Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί η έννοια ότι οι απολύσεις αποτελούν απαραίτητο εργαλείο, μέθοδο αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Της πραγματικής, της παραγωγικής οικονομίας.

Για παράδειγμα στην αυτοκινητοβιομηχανία. Απολύουμε. Εγκαθιστούμε ρομπότ. Προσλαμβάνουμε νέο, εξειδικευμένο προσωπικό. Κι έτσι έχουμε: 1) καλύτερη ποιότητα, 2) χαμηλότερο κόστος, 3) μεγαλύτερη παραγωγή. Οι καταναλωτές λοιπόν, έχουν πρόσβαση σε φτηνότερα και καλύτερα αυτοκίνητα.

Οι απολυμένοι ενισχύονται οικονομικά από τον ασφαλιστικό τους φορέα για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Μέσα στο οποίο επανεκπαιδεύονται ή εξειδικεύονται είτε βελτιώνονται για να τοποθετηθούν σε νέες θέσεις εργασίας. Ίσως και καλύτερα αμειβόμενες.
Σε μία εύρυθμη οικονομία υπάρχει ζήτηση εργασίας. Και μες τα πλαίσια αυτά υπάρχει κι ανταγωνισμός, υγιής ανταγωνισμός, στο ποια εταιρία θα προσφέρει περισσότερα για προσέλκυση εργαζόμενων. Στις ανεπτυγμένες χώρες βλέπουμε να διαφημίζονται οι εταιρίες ως προς το τι προσφέρουν στους υπαλλήλους τους. ‘Σας παρέχουμε κι οδοντιατρική κάλυψη’, ‘έχουμε παιδικό σταθμό για τα παιδιά σας’, ‘έχουμε τούτο, έχουμε κείνο’, ‘ελάτε να εργασθείτε σε μας’.!

Κάπως έτσι δεν καθορίζεται η οικονομική πρόοδος;
Όταν λοιπόν δεν γίνονται απολύσεις λόγω κατάρρευσης της οικονομίας αλλά λόγω ανάπτυξης, αυτό είναι οικονομική πρόοδος. Κι η οικονομική πρόοδος, η ευμάρεια, αποτελεί την υλική βάση για την κοινωνική πρόοδο, την οικογενειακή και προσωπική ευτυχία των ανθρώπων.

Απλά λογικά συμπεράσματα ενός απλού ανθρώπου, του κάθε απλού σκεπτόμενου πολίτη.

Ε, τότε γιατί γίνεται όλος αυτός ο ντόρος κατά των απολύσεων σε αυτήν εδώ τη χώρα;

Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι απολύσεις εδώ γίνονται λόγω κατάρρευσης της οικονομίας. Έτσι λοιπόν και χάσεις την θέση εργασίας σου, σιγά να μην την ξαναβρείς. Μία μακρά περιπέτεια στερήσεων και δυσκολιών ακολουθεί συνήθως.

Ο λαϊκισμός, οι κομματικοί τυχοδιώκτες που λυμαίνονται το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχουν σειρά να δώσουν την δική τους παράσταση και να ξιφουλκήσουν κατά των απολύσεων και των οικονομικών καταστροφών που, σε τελική ανάλυση, αυτοί οι ίδιοι προκαλούν, που αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι, βέβαια.

Ο δεύτερος λόγος είναι ο αυτοαποκαλούμενος ‘δημόσιος τομέας’, οι κρατικοί υπάλληλοι, οι απασχολούμενοι από το κράτος και μάλιστα με την ευρύτερη έννοια.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ελάτε να πούμε την αλήθεια. Γι’ αυτό κι όλη η συζήτηση περί απολύσεων. Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος. Οι απολύσεις κρατικών υπαλλήλων. Οι απολύσεις των ‘δικών μας παιδιών’. Οι απολύσεις των κομματικών πελατών. Αυτών που ιδρώσαμε να ‘τακτοποιήσουμε’ σε θέσεις αργομισθίας, τις οποίες δημιουργήσαμε για το βόλεμα τους. Για να εξαγοράσουμε τις ψήφους και τις συνειδήσεις τους. Γιατί μόνο έχοντας μία τέτοια εκλογική βάση μπορεί το εκάστοτε καθεστώς να αλωνίζει τα κρατικά ταμεία.

Οι πελατειακοί διορισμοί.

Το καθεστώς να απολύσει αυτούς που διόρισε για τους εξαγοράσει την ψήφο και την συνείδηση;

Το πελατειακό σύστημα.

Καλούνται αυτοί που το ίδρυσαν και το γιγάντωσαν, να το εξαρθρώσουν, να το διαλύσουν;

Αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Εκείνο όμως που δεν αστείο είναι οι επιπτώσεις αυτού του φαύλου πελατειακού συστήματος στη νεοελληνική κοινωνία. Είναι καθημερινές οι διαπιστώσεις:

– Η οικονομική αιμορραγία κι η συμβολή της στην δημοσιονομική χρεωκοπία της χώρας.

– Η γραφειοκρατική λειτουργία κι η ταλαιπωρία των πολιτών

– Η πλημμελής ανταπόκριση στις ευθύνες και τις λειτουργίες του κράτους.

Ειδικά για τα δύο τελευταία οι δικαιολογίες είναι πάγιες.

α) Έλλειψη προσωπικού. Ποτέ το προσωπικό δεν είναι επαρκές.

β) Ελλιπής χρηματοδότηση. Ποτέ τα κρατικά κονδύλια δεν είναι αρκετά.

γ) Φταίει ο κακός και παραβατικός πολίτης. Ο εχθρός λαός.

Ανόητες και θρασείες δικαιολογίες οι οποίες έχουν γίνει καταγέλαστες στους πολίτες. Που όμως προσπαθούν να αποκρύψουν το βαθύτερο πρόβλημα των λειτουργιών αυτού του κράτους. Λειτουργίες που πλήττουν την ουσία της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού και καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συνταγματικές ελευθερίες.

Γιατί ας μην μας πει κανείς ότι υπάρχει δημοκρατία με εξαγορασμένες ψήφους και συνειδήσεις.

Γιατί ας μην μας πει κανείς ότι υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και συνταγματικές ελευθερίες, με όλους αυτούς τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλουν τα νεοελληνικά καθεστώτα. Τα συνταγματικά δικαιώματα, ως γνωστόν, ασκούνται αυτοδικαίως.

Τελικά βέβαια, ακόμη κι αυτοί που συντηρούν αυτό το πελατειακό καθεστώς αργομίσθων -λέγε με υπάρχον πολιτικό κατεστημένο-, έχουν φτάσει στο να κατανοούν ότι η νεοελληνική κοινωνία δεν προχωράει με αυτό το κράτος. Το μόνο που δεν παραδέχονται -κι αυτό για λόγους κομματικού συμφέροντος, ασφαλώς-, είναι ότι αυτό διορθώνεται μόνο με απολύσεις.

Όπως κατά τις προσλήψεις των ‘ημετέρων’ εφευρίσκονται διάφοροι βαρύγδουποι τίτλοι για την κάλυψη τους, όπως ‘αντικειμενικά κριτήρια’, ΑΣΕΠ κλπ., έτσι και για την διατήρηση τους έχουμε μία ειδική ορολογία όπως ‘μετατάξεις’, ‘κινητικότητα’ κα.

Παρά όμως τα προπετάσματα καπνού και τις παραπλανητικές επιχειρηματολογίες είναι σαφές πως η παραμονή του ‘ημέτερου’ στην μισθοδοσία του κράτους -με οιανδήποτε δικαιολογία- απλώς συντηρεί την πελατειακή του ιδιότητα.
Εξάλλου όλες αυτές οι μετακινήσεις κρατικών υπαλλήλων είναι αντισυνταγματικές.

Και εξάλλου και το κυριότερο. Όλες οι καταπατήσεις των δικαιωμάτων των πολιτών υλοποιούνται με εργαλείο αυτόν τον μηχανισμό αργομίσθων.

Τέλος ο ισχυρισμός ότι η απόλυση τους είναι αντισυνταγματική, είναι ψευδής.

Άρα, εφόσον οι θέσεις που έχουν διοριστεί παύουν να υπάρχουν, εφόσον οι υπηρεσίες κι οι οργανισμοί που καταπιέζουν την κοινωνία καταργηθούν, τότε παύει κι μονιμότητα. Κι εφόσον δεν επιτρέπεται να γίνονται μετακινήσεις, τότε η υποχρεωτική λύση είναι η απόλυση.

Ανακούφιση της κοινωνίας από τον στραγγαλισμό.

Ανακούφιση της οικονομίας από την αφαίμαξη.

Για την ιστορία, περί το 2010 και μετά, αίφνης, η Ευρώπη ανακαλύπτει πως στην χώρα αυτή υπάρχει πελατειακό κράτος. Για την Μέρκελ, τον Σαρκοζύ, τον Ολάντ, τον Σόϊμπλε (μέσα) και τους λοιπούς που φύλαγαν πρόβατα παραδίπλα ήταν μία επιφοίτηση. Στην συνέχεια, την ρητορική αυτή ακολούθησαν κι οι δικοί μας πολιτικοί. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, ο ΓΑΠ, η Ντόρα, ακόμη κι Βαρουφάκης, ήσαν λάβροι κατά του πελατειακού συστήματος -στα λόγια βέβαια-. 

Αργότερα και εν γνώσει του γεγονότος πως το πελατειακό κράτος αργομίσθων ήλθε για να μείνει και πως κανείς δεν πρόκειται να το κουνήσει, σιγά σιγά η ρητορική αυτή άρχισε να φεύγει από την μόδα μέχρι που ξεχάστηκε.

Αυτό όμως εξαφανίζει το πρόβλημα; Δυστυχώς όχι.