Ή μήπως αυτός του περιθωριοποιημένου ευρωπαϊκού εταίρου, που απεμπολεί εθνικές πολιτικές ως διαπραγματευτικά ανταλλάγματα;

Είναι πλέον σαφές. Η απώλεια κάθε είδους δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού καθιστά τη δημοκρατία μας έρμαιο μιας απλά κακής διαχείρισης που είναι αναγκαία για τη διοικητική συνέχεια της χώρας. Μόνο που αυτή η κακή διαχείριση στο πλαίσιο του υποχρεωτικού και αχρείαστου 3ου μνημονίου έχει μετατρέψει την προσπάθεια εφαρμογής του σε μια άσκηση αναπαραγωγής συντεταγμένων συμφερόντων υπό την επιστασία του ΣΥΡΙΖΑ. Αραγε, πότε η δημοκρατία αίρει τα αδιέξοδά της… και με τι οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό ή εθνικό κόστος;