ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Καθώς η ημέρα της κρίσεως πλησιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρατεύει τα τελευταία «όπλα» που του έχουν απομείνει για τη μάχη των εκλογών, πρωτίστως των Ευρωεκλογών, που κατά πάσα πιθανότητα θα προηγηθούν των εθνικών. Κι αυτό όχι για να αποφύγει την τιμωρία της κάλπης, που φαίνεται να επέρχεται με τη βεβαιότητα φυσικού φαινομένου εάν επαληθευτούν οι μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις, αλλά για να περιορίσει τις ζημίες.

Έτσι, επαναφέρθηκε στο προσκήνιο η σκευωρία της Novartis σε σχέση με πολιτικά πρόσωπα. Τα φερέφωνα της παρακυβέρνησης και του συστήματος παραπληροφόρησης και ολοκληρωτικής, καθεστωτικής προπαγάνδας προαναγγέλλουν τους «ενόχους» και προδικάζουν την τιμωρία τους. Ψηφοθηρικά νομοσχέδια κατατίθενται βροχηδόν. Πακέτα νέων φιλανθρωπικών επιδομάτων από τα αιματοβαμμένα υπερ-πλεονάσματα ετοιμάζονται.

Το ψέμα και η πολιτική απάτη αγγίζουν πρωτοφανή, δυσθεώρητα ύψη. Φιέστες μεταφερομένων οπαδών οργανώνονται για να εμφανίσουν επικοινωνιακά την ανύπαρκτη απήχηση και δυναμική κάποιας «Γέφυρας», ένα ακόμα πολιτικό φιάσκο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκευάζει «προοδευτικούς συμμάχους» (θυμίζουν μασκαράδες της Αποκριάς είπε ο κ. Αλαβάνος). Για να εκμηδενίσει το Κίνημα Αλλαγής και ταυτόχρονα, με τον ανεύθυνο και επικίνδυνο εθνολαϊκισμό του, να ενισχύσει την ακροδεξιά, την οποία προσφάτως «ανακάλυψε» ως κίνδυνο, αλλά με την οποία μέχρι πρότινος συγκυβερνούσε και στης οποίας τα στελέχη στηρίζει σήμερα τη δεδηλωμένη του. Μέχρι στιγμής, κανέναν από τους στόχους αυτούς δεν φαίνεται να επιτυγχάνει. Όσο για το Κίνημα Αλλαγής εμφάνισε αξιόλογα αμυντικά αντανακλαστικά πέρασε δε στην αντεπίθεση και σημειώνει σταθερή και ελπιδοφόρα δημοσκοπική άνοδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει απτόητος τη διχαστική πολιτική του. Βρίσκεται στον πυρήνα της στρατηγικής του. Αποσκοπεί στη δημιουργία πόλωσης υψηλού δικομματισμού και λεηλασίας της Κεντροαριστεράς σε συνθήκες λάσπης και βορβορώδους πολιτικού λόγου. Δεν υπάρχει ο παραμικρός δισταγμός. Γαία πυρί μιχθήτω.

Για την ηγετική περί τον κ. Τσίπρα ομάδα και τον σκληρό πυρήνα της κομματικής νομενκλατούρας η επόμενη ημέρα είναι άκρως σημαντική για πολλούς λόγους. Εξάλλου, είναι εμφανής η ανησυχία του κυβερνητικού πυρήνα για διάφορα πεπραγμένα που όζουν σκανδάλου και ασφαλώς θα πρέπει να διερευνηθούν από την επόμενη Βουλή. Όπως και τα σκοτεινά σημεία του Α’ Εξαμήνου του 2015, η επίθεση κατά των δημοκρατικών θεσμών, η υπονόμευση και η αλλοίωση του πολιτεύματος. Ενδέχεται να προκύψει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν η πιο διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη της Μεταπολίτευσης. Και «μακάρι να αποδειχθούν αθώοι», όπως υποκριτικά λέει ο κ. Τσίπρας για τους αντιπάλους του. Η Δημοκρατία δεν είναι μνησίκακη και εκδικητική αλλά πρέπει να προστατεύει τον εαυτό της από κάθε επιβουλή αλλοίωσης των θεσμών της. Ως προς αυτό ο κ. Ε. Βενιζέλος έχει απόλυτο δίκαιο και έχει πειστικά αρθρογραφήσει. Επί πλέον, είναι επιτακτική ανάγκη για την υγεία της Δημοκρατίας η επάνοδος σε ήπιο πολιτικό κλίμα, σε ορισμένα βασικά κεκτημένα του πολιτικού πολιτισμού.

Η σταδιακή αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς χρειάζεται χρόνο, κόπο και ορατά, θετικά παραδείγματα. Είναι θλιβερή και η περίπτωση του κ. Θεοχαρόπουλου, η πραγματική κατάντια των γλίσχρων υπολειμμάτων της πάλι ποτέ αξιοσέβαστης ΔΗΜΑΡ. Έναντι εμφανών ανταλλαγμάτων επήλθε ο τέλειος εξ(ευτελισμός) και των επιγόνων του κ. Κουβέλη. Κρίμα. Ας παραμείνουν τα απομεινάρια αυτά ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Διεσώθησαν μόνο ως φωτεινοί σηματοδότες ορισμένοι λίγοι, και από τα εμβληματικά, ιστορικά στελέχη της, π.χ. ο Σπύρος Λυκούδης ο οποίος αποχώρησε το 2014 με σημαντικό μέρος της τότε ΚΕ του κόμματος. Ακολούθησε τη δική του μοναχική αλλά αξιοπρεπή και έντιμη πορεία με τους «ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς», πάντα πιστός στις αρχές και αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς. Με στόχους και τη συγκρότηση μιας σύγχρονης δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς που έχει ανάγκη η χώρα και την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, μιας νέας Κεντροαριστεράς. Γι αυτό και χαίρει γενικότερου σεβασμού και εκτίμησης. Αλλά, ένας κούκος δεν φέρει την Άνοιξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει κατά κράτος σε όλες τις κάλπες. Πρέπει όλες να αποτελέσουν προοίμιο της στρατηγικής του ήττας στις εθνικές εκλογές. Αποτελεί εθνική ανάγκη. Να τελειώνει η πιο εφιαλτική περίοδος της Μεταπολίτευσης.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.